Το τένις είναι άθλημα γαλλικό, ξεκίνησε στη Γαλλία το 12ο αιώνα και συνεχίζει να γράφει ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του στη γαλλική πρωτεύουσα. Είναι λέξη γαλλική, προερχόμενη από το ρήμα tenir (κρατάω/πιάνω) και πιο συγκεκριμένα από την προστακτική tiens, που φώναζαν στον αντίπαλο οι πρώτοι αθλητές του. Σήμερα, έχει μία από τις πιο σημαντικές αναφορές του, το μοναδικό Open του Grand Slam πάνω σε χώμα, στη Γαλλία. Κάθε τέλος του Μαΐου και αρχές του Ιουνίου η καρδιά του αθλήματος χτυπάει στα χωμάτινα γήπεδα του Roland Garros, που έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα, ως θρυλική ιστορία.
Το τουρνουά του Roland Garros, γνωστό και με την επίσημη ονομασία του ως Internationaux de France ξεκίνησε το 1891 και διεξάγεται κάθε χρόνο ανελλιπώς από το 1928, στα γήπεδα του Ρολάν Γκαρός στη Γαλλία. Την ευθύνη της διοργάνωσης έχει η Γαλλική Ομοσπονδία Τέννις (Fédération française de tennis – FFT).
Πρωτάθλημα Τέννις της Γαλλίας
Πρώτες διοργανώσεις
Η πρώτη διοργάνωση του “διεθνούς πρωταθλήματος τέννις της Γαλλίας (championnat de France international de tennis) έλαβε χώρα στο Παρίσι το 1891. Διοργανώθηκε από την Union des sociétés française des sports athétiques στα κορτ με γκαζόν του Racing Club de France. Το πρώτο τουρνουά διεξήχθη σε μία ημέρα, καθώς συμμετείχαν μόνο 5 αθλητές. Ο Βρετανός H. Briggs, αθλητής της Stade Français, ήταν ο νικητής του απλού ανδρών, που ήταν και το μόνο τουρνουά που διοργανώθηκε.
Για πρώτη φορά γυναίκες έλαβαν μέρος το 1897, όταν και 3 αθλήτριες συμμετείχαν, με την Adine Masson να ανακηρύσσεται η πρώτη νικήτρια. Το 1902, εισήχθη το μικτό διπλό, ενώ το 1907 υπήρξε για πρώτη φορά το μικτό γυναικών.
Το 1912 διοργανώθηκαν για πρώτη φορά παγκόσμια πρωταθλήματα σε χώμα, μετά από πρωτοβουλία του εφευρέτη της μπάλας του τέννις, Duane Williams. Αυτά τα τουρνουά έμειναν όμως στη σκιά του Γαλλικού Πρωταθλήματος μέχρι την εξαφάνισή τους, το 1923.
Μέχρι το 1924, στο Γαλλικό Πρωτάθλημα μπορούσαν να λάβουν μέρος μόνο αθλητές που ήταν μέλη γαλλικών συλλόγων. Η διεξαγωγή του γινόταν εναλλάξ στα κορτ του Racing Club de France και της Stade Français, μέχρι το 1927, με εξαίρεση το 1922, που διεξήχθη στις Βρυξέλλες.
Οι απαρχές του τουρνουά ανδρών
Στη δεύτερη διοργάνωση, του 1892, ο Claude Anet γίνεται ο πρώτος Γάλλος που κατακτά το ερασιτεχνικό και διεθνές Πρωτάθλημα Γαλλίας στο τέννις, κερδίζοντας το Βρετανό Francis Louis Fassitt. Στη συνέχεια γεννιούνται οι πρώτοι θρύλοι της διοργάνωσης. Αρχικά ο André Vachérot, κερδίζει 3 τουρνουά στη σειρά, τις χρονιές 1894, 1895 και 1896, ενώ από το 1897, ο Paul Aymé κερδίζει 4 φορές συνεχόμενα. Στο πρώτο τουρνουά του 20ου αιώνα, το 1901, ο André Vacherot κερδίζει ακόμα έναν τίτλο για να ισοφαρίσει τις νίκες του Aymé.
Η οικογένεια Vacherot, ωστόσο, έχει μια μόνιμη παρουσία στους τελικούς, καθώς πέρα από τον André, ο αδερφός του, Michel, κερδίζει το τουρνουά του 1902, πριν ο André ξαναγωνιστεί ανεπιτυχώς στους τελικούς του 1903, 1904 και 1905 και κερδίσει εκ νέου τον τίτλο το 1907, 1908 και 1909.
Πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμα δύο αθλητές κατάφεραν να κερδίσουν από 3 τίτλους. Αρχικά ο Maurice Germot, που έχασε τον τελικό του 1909, kκέρδισε τους τίτλους του 1905, 1906 και 1910, κερδίζοντας στους δύο πρώτους τον Vacherot και τον Max Decugis. Ο Decugis με τη σειρά του κέρδισε τους τίτλους του 1912, 1913 και 1914, ολοκληρώνοντας το πρώτο κομμάτι της ιστορίας του τουρνουά που όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς ήταν μια 20ετία που περίπου οι ίδιοι πρωταγωνιστές συναγωνίζονταν για τον τίτλο κάθε χρόνο.
Η εμφάνιση των γυναικών
Το τουρνουά των γυναικών ξεκίνησε με την ίδια περίπου κατάσταση, καθώς η Adine Masson κέρδισε τους 3 πρώτους τίτλους στη σειρά, από το 1897 ως το 1899, ενώ ξαναβρέθηκε στην κορυφή το 1902 και 1903. Οι υπολοιπες νικήτριες εκείνων των χρόνων μετρούσαν επίσης συχνές παρουσίες σε τελικούς. Οι Hélène Prévost, P.Girod καθώς και η Kate Gillou Fenwick, που ήταν η πρώτη μη γαλλίδα που έπαιξε σε τελικό, κέρδισαν τους υπόλοιπους τίτλους μέχρι το 1908.
Η συνέχεια ανήκει στην κυριαρχία της Jeanne Matthey, που κέρδισε 4 συνεχόμενες φορές, από το 1909 ως το 1912 για να ξεπεράσει το ρεκόρ της Masson. Ωστόσο, ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της δεκαετίας είναι η πρώτη συμμετοχή σε τελικό της Suzanne Lenglen, η οποία σε ηλικία 14 ετών αγωνίστηκε στον τελικό του 1914, χάνοντας από την Marguerite Borquedis.
Η επιστροφή μετά το Μεγάλο Πόλεμο
Το Γαλλικό Πρωτάθλημα ξαναδιοργανώθηκε το 1920, μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ή όπως τότε αποκαλούνταν στη Γαλλία “La der’ des der’ “ (από την έκφραση La dérniere des dérnieres – ο τελευταίος των τελευταίων – καθώς πίστευαν ότι τόσο καταστροφικός πόλεμος αποκλείεται να επαναληφθεί).
Οι προπολεμικοί νικητές είναι και πάλι παρόντες, με τον André Gobert να κερδίζει στον τελικό του απλού ανδρών των Max Decugis. Ωστόσο, την επόμενη χρονιά, φτάνει στο Παρίσι για να αγωνιστεί στο τουρνουά που αποκτά μεγάλη φήμη το Νο 1 της Παγκόσμιας Κατάταξης, ο Αμερικανός Bill Tilden. Ο Αμερικανός ωστόσο δεν καταφέρνει να κερδίσει έναν τίτλο, με τις “παλιές καραβάνες” να συνεχίζουν να διακρίνονται. Χαρακτηριστικός είναι ο τελικός του 1923, που βρίσκει αντιμέτωπους τον 37χρονο Blanchy και τον 41χρονο πλέον Decugis, με τον πρώτο να κερδίζει τον τίτλο, θέτοντας τέλος μ’αυτό τον τρόπο στην εκπληκτική καριέρα του αντιπάλου του.
Το 1924, στο τελευταίο Πρωτάθλημα Γαλλίας, που γίνεται ακόμα στα κορτ του Racing Club de France στην τοποθεσία του Croix-Catelan, 2 σωματοφύλακες βρίσκονται αντιμέτωποι στον τελικό, ο Jean Borotra και ο René Lacoste, με τον πρώτο να ανακηρύσσεται νικητής. Ωστόσο, η εξάλειψη του παγκόσμιου πρωταθλήματος χώματος ανοίγει τη συζήτηση για το άνοιγμα του τουρνουά σε αθλητές απ’ όλο τον κόσμο.
Στις γυναίκες κυριαρχεί η Suzanne Lenglen, που κερδίζει όλους τους τίτλους από το 1920 ως το 1923, καθώς και εκείνους του 1925 και 1926, βάζοντας έτσι το όνομά της στο χρυσό βιβλίο του αθλήματος, καθώς έγινε η πρώτη διεθνής σταρ της περιόδου του ερασιτεχνισμού πριν γίνει επαγγελματίας στη νέα εποχή του διεθνούς τουρνουά που θα ακολουθούσε.
Η δημιουργία του Internationaux de France
Η πρώτη διοργάνωση του διεθνούς τουρνουά της Γαλλίας έλαβε χώρα στα κορτ της Stade Français, στο πάρκο του Saint-Cloud, το 1925. Ωστόσο, τα πρώτα εκείνα χρόνια της νέας διοργάνωσης και πιο συγκεκριμένα το 1927, μετά τη νίκη της Γαλλίας και των 4 Σωματοφυλάκων στο Davis Cup, αποφασίζεται η ανέγερση ενός νέου σταδίου για τις ανάγκες του τένις. Η Stade Français προθυμοποιείται να παραχωρήσει δικό της χώρο, θέτοντας ως μοναδικό όρο το στάδιο να πάρει το όνομα ενός εκ των μελών της. Έτσι, αποφασίζεται το νέο στάδιο να ονομαστεί Roland Garros, παίρνοντας το όνομα του αθλητή της ποδηλασίας, του ράγκμπι και του τένις, που ως αεροπόρος σκοτώθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1918, όντας προηγουμένως ο πρώτος άνθρωπος που διέσχισε με αεροπλάνο τη Μεσόγειο.
Το νέο στάδιο, σε αντίθεση με τα κορτ της Racing, έχει χώμα κι έτσι το νέο Διεθνές Πρωτάθλημα της Γαλλίας γίνεται αυτόματα η μεγαλύτερη διοργάνωση σ’αυτό τον τύπο γηπέδου για το παγκόσμιο τένις.
Οι 4 Σωματοφύλακες
Οι 4 Σωματοφύλακες ήταν στην ουσία 4 τενίστες που κυριάρχησαν με τα εθνικά χρώματα της Γαλλίας στο Davis Cup κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Πιο συγκεκριμένα, οι Henri Cochet, Jean Borotra, René Lacoste και Jacques Brugnon κέρδισαν τo Davis Cup 6 συνεχόμενες φορές, από το 1927 ως το 1932 και όλους τους τίτλους του Διεθνούς Πρωταθλήματος της Γαλλίας, από το 1924 ως το 1932!
Η εμφάνισή τους κάνει το άθλημα πραγματικά λαοφιλές στη Γαλλία, με τις εξέδρες του νεόδμητου σταδίου του Roland Garros να είναι ασφυκτικά γεμάτες για πρώτη φορά στην ιστορία του τουρνουά.
Το σερί τους ωστόσο σταματάει ο πρώτος μη-Γάλλος νικητής της περιόδου του Διεθνούς Πρωταθλήματος, ο Αυστραλός John Crawford, που κερδίζει στον τελικό του 1933 τον Henri Cochet.
Οι νέες πρωταθλήτριες
Στις γυναίκες, μετά τους δύο πρώτους τίτλους της Suzanne Lenglen, η πρώτη επιτυχία για μια μη Γαλλίδα έρχεται πολύ νωρίτερα. Η Cornelia Bouman, από την Ολλανδία, κερδίζει το 1927 τον τελικό απέναντι στη Νοτιοαφρικανή Irene Bowder Peacock. Ωστόσο τα χρόνια που ακολουθούν αποτελούν μια κυριαρχία της Αμερικανίδας Helen Wills Moody, που κερδίζει 3 συνεχόμενους τίτλους από το 1928 ως το 1930 και έναν ακόμα το 1932.
Χαρακτηριστική περίπτωση, πάντως, αθλήτριας που ήταν μόνιμα στην κορυφή, εκείνη την εποχή, ήταν αυτή της Γαλλίδας Simonne Mathieu. Η Mathieu έχασε τον τελικό του 1929 απέναντι στη Moody, ενώ στη συνέχεια ήταν φιναλίστ τις χρονιές 1932, 1933, 1935, 1936 και 1937, χωρίς όμως να καταφέρει να κατακτήσει κάποιον τίτλο! Τελικά, η “δικαίωση” για τη Mathieu ήρθε το 1938, όταν σε ηλικία 30 ετών κατάφερε την πρώτη της στέψη ως πρωταθλήτριας, ενώ το ίδιο κατόρθωμα επανέλαβε και το 1939.
Από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προς στον επαγγελματισμό
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το τουρνουά είναι μια παρωδία. Το στάδιο Roland Garros μετατρέπεται από τη φιλοναζιστική Κυβέρνηση του Βισύ σε φυλακή και το τουρνουά διεξάγεται με τη συμμετοχή μόνο Γάλλων σε μια περίοδο που όλοι θέλουν να ξεχάσουν.
Το διεθνές τουρνουά συνεχίζεται επισήμως το 1946. Εκείνη η εποχή χαρακτηρίζεται από τη συμμετοχή των καλύτερων Αμερικανών τενιστών τακτικά στα ευρωπαϊκά τουρνουά, κάτι που σπάνιζε πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, το γαλλικό τουρνουά δεν έχει ακόμα ξανακερδίσει την προπολεμική αίγλη του. Η 20ετία από το 1946 ως το 1967 είναι η τελευταία που το τουρνουά είναι ερασιτεχνικό, παρ’ όλα αυτά αρκετοί αθλητές γράφουν τη δική τους ιστορία.
Ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους είναι ο Τσεχοσλοβάκος Jaroslav Drobny. Ο Drobny χάνει για πρώτη φορά τον τελικό του 1946 απέναντι στο Γάλλο Marcel Bernard, ενώ ξαναποτυγχάνει να στεφθεί πρωταθλητής το 1948 και το 1950, έχοντας αντιπάλους τους Αμερικανού Frank Parker και Budge Patty αντίστοιχα. Ωστόσο, το 1950 ο Drobny δεν αγωνιζόταν πια ως Τσεχοσλοβάκος. Είχε ήδη πάρει την αιγυπτιακή υπηκοότητα, με την οποία και κέρδισε τους τίτλους του 1951 και 1952. Τελικά, ο Drobny πήρε μετά το τέλος της καριέρας του τη βρετανική υπηκοότητα αλλά αυτό δεν ήταν το πιο αξιομνημόνευτο στην αθλητική του καριέρα. Ο Drobny όταν άρχισε να ξεχωρίζει στο τένις ήταν ήδη ένας αθλητής που το όνομά του είχε στιγματίσει την ιστορία ενός άλλου αθλήματος, του Ice Ηockey. Πιο συγκεκριμένα ο Drobny κέρδισε το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο με την ομάδα της Τσεχοσλοβακίας το 1948, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1947, ενώ εισήχθη στο Hall of Fame thw Διεθνούς Ομοσπονδίας Ice Hockey το 1997!
Στις γυναίκες, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 κυριαρχούν οι Αμερικανίδες. Πιο συγκεκριμένα, από το 1946 ως το 1960 δεν υπάρχει τελικός γυναικών χωρίς αμερικανική παρουσία, με την περίοδο 1950-1053 να χαρακτηρίζεται από “εμφύλιες” συγκρούσεις για την κορυφή του τουρνουά. Συνολικά, σε διάστημα 14 ετών (15 διοργανώσεις) 8 διαφορετικές Αμερικανίδες κερδίζουν τον τίτλο ενώ άλλες 2 αγωνίζονται ανεπιτυχώς σε τελικούς.
Η κυριαρχία της Αυστραλίας
Η δεκαετία του 1960, κατά τη διάρκεια της οποίας τα μεγάλα τουρνουά του τένις πέρασαν την πόρτα του επαγγελματισμού και καθιερώθηκαν με τη σημερινή μορφή των Opens, στο γαλλικό τουρνουά κυριαρχούν απόλυτα οι Αυστραλοί.
Στους άνδρες ο πρώτος τίτλος για την Αυστραλία είχε έρθει από πολύ νωρίς, με τη νίκη του Jack Crawford το 1933, ωστόσο το κατόρθωμά του επαναλαμβάνουν οι συμπατριώτες του Lew Hoad και Mervyn Rose το 1956 και 1958 αντίστοιχα. Το 1962 διεξάγεται ο πρώτος αυστραλιανός “εμφύλιος” που βρίσκει τον Rod Laver να θριαμβεύει επί του Row Emerson, που κερδίσζει την επόμενη χρονιά τον τίτλο. Αυτοί οι δύο μαζί με τους συμπατριώτες τους Stolle, Roche και Rosewall μοιράζονται τίτλους και τελικούς μέχρι το 1969, μετατρέποντας σε “εθνική” υπόθεση τους τελικούς του 1962, 1965, 1967, 1968 και 1969.
Στις γυναίκες η χώρα των καγκουρώ δεν πάει χειρότερα. Το 1962 η Margaret Court ξεκινάει μια πορείτα που μέχρι το 1973 θα της δώσει συνολικά 5 τίτλους και ακόμα 1 συμμετοχή σε τελικό. Την ίδια στιγμή η Lesley Turner Bowrey κερδίζει ακόμα 2 τίτλους και χάνει 2 τελικούς, ενώ την κυριαρχία των Αυστραλέζων συμπληρώνουν η Evonne Goolagong, με 1 τίτλο και 1 τελικό και η Helen Goorlay, που αγωνίζεται σε έναν τελικό.
Η εποχή του Open
Όλα τα τουρνουά από το 1891 ως το 1967, δέχονταν κατ’αποκλειστικότητα τις συμμετοχές ερασιτεχνών. Αυτή η συνήθεια άλλαξε το 1968, όταν και για πρώτη φορά τα 2 μεγαλύτερα τουρνουά του κόσμου, το Wibledon και το Roland Garros, ονομάζονται Open (καθώς “ανοίγουν” για τους επαγγελματίες), ανοίγοντας επίσης μια νέα εποχή για το παγκόσμιο τένις.
Το πρώτο χρηματικό έπαθλο της εποχής του Open ανέρχεται στα 100 χιλιάδες γαλλικά φράγκα, τη στιγμή που ολόκληρη η διοργάνωση της προηγούμενης χρονιάς δεν ξεπέρασε το συνολικό κόστος των 300 χιλιάδων φράγκων.
Ωστόσο, η πρώτη διοργάνωση του Open, το 1968 συμπίπτει με ένα τεράστιο κοινωνικό γεγονός που σημάδεψε τη γαλλική κοινωνία και τον κόσμο, τον “Μάη του ’68”. Οι τεράστιες απεργίες κατά τη διάρκεια του Μαΐου οδηγούν την έναρξη του τουρνουά σε μια πλήρη αποτυχία, με τη χώρα σε παράλυση και το στάδιο άδειο. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο τέλος του μήνα ώστε ο Στρατηγός Ντε Γκωλ να ανακοινώσει τη διάλυση της εθνοσυνέλευσης και τελικά ο κόσμος την αμέσως επόμενη ημέρα, 1 Ιουνίου να γεμίσει ασφυκτικά το στάδιο.
Björn Borg και Chris Evert
Η χρονιά που αποτέλεσε την αρχή των επιτυχιών 2 πολύ μεγάλων αθλητών που άφησαν τη δική τους ιστορία στο τουρνουά, ήταν το 1974. Στους άνδρες ο Σουηδός Björn Borg και στις γυναίκες η Αμερικανίδα Chris Evert ξεκινούν μια πορεία που άφησε το σημάδι της στο χώμα του παριζιάνικου κορτ.
Ο Björn Borg, που το 1974 είναι μόλις 18 ετών και 10 ημερών, αντιμετωπίζει στον τελικό τον Ισπανό Manuel Orantes. Αν και χάνει εύκολα το πρώτο σετ με 2-6, στο δεύτερο φτάνει στο tie break όμως το σκορ γίνεται 0-2 υπέρ του αντιπάλου του. Στη συνέχεια ο νεαρός Björg διαλύει κάθε προγνωστικό και κάθε λογική, κερδίζοντας με 6-0, 6-1 και 6-1 και φτάνοντας για πρώτη φορά στην κορυφή του γαλλικού τουρνουά. Την επόμενη χρονιά ο Borg επαναλαμβάνει την επιτυχία του απέναντι στον Αργεντίνο Guillermo Vilas. Επιστρέφει ωστόσο στην κορυφή μετά από απουσία 2 χρόνων και από το 1978 ως το 1981 κερδίζει 4 συνεχόμενους τίτλους, φτάνοντας τους 6 στο σύνολο, θέτοντας ένα ρεκόρ που ήταν πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί.
Στις γυναίκες η ηρωίδα εκείνης της εποχής είναι η Chris Evert. Η 19χρονη Evert από τη Florida, το 1974 συμμετέχει για 2η φορά σε τελικό του Roland Garros, έχοντας χάσει την προηγούμενη διοργάνωση από τη θρυλική Margaret Court. Έχοντας αντίπαλο τη Σοβιετική Olga Morozova κερδίζει τον πρώτο της τίτλο. Ωστόσο, ένας από τους πιο σημαντικούς τελικούς, που σήμανε την έναρξη μιας θρυλικής δεκαετούς κόντρας συνέβη το 1975. Η Evert βρίσκει απέναντί της τη 19χρονη Τσεχοσλοβάκα Martina Navratilova. Η Αμερικανίδα κερδίζει τον τίτλο, αλλά η μεταξύ τους κόντρα δεν έχει τελειώσει. Η Evert επιστρέφει στην κορυφή το 1979 ενώ μέχρι τον τελευταίο τίτλο της, το 1986, κερδίζει συνολικά 7 τίτλους σε 13 χρόνια. Εν τω μεταξύ η Martina Navratilova, που έχει αποκτήσει την αμερικανική υπηκοότητα την κερδίζει το 1982 και 1984, ενώ υπέρ της Evert λήγουν οι μεταξύ τους τελικοί του 1985 και 1986.
Η εποχή της Steffi Graf
Από το 1987, για πρώτη φορά ίσως, το μεγάλο αστέρι του Open δε βρίσκεται στο τουρνουά των ανδρών. Η Martina Navratilova, στον τελευταίο γαλλικό τελικό της καριέρας της θεωρείται το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο. Απέναντί της έχει μια 18χρονη Γερμανίδα, τη Steffi Graf. Σε έναν εκπληκτικό τελικό, που κρίνεται στα 8 games του τρίτου σετ, η Graf κερδίζει τον πρώτο τίτλο της σε μια πορεία που σημάδεψε την ιστορία της διοργάνωσης. Η Graf επαναλαμβάνει το κατόρθωμά της την επόμενη χρονιά, αλλά χάνει τους τελικούς του 1989 και 1990 απέναντι σε δύο τενίστριες που ήταν σίγουρα οι μεγαλύτερες αντίπαλοί της.
Η μία είναι η Ισπανίδα Arantxa Sanchez Vicario που βρέθηκε απέναντι στη Graf, χάνοντας όμως, τους τελικούς του 1995 και 1996. Η άλλη είναι η μεγάλη Monica Seles, που ως Γιουγκοσλάβα κερδίζει τους τίτλους του 1990, 1991 και 1992, νικώντας 2 φορές τη Graf και μία τη Vicario. H Graf κερδίζει τελικά τον τελευταίο και συνολικά 6ο τίτλο της το 1999, με αντίπαλο την Ελβετίδα Martina Hingis, αφήνοντας το στίγμα της, αλλά χωρίς να ξεπεράσει το ρεκόρ της Evert.
Τη δεκαετία του ’80 στο τουρνουά των ανδρών τους τίτλους μοιράζονται ο Σουηδός Mats Wilander, ο Τσεχοσλοβάκος Ivan Lendl και ο Yannick Noah που γίνεται ο πρώτος Γάλλος νικητής μετά από 36 χρόνια, το 1983, καθώς και ο τελευταίος μέχρι σήμερα. Στην ιστορία, ωστόσο, περνάει ο τελικός του 1984, ανάμεσα στον Lendl και τον McEnroe. Ο Αμερικανός προηγείται στα 2 πρώτα σετ με 0-2 και ο Lendl φαίνεται τελειωμένος. Στο τρίτο σετ ο McEnroe δείχνει να κλειδώνει τη νίκη, βρισκόμενος μπροστά με σκορ 4-1. Τότε ο Lendl ξεκινάει μια επική ανατροπή και κερδίζει το τρίτο σετ με σκορ 6-4 και τα επόμενα δύο με 7-5 για να κατακτήσει τον πρώτο του τίτλο.
Η εποχή χωρίς φαβορί
Η δεκαετία του 1990, καθώς και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000 αποτελούν μια εποχή που στο ανδρικό τουρνουά συνεχίζεται η εναλλαγή των νικητών. πιο συγκεκριμένα μέσα σε 15 χρόνια, από το 1989 ως το 2004, 12 διαφορετικοί αθλητές κερδίζουν τον τίτλο, με το Βραζιλιάνο Gustavo Kuerten να κερδίζει 3 διοργανώσεις.
Στις γυναίκες αρκετές αθλήτριες προκαλούν αίσθηση, με highlight των τελικό μεταξύ των αδερφών Serena και Venus Williams, το 2002. Η Βελγίδα Justine Henin ξεχωρίζει, κερδίζοντας 3 τίτλους, μάλιστα τους 3 συνεχόμενους από το 2005 ως το 2007, ενώ το 2003 απέναντι στη συμπατριώτισσά της Kim Clijsters. Η Serena Williams είναι αυτή που δείχνει τη μεγαλύτερη σταθερότητα, καθώς από εκείνη τη γεννιά είναι η μόνη που συνεχίζει και την επόμενη δεκαετία, κερδίζοντας τους τίτλους του 2013 και 2015 και χάνοντας στον τελικό του 2016.
Nadal ο βασιλιάς
Ωστόσο, το 2005 εμφανίζεται για πρώτη φορά στον τελικό ο μεγάλος βασιλιάς του Roland Garros και απόλυτος άρχοντας του τένις σε χώμα. Ο Ισπανός Rafael Nadal καρδίζει με 3-1 τον Αργεντίνο Mariano Puerta για να ξεκινήσει ένα εκπληκτικό σερί. Την επόμενη χρονιά βρίσκει απέναντί του τον μεγαλύτερο αντίπαλό του και ίσως μεγαλύτερο τενίστα όλων των εποχών, τον Ελβετό Roger Federer. Ο Nadal κερδίζει 3 συνεχόμενες φορές των Federer από το 2006 ως το 2008, ενώ το 2009 απουσιάζει για να κερδίσει ο Ελβετός το μοναδικό τίτλο του στο γαλλικό Open. Το 2010 ο Nadal επιστρέφει στην κορυφή και το 2011 ξαναβρίσκει στον τελικό τον Federer για να παίξουν οι δυο τους ένα μυθικό παιχνίδι, που φαινόταν ατέλειωτο. Θριαμβευτής και πάλι ο Ισπανός. Την επόμενη χρονιά απέναντι στον Nadal βρέθηκε το νέο αστέρι, Novak Djokovic, σε έναν αγώνα που λόγω των καιρικών συνθηκών ολοκληρώθηκε τη …Δευτέρα (είχε ξεκινήσει την Κυριακή)! Το 2013 και 2014 ο Rafael Nadal μπήκε στο πάνθεον του τουρνουά, φτάνοντας συνολικά τις 9 κατακτήσεις σε 10 διοργανώσεις! Νικώντας ακόμα μια φορά τον Djokovic, έβαλε για πάντα την υπογραφή του στο χώμα του Roland Garros και έγινε το αντίστοιχο της Chris Evert για τους άνδρες.
Μια ιστορία που συνεχίζεται…
Τα χρόνια μοιάζουν να πέρασαν για τους Federer και Nadal που έγραφαν τις πιο όμορφες σελίδες πάνω στο χώμα του Roland Garros τα τελευταία χρόνια. Ο Wawrinka κέρδισε το 2015 τον Djokovic, o Djokovic το 2016 τον Murray και ο Murray ξεκινάει ως Νο 1 το τουρνουά του 2017. Αυτοί είναι οι 3 κορυφαίοι των τελευταίων χρόνων και μένει να δούμε αν θα γράψουν ένα κομμάτι ιστορίας στο γαλλικό τουρνουά ή θα υπάρχουν εκπλήξεις και η ανάδυση νέων αστέρων.
Στις γυναίκες η Serena Williams είναι ακόμα εδώ, όμως δεν είναι ανίκητη, το άθλημα δείχνει να ψάχνει τις νέες του πρωταγωνίστριες.
Το σίγουρο είναι ότι το Roland Garros έχει ακόμα να δώσει πολλά στη νέα εποχή, μια αίγλη διαφορετική, που ξεσηκώνεται μαζί με τους χωμάτινους κόκκους σε κάθε χτύπημα μέσα στα κορτ του. Το Παρίσι, ότι κι αν συμβεί θα είναι πάντα Παρίσι, όπως τραγουδούσε ο Maurice Chevalier και θα υποδέχεται τη μεγάλη γιορτή με όλα της τα αστέρια κάθε τέλος Μαΐου και αρχές Ιουνίου. Ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να την απολαμβάνει πλέον από κάθε γωνιά του πλανήτη και οι φίλοι του τένις να δίνουν ραντεβού, είτε από τις εξέδρες του κορτ Philippe-Chatrier είτε από τους τηλεοπτικούς δέκτες, με ένα κομμάτι ιστορίας.
