Σε “στενό οικογενειακό κύκλο” διεξήχθη ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία, για την ανάδειξη της εθνοσυνέλευσης που θα συνοδεύσει το νεοεκλεγέντα πρόεδρο, Emmanuel Macron, στην πεντάχρονη θητεία του. Για πρώτη φορά το ποσοστό αποχής ήταν τόσο υψηλό και για πρώτη φορά ξεπέρασε, έστω και οριακά, το 50% (για την ακρίβεια 51.46%).
Οι εκλογές διεξάγονται σε δύο γύρους, με τους 2 πρώτους υποψηφίου κάθε περιφέρειας να περνούν στο δεύτερο, στην περίπτωση που κανένας υποψήφιος δεν εξασφαλίζει από τον πρώτο γύρο το 50% των ψήφων. Ο χρόνος διαξαγωγής τους, όπως πάντα, είναι περίπου ένα μήνα μετά τις προεδρικές εκλογές και ουσιαστικά δίνουν τη δυνατότητα στον εκάστοτε πρόεδρο είτε να σχηματίσει κυβέρνηση της αρεσκείας του, είτε να μπλέξει με μια κυβέρνηση αντίπαλου κόμματος, όπως έχει γίνει σε αρκετές περιπτώσεις.
Συνολικά, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση έχει 577 έδρες, από αντίστοιχες περιφέρειες της μητροπολιτικής Γαλλίας και των υπερπόντιων κτήσεων, ενώ αποτελεί το ένα από τα δύο σώματα του γαλλικού κοινοβουλίου, με το άλλο να αποτελεί τη Γερουσία, που έχει λόγο στο νομοθετικό έργο.
Το χαρακτηριστικό της φετινής εκλογικής μάχης είναι ότι, τουλάχιστον στον πρώτο γύρο, πήγαν ουσιαστικά να ψηφίσουν όσοι στήριζαν το σχηματισμό του Προέδρου Macron, δηλαδή το “κίνημα” Republique En Marche (ναι, αρχικά REM, δεν ονειρεύεστε) που είναι μία παραλλαγή του “κινήματος” En March για τις προεδρικές εκλογές (ναι, αρχικά EM, όπως Emmanuel Macron). Οι macronistes πήγαν στις κάλπες γιατί είναι οι μόνοι που ελπίζουν σε μια αλλαγή, τη στιγμή που το σύνολο του γαλλικού πληθυσμού, βλέποντας τις εξελίξεις, ειδικά με την εκλογή του προέδρου, αποστρέφεται την πολιτική σε υπερθετικό βαθμό. Ο λόγος γι’αυτή την κατάσταση είναι το γεγονός ότι ο Emmanuel Macron και το ίδιο το κίνημά του είναι κάτι που μέχρι πέρσι δεν υπήρχε, φτιάχτηκε ξαφνικά από την τηλεόραση και άλλα μέσα και τοποθετήθηκε για να κυβερνήσει. Με τα υπόλοιπα κόμματα να βάλλονται συστηματικά και να διαλύονται από τα στελέχη τους που τρέχουν προς τον Macron (κυρίως από τον πρώην δικομματισμό), οι macronistes είναι πλέον το νέο απόλυτο καθεστώς στη Γαλλία, μια χώρα υπό “καθεστώς έκτακτης ανάγκης” εδώ και ενάμιση χρόνο και νόμους που περνούν με δικτατορικό τρόπο στη Βουλή, χωρίς την ψήφο των βουλευτών.
Έτσι, αυτή η γαλλική δημοκρατία μοιάζει αρκετά σαπισμένη για να προσπαθήσει ο κόσμος να την αλλάξει και το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι τα επόμενα 5 χρόνια αυτοί που σήμερα πανηγυρίζουν θα έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα να εφαρμόσουν το πολιτικό τους πρόβλημα, γιατί η Γαλλία δεν είναι Ιράν, ούτε και ΗΠΑ. Στη Γαλλία σήμερα μπορεί να μην ψηφίζουν, αλλά αύριο θα βρεθούν απέναντι στα νέα μέτρα, αναποτελεσματικά βεβαίως, καθώς δεν υπάρχει κάποια αξιόλογη και αξιόπιστη δύναμη ανατροπής, αλλά θα γίνει ένας πολιτικός χαμός με το λαϊκό παράγοντα, έστω και ως δεύτερο ρόλο, στην κεντρική σκηνή του θεάματος.
Το “κίνημα” République En Marche λοιπόν, μαζί με το συνεργαζόμενο ModEm, συγκέντρωσε το 32.12% και πρόκειται να σχηματίσει τεράστια πλειοψηφία στη Βουλή, της τάξης των 400-440 βουλευτών, σύμφωνα με την εκτίμηση της Figaro. Το παραδοσιακό δεξιό κόμμα, οι Republicains με τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους τους στην κοινοβουλευτική ομάδα συγκέντρωσε το 21.59%, 13.54% είχε το Front National της Le Pen, 10.95% ο σχηματισμός του “αριστερού” Mélenchon, La France Insoumise, μόλις 7.38% το άλλοτε κραταιό και πρώτο κόμμα της απερχόμενης εθνοσυνέλευσης, Σοσιαλιστικό Κόμμα, ενώ το ιστορικό PCF, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, συγκέντρωσε μόλις το 2.75% των ψήφων.
Το PCF γνώρισε τη μεγαλύτερη ήττα από όλα τα κόμματα και αν δεν υπάρξει αντίδραση από το εσωτερικό του, τότε η πορεία της διάλυσης θα είναι πολύ πιο σύντομη από τα υπόλοιπα κόμματα, τα παραδοσιακά αστικά. Όντας στην ηγεσία του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (όπου θέση αντιπροέδρου έχει ο ΣΥΡΙΖΑ), το PCF δεν έχει καμία σχέση με το κόμμα του Maurice Thorez ή ακόμα και του George Marchais. Όσο αφορά τις εκλογικές συμμαχίες τα τελευταία χρόνια, σέρνεται πίσω από έναν κοινό πολιτικό τσαρλατάνο, τον Jean Luc Mélenchon, που αν και αριστερός, ενίοτε ξεχνάει και στηρίζει και καμιά ιμπεριαλιστική επέμβαση με την ιδιότητα του ευρωβουλευτή. Επίσης, στις συγκεκριμένες εκλογές, στηρίζοντας στον πρώτο γύρο και πάλι τον Mélenchon, με το επιχείρημα να μην απομονωθεί, φρόντισε στο Β’ γύρο να υπερθεματίσει στη γραμμή της “αντι-απομόνωσης” και να διακηρύξει τη στήριξη στον Emmanuel Macron. Τελικά, η αντι-απομονωτική γραμμή φαίνεται να έπεισε, το 2.75% των ψηφοφόρων, που αν δεν υπήρχαν κάμποσοι υποψήφιοι που διαφωνούν με την κεντρική αυτή γραμμή του κόμματος, τότε θα ήταν ακόμα μικρότερο.
Ο δεύτερος γύρος θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18 Ιουνίου και εκεί θα κριθούν οι 574 από τις 577 έδρες, καθώς μέχρι στιγμής οι Republique En Marche, Union des Démocrates et Indépendents και υποψήφιοι της Αριστεράς, έχουν εξασφαλίσει από 1 έδρα εκάστως.
Be First to Comment