Όλοι γνωρίζουν το πάρτυ του Λουκιανού, αυτό που έγινε στις 25 Ιουλίου του 1983 στη Βουλιαγμένη και συζητιέται μέχρι σήμερα και μάλλον θα συζητιέται για πάντα, ως αναφορά ενός νέου τρόπου να γίνονται συναυλίες στην Ελλάδα. Όμως το μεγαλύτερο πάρτυ του Κηλαηδόνη δεν ήταν αυτό! Ο Λούκυ έφτιαξε ένα άλλο, φανταστικό πάρτυ, που κάλεσε ό,τι καλύτερο μπορούσε να βρει στο καλλιτεχνικό στερέωμα των αιώνων που προηγήθηκαν και ουσιαστικά αποτελεί μία σκιαγράφηση της έμπνευσής του, της δικής του καλλιτεχνικής παρουσίας.
Ένα χρόνο μετά τη μέρα που πήρε τ’αερόστατό του για να συνεχίσει στον ουρανό, υπάρχει κάθε λόγος να παρουσιάσουμε τους καλεσμένους αυτής της γιορτής, παρουσιάζοντας μάλιστα για πρώτη φορά και τους σωστούς στίχους του κορυφαίου του (ταπεινή άποψη) τραγουδιού. Βάλ’τε τη μουσική λοιπόν και πάμε να κάνουμε τις συστάσεις μέσα από τους στίχους του…
“Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτυ
πάρτυ από εκείνα τα παλιά
και να καλέσω σε εκείνο το πάρτυ
να ‘ρθουν τα πιο καλά παιδιά”
“Να ‘ρθει ο Φελίνι…”
Ο Federico Fellini (1920-1993) ήταν Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ίσως ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών. Κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών για την ταινία La Dolce Vita καθώς και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το ίδιο έργο. Το 1993 τιμήθηκε με το Όσκαρ για την προσφορά του στον κινηματογράφο, στην 65η απονομή των βραβείων της Ακαδημίας.
“Να ‘ρθει κι ο Μάρκος…”
Ο Μάρκος Βαμβακάρης (1905-1972), “πατριάρχης” του ρεμπέτικου, έφερε τη λαϊκή μουσική στο πεντάγραμμο και αποτέλεσε το σημείο αναφοράς της μουσικής δημιουργίας στην Ελλάδα του 20ου αιώνα. Το τρίχορδο μπουζούκι, ο οξύς μεταλλικός μπαγλαμάς και η ηλεκτρική φωνή του αποτελούν στοιχεία της άυλης πολιτιστικής παράδοσης της χώρας μας. Σήμερα όποιος μιλάει για το “Μάρκο” στην Ελλάδα, αναφέρεται στον Βαμβακάρη.
“Να ‘ρθουν οι Μπητλς…”
Το θρυλικό συγκρότημα των σκαθαριών από το Liverpool έγινε το πρώτο μουσικό σχήμα που καθιερώθηκε στο παγκόσμιο στερέωμα, με τους φανατικούς τους φίλους να εκφράζουν την πόρωσή τους με ακραίους τρόπους, μέχρι τη δολοφονία του John Lennon. Οι Lennon, McCartney, Harrisson και Star εμφανίστηκαν ως γκρουπ από το 1960 ως το 1970, πριν συνεχίσουν μεμονωμένα, κουβαλώντας την τεράστια κληρονομιά των Beatles.
https://www.youtube.com/watch?v=2xDzVZcqtYI
“Να ‘ρθει ο Σαρλώ…”
Ο Charlot ήταν η καρικατούρα που ενσάρκωνε ο Charlie Chaplin (1889-1977) κυρίως όπως αυτός εμφανίστηκε αρχικά στην ταινία “Ο αλητάκος” του 1915. Το κωμικό στυλ του στον βουβό κινηματογράφο, το αφελές χαμόγελο, η παντομίμα που όριζε τη θεατρικότητά του, αλλά και το βαθύ πολιτικό περιεχόμενο των ταινιών του σε μια περίοδο που η ιδεολογική αντιπαράθεση παγκοσμίως όριζε τη ζωή και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, μετέτρεψαν την κωμική αυτή φιγούρα σε θρυλικό ήρωα.
“Να ‘ρθει ο Καντίνσκι…”
O Wassily Kandinsky (1866-1944) ήταν Ρώσος ζωγράφος και θεωρητικός της τέχνης που έζησε για πολλά χρόνια μακριά από τη Ρωσία, κυρίως στο Μόναχο και μετά την κυριαρχία των Ναζί στα προάστια του Παρισιού. Ξεχωρίζει για τη διαρκή εξέλιξη της τεχνοτροπίας του, που ξεκίνησε από έργα που συγκαταλέγονται στον μετα-ιμπρεσιονισμό και έφτασε σε μορφές μοντέρνας τέχνης, όπως το Bauhaus και η “Μεγάλη Σύνθεση”.
“Να ‘ρθει κι ο Μπόρχες…”
Ο Jorge Luis Borges (1899-1986) ήταν Αργεντίνος συγγραφέας και ποιητής, που αποτέλεσε μία από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες στην ισπανόφωνη λογοτεχνία. Τα πιο γνωστά του έργα είναι οι “Μυθοπλασίες” και “Το Άλεφ”.
“Ένα βιβλίο δεν είναι απομονωμένο: είναι μια σχέση, ένας άξονας αναρίθμητων σχέσεων” – Jorge Luis Borges, Μυθοπλασίες
“Να ‘ρθει ο Σινάτρα…”
Ο Frank Sinatra (1915-1998) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, ηθοποιός και κινηματογραφικός παραγωγός. Η χροιά της φωνής του έγινε μία από τις πιο χαρακτηριστικές του 20ου αιώνα, ενώ άφησε μερικά εμβληματικά τραγούδια, άρρηκτα δεμένα με τη δική του προέλευση και προσωπικότητα, ως κομμάτι της ιταλικής παροικίας της Νέας Υόρκης. Στην περίοδο του Μακαρθισμού θεωρήθηκε κομμουνιστής, κάτι που ωστόσο ο ίδιο αρνήθηκε, συμμετέχοντας σε σειρά από καμπάνιες του κόμματος των Δημοκρατικών.
“Και Να ‘μαι κι εγώ
Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο
σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι
Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο
μ’ ένα μπουκάλι ρούμι”
“”Να ‘ρθει ο Σεγκόβια…”
Ο Andrès Segovia (1893-1987) υπήρξε ίσως ο πιο ονομαστός εκπρόσωπος της ισπανικής σχολής της κλασικής κιθάρας και κατά γενική ομολογία θεωρείται ο κορυφαίος του είδους του. Οι εκτελέσεις του, καθώς και οι μεταγραφές έργων της μπαρόκ και κλασικής περιόδου, αποτελούν μια τεράστια συμβολή στο ρομαντικό ρεπερτόριο της κλασικής κιθάρας, που χαρακτηρίζεται από προσωπικά στοιχεία και το στυλ του Segovia.
“Να ‘ρθει ο Πικάσο…”
Ο Pablo Picasso (1881-1973) αποτέλεσε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους ζωγράφους του 20ου αιώνα, με εξαιρετική δημοτικότητα, λόγω και των πολιτικών απόψεων που ξεκάθαρα εξέφραζε είτε μέσα από το έργο του είτε στη δημόσια ζωή, σε εποχές έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης, παγκοσμίως, αλλά και στην εμφυλιακή και μετεμφυλιακή Ισπανία. Το στυλ του εξελίχθηκε σταδιακά σε πιο αφηρημένο με τα χρόνια, με αποτέλεσμα σήμερα να διχάζει τους φίλους των τεχνών ανά τον κόσμο για την αξία της αφαίρεσης στο έργο του, έχοντας φανατικούς φίλους είτε της αρχής, είτε του τέλους της καλλιτεχνικής του πορείας.
“Να ‘ρθει κι ο Ντίσνεϋ…”
Ο Walt Disney (1901-1966) ήταν αυτός που έκανε τα κινούμενα σχέδια τέχνη, εισάγοντάς τα μάλιστα στον κινηματογράφο με ολοκληρωμένες παραγωγές, πρώτη εκ των οποίων αποτελεί η μεταφορά του παραμυθιού “Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι”. Τιμήθηκε με τα περισσότερα Όσκαρ που έχει κερδίσει άνθρωπος στην ιστορία του κινηματογράφου, συλλέγοντας συνολικά 22 βραβεία από 59 υποψηφιότητες.
“Να ‘ρθει κι ο Μπρελ…”
Ο Jacques Brel (1929-1978) ήταν Βέλγος μουσικός, τραγουδιστής και τραγουδοποιός, με τη φωνή του, το εκφραστικό ύφος της τραγουδιστικής του ερμηνείας και τους μελαγχολικούς του στίχους να αφήνουν μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα μουσικά μνημεία του μεταπολεμικού 20ου αιώνα. Θεωρείται ο πιο γνωστός παγκοσμίως γαλλόφωνος τραγουδιστής, ενώ στην καριέρα του συμμετείχε και ως ηθοποιός σε 10 ταινίες, σκηνοθετώντας 2 από αυτές, εκ των οποίων η μία, το Far West βρισκόταν στις υποψηφιότητες για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών του 1973.
“Να ‘ρθει ο Πρίσλεϋ…”
Ο βασιλιάς Elvis Presley (1935-1977) πήρε το Rock’n’Roll και το έκανε επαρχία του, ενσαρκώνοντας απόλυτα το είδωλο του αμερικανικού ονείρου τις δεκαετίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και αργότερα. Η ενέργεια της σκηνικής του παρουσίας ήταν στοιχείο που δεν υπήρχε προηγουμένως στη μουσική βιομηχανία και συνετέλεσε στην έκρηξη της δημοτικότητάς του, που εκφραζόταν από την υστερία των φανατικών θαυμαστών του. Η αγάπη για το ίνδαλμα του Βασιλιά ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και σήμερα υπάρχουν θεωρίες συνομωσίας ότι δεν πέθανε, αλλά κάπου ζει ανάμεσά μας.
“Να ‘ρθει κι ο Μπόγκαρτ…”
Ο Humphrey Bogart (1899-1957) αποτέλεσε έναν από τους πρώτους αστέρες του μεταπολεμικού, ομιλούντα αμερικανικού κινηματογράφου, αφήνοντας μερικές εμβληματικές ερμηνείες σε ταινίες αναφορές στην εξέλιξη της 7ης τέχνης. Στην 35χρονη καριέρα του τιμήθηκε μία φορά με το Όσκαρ Καλύτερου Ηθοποιού, το 1951, για την ερμηνεία του στην ταινία “Η Αφρικανή Βασίλισσα”.
“Να ‘ρθει κι ο Βάιλ…”
Ο Kurt Weill (1900-1950) ήταν Γερμανός συνθέτης, που έζησε και δημιούργησε αρχικά στη Γερμανία και στη συνέχεια, μετά την άνοδο του ναζισμού, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το γεγονός ότι ήταν αριστερός και Εβραίος αποτέλεσε λόγους για να γίνει κόκκινο πανί για το καθεστώς των Ναζί, του οποίου ο Βάιλ αποτέλεσε έναν από τους χαρακτηριστικότερους πολέμιους από το χώρο των τεχνών.
“Και να ‘ρθει κι ο Μπρεχτ…”
Ο Bertolt Brecht (1898-1956) ήταν Γερμανός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, ένας από τους πιο γνωστούς κομμουνιστές καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, που ξεχώρισε για το ρεαλισμό του εμφανώς στρατευμένου έργου του. Έζησε μεγάλο κομμάτι της ζωής του εκτός Γερμανίας, λόγω πολιτικών φρονημάτων, αλλά επέστρεψε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, όπου και δημιούργησε μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως και το θάνατό του.
“Μάθαινε και τ’ απλούστερα!
Γι’ αυτούς
που ο καιρός τους ήρθε
ποτέ δεν είναι πολύ αργά!
Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ
να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί!
Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.”
– Μπέρτολτ Μπρεχτ, Εγκώμιο στη μάθηση
“Να ‘ρθει ο Σαββόπουλος…”
Ο Διονύσης Σαββόπουλος (1944- ) – ο μόνος ζωντανός αυτής της λίστας – είναι ο τραγουδοποιός που συνδίασε στοιχεία της παραδοσιακής μουσικής με χαρακτηριστικά της διεθνούς σκηνής των μεταπολεμικών χρόνων, πολλές φορές μεταγράφοντας γνωστά κομμάτια καλλιτεχνών όπως ο Ντίλαν ή ο Ζάππα, φέρνοντας έναν νέο ήχο στην προδικτατορική αλλά και μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η εκπομπή που παρουσίαζε τη σεζόν 1986-1987 με τίτλο “ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ”.
“Να ‘ρθει κι ο Λέστερ…”
Ο Lester Young (1909-1959), γνωστός και ο “Pres” ή “Prez” ήταν Αμερικανός σαξοφωνίστας, με το χαρακτηριστικό ήχο και τον slow ρυθμό του τενόρου σαξοφώνου του να έχει σφραγίσει την εξέλιξη της Jazz μουσικής για μια περίοδο σχεδόν 30 χρόνων.
https://www.youtube.com/watch?v=IK4FsQzUqB4
“Να ‘ρθει ο Τζέρμι…”
Ο Pietro Germi (1914-1974) ήταν Ιταλός ηθοποιός και κινηματογραφικός σκηνοθέτης, που έδωσε μορφή σε χαρακτηριστικές φιγούρες του ιταλικού ασπρόμαυρου μεταπολεμικού κινηματογράφου. Το χαρακτηριστικό του μουστάκι, τον έκανε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της χρυσής εποχής της Cinecittà.
“Να ‘ρθει ο Τρυφώ…”
O François Truffaut (1932-1984) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, κριτικός κινηματογράφου και κινηματογραφικός παραγωγός, ένας από τους πρωτεργάτες του Γαλλικού Νέου Κύματος. Αποτελεί έναν από τους κυριότερους εκπροσώπους του γαλλικού κινηματογράφου, ενώ ξεχώρισε και η αντίληψή του περί του σκηνοθέτη, τον οποίον αντιμετώπιζε ως “συγγραφέα” του κινηματογραφικού έργου.
“Να ‘ρθει ο Τζην Κέλλυ…”
Ο Gene Kelly (1912-1996) ήταν Αμερικανός χορευτής και ηθοποιός που έγινε γνωστός για το χαρακτηριστικό του χορευτικό στυλ, εντόνως ενεργητικό και αθλητικό. Έπαιξε ρόλο στην εξέλιξη του Χολυγουντιανού μιούζικαλ ενώ μετέτρεψε το μπαλέτο σε μια μορφή πιο ευπεπτη από το ευρύ κοινό, κάτι που δεν υπήρχε προηγουμένως, πριν και την εμφάνιση δηλαδή της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
https://www.youtube.com/watch?v=D1ZYhVpdXbQ
“Να ‘ρθει ο Σκοτ Τζόπλιν…”
Ο Scott Joplin (1867 ή 1868-1917) ήταν ένας από τους σημαντικότερους διαμορφωτές της Jazz μουσικής στις πρώτες δεκαετίες της. Αφήνοντας κυρίως έργα για πιάνο αλλά και μια ολοκληρωμένη όπερα, θεωρείται (και είναι) ο πατέρας του ragtime, με τη χαρακτηριστική τονικότητα στο levare που έδινε έναν εξόχως διαφορετικό χορευτικό τόνο, ανύπαρκτο ως τότε στη δυτική μουσική. Αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο χαρακτηριστικές πηγές έμπνευσης του Λουκιανού και γι’αυτό στο πέρασμα που ακούγεται το όνομά του υπάρχει και ειδική αναφορά από το πιάνο που συνοδεύει το τραγούδι.
“Και ξαφνικά να μπουκάρει ο Ζορό”
O Zorro (1919) που σημαίνει “αλεπού” στα ισπανικά, είναι ο φανταστικός ήρωας Diego de la Vega, δημιούργημα του Αμερικανού συγγραφέα Johnston McCulley. Τοποθετείται στο ισπανόφωνο Los Angeles, δηλαδή στην εποχή μεταξύ 1769 και 1821, αποτελώντας λαϊκό ήρωα, που υπαρασπίζεται τον σκλαβωμένο ντόπιο πληθυσμό απέναντι στους ξένους αποικιοκράτες. Έχει αποτελέσει τον ήρωα αμέτρητων έργων, κόμικ, βιβλίων, ταινιών και τηλεοπτικών σειρών.
https://www.youtube.com/watch?v=u55Kto2Rtls
“Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο
σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι
Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο
μ’ ένα μπουκάλι ρούμι”
“Να ‘ρθει ο Μακλάρεν…”
Ο Norman McLaren (1914-1987) ήταν ένας Σκωτοκαναδός καλλιτέχνης animation, που αποτέλεσε πρωτοπόρο στη δημιουργία της αφηρημένης κινηματογραφικής τέχνης, συνδιάζοντας κινούμενα σχέδια, ζωγραφική επί του φιλμ, μουσική που συνοδεύει την κίνηση. Το φιλμ Pas de deux κέρδισε το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το 1969.
“Να ‘ρθει ο Σάτσμο…”
Ο Louis Armstrong (1901-1971), γνωστός ως Satchmo, ήταν Αμερικανός τρομπετίστας, συνθέτης και τραγουδιστής και αποτελεί μία από τις κορυφαίες φιγούρες στην ιστορία της jazz μουσικής. Αυθεντικός εκφραστής της Νεορλεάνικης jazz, έχοντας ζήσει την εποχή της πρώτης ανάπτυξής της ως παιδί στον αμερικανικό νότο, ήταν ένας από τους δημιουργούς που έφεραν το νέο στυλ των Αφρικανών σκλάβων στα σαλόνια της Νέας Υόρκης. Στη γενέτειρά του, Νέα Ορλεάνη, αποτελεί κάτι μεταξύ εθνικού ήρωα και πολιούχου αγίου.
https://www.youtube.com/watch?v=CWzrABouyeE
“Να ‘ρθει ο Γκούντμαν…”
Ο Benny Goodman (1909-1986) ήταν ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της εποχής του swing, του οποίο ονομάστηκε και “Βασιλιάς”. Κλαρινετίστας που ξεχώρισε ως διευθυντής jazz ορχήστρας, αποτελεί έναν από τους λίγους κορυφαίους λευκούς της jazz παράδοσης, έχοντας και την ιστορική πρωτιά να δημιουργήσει κάποιες από τις πρώτες μικτές μπάντες λευκών και μαύρων μουσικών.
“Να ‘ρθει ο Ρομπέν…”
Ο Ρομπέν των Δασών είναι λαϊκός ήρωας από την αγγλική μεσαιωνική παράδοση. Ντυμένος χαρακτηριστικά με πράσινα χρώματα, για να χάνεται μέσα στο δάσος, έγινε γνωστός ως ο κλέφτης “που παίρνει από τους πλούσιους και δίνει στους φτωχούς”, σε όλο τον κόσμο. Έχει αποτελέσει το θέμα αμέτρητων βιβλίων, ταινιών και άλλων έργων και δε θα μπορούσε να λείπει και από το πάρτυ του Λουκιανού.
“Να ‘ρθει ο Σεφέρης…”
Ο Γιώργος Σεφέρης (1900-1971) ήταν ένας από τους δύο Έλληνες ποιητές που τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Εργάστηκε για χρόνια ως διπλωμάτης και είναι ένας από τους χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της γενιάς του ’30, με σημαντικότερο έργο του τη συλλογή “Στροφή” που εκδόθηκε το 1931.
“Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.”
– Γιώργος Σεφέρης, Άρνηση
“Να ‘ρθει κι ο Ρότα…”
Ο Nino Rota (1911-1979) ήταν Ιταλός συνθέτης, που έγινε κυρίως γνωστός μέσα από τη μουσική που έγραψε για κινηματογραφικές ταινίες. Από το έργο του ξεχωρίζει η συνεργασία του με τον Fellini αλλά και η μουσική του για την κινηματογραφική τριλογία του “Νονού” του Francis Ford Coppola, που του χάρησε και ένα Όσκαρ.
https://www.youtube.com/watch?v=zBw8vUdtH2A
“Να ‘ρθει ο Μικέλης…”
Ο Μικέλης Άβλιχος (1844-1917) ήταν Κεφαλονίτης (από το Ληξούρι) σατιρικός ποιητής, από τους πρώτους Έλληνες αναρχικούς καλλιτέχνες. Το στυλ του συνδέθηκε με αυτό του συντοπίτη του Ανδρέα Λασκαράτου. Χαρακτηριστικά είναι τα φερόμενα ως τελευταία του λόγια: “Μην θρηνείτε, γιατί ο Μικέλης πάει στη ζωή”.
“Ενας στην Αλεξάνδρεια ξακουσμένος
που επλούτησε στο τζόγο με καρπιές
μας ήρθε κολονάτα φορτωμένος
για βουλευτής στις νέες εκλογές.Κι έξω ντελάλη βγάνει και φωνάζει
— Για πούλημα ποιος είναι στα χωριά
ο Μαντζουράνης ψήφους αγοράζει
και τους πληρώνει κι’ όλα στα γερά!Κεφαλονίτες, αν στο πρόσωπο σας
φιλότιμο υπάρχει κι ανθρωπιά,
αποκριθήτε με το φάσκελο σας
σε εκείνον που σας πήρε για τραγιά.Της Σάμης χωρικοί, Πλαρνοί, Ρισιάνοι
πετάξτε του στα μούτρα τες δραχμές.
Δείξτε του στην τιμή σας πως δεν φτάνει
Και σεις πληρώσετέ τον με φτυσιές.”
– Μικέλης Άβλιχος, Ο Μαντζουράνης υποψήφιος εν Κεφαλληνία
“Να ‘ρθει κι ο Ντασέν…”
O Jules Dassin (1911-2008) ήταν Αμερικανός (ναι!) σκηνοθέτης που καθώς βρέθηκε στην κινηματογραφική μαύρη λίστα του Μακαρθισμού, μετοίκησε στη Γαλλία. Γνωστός στην Ελλάδα ως σύζυγος της Μελίνας Μερκούρη, που αποτέλεσε και μούσα του, έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο κυρίως μέσα από ταινίες όπως το Ριφιφί και το Τοπκαπί.
“Να ‘ρθει ο Ντίλιγκερ…”
Ο John Dillinger (1903-1934) ήταν Αμερικανός γκάνγκστερ και αποτελεί το μόνο πραγματικό πρόσωπο και μη καλλιτέχνη που συμπεριλαμβάνεται στους καλεσμένους του Λουκιανού. Ήταν διαβόητος την εποχή της Μεγάλης Κρίσης ενώ είχε και μεγάλο λαϊκό έρεισμα, θεωρούμενος από αρκετούς ένας “Ρομπέν των Δασών” της εποχής του.
https://www.youtube.com/watch?v=mSwG2kQQXI8
“Να ‘ρθει ο Βέγγος…”
Ο Θανάσης Βέγγος (1926-2011) ήταν Έλληνας ηθοποιός που άφησε εποχή με το κωμικό του στυλ και το παρατσούκλι “ο καλός μας άνθρωπος”. Είχε παίξει σε περισσότερες από 100 ταινίες, ενώ είχε σκηνοθετήσει εφτά. Πολλές από τις ταινίες του, με πιο χαρακτηριστική το έργο “Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;” είχαν έντονο το πολιτικό του σχόλιο.
https://www.youtube.com/watch?v=iUg8HvkG_JE
“Να ‘ρθει ο Γκέρσουιν…”
Ο George Gershwin (1898-1937) ήταν Αμερικανός συνθέτης και πιανίστας, ένας από τους σημαντικότερους του 20ου αιώνα, καθώς μοντερνοποίησε την κλασική μουσική συμπεριλαμβάνοντας στα έργα του στοιχεία και όργανα από μουσικά στυλ λαϊκής προέλευσης, όπως για παράδειγμα η Jazz. Ανάμεσα στα έργα του βρίσκονται αρκετές μουσικές για ταινίες, καθώς και η όπερα Porgy and Bess, που θεωρείται μία από τις σημαντικότερες Αμερικανικές όπερες του 20ου αιώνα.
“Να ‘ρθει κι Μπρακ…”
Ο Georges Braque (1882-1963) ήταν Γάλλος ζωγράφος, εκφραστής του κυβισμού και του φωβισμού, ρευμάτων στην ανάπτυξη των οποίων είχε καθοριστική συμβολή και αποτελεί έναν από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους. Με το στυλ του να εξελίσσεται παράλληλα με αυτό του πικάσο από ένα ιμπρεσιονιστικό σε κάτι πιο μοντέρνο, στα τελευταία του έργα κυριαρχεί το αυστηρά προσωπικό του στυλ, με τα φωτεινά χρώματα και τις έντονες γραμμές.
“Να ‘ρθει κι ο Άμποτ με τον Κοστέλλο…”
Οι Bud Abbott (1897-1974) και Lou Costello (1906-1959) αποτέλεσαν ένα κωμικό ντουέτο που έκανε θραύση στην αμερικανική σκηνή κυρίως τις δεκαετίες του 1940 και 1950. Πολλά από τα σκετς τους αποτελούν αναφορά στην κωμωδία και το υποείδος του stand up comedy.
https://www.youtube.com/watch?v=kTcRRaXV-fg
“Να ‘ρθει ο Τσιτσάνης…”
Ο Βασίλης Τσιτσάνης (1915-1984) υπήρξε ο μεγάλος μαέστρος του ρεμπέτικου και διαμορφωτής της ελληνικής λαϊκής μουσικής. Έχοντας στο βιογραφικό του ένα τεράστιο μουσικό έργο, ξεχώρισε για τον τρόπο που εξέλιξε τη λαϊκή ορχήστρα αλλά και την ίδια την ενοχοποιημένη μουσική των τεκέδων σε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της σύγχρονης ελληνικής πολιτισμικής παράδοσης.
“και να ‘ρθει κι Μπαχ”
Ο Johann Sebastian Bach (1685-1750) είναι ο γηραιότερος των καλεσμένων. Είναι ο Γερμανός συνθέτης που αποτελεί τον βασικότερο εκπρόσωπο της Μπαρόκ μουσικής και θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους μουσικούς όλων των εποχών, με τη δυσθεώρητα τεράστια συμβολή στην εξέλιξη της δυτικής ορχηστρικής μουσικής.
“Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο
σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι
Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο
μ’ ένα μπουκάλι ρούμι
Στην πάντα να περάσει η παρέα μας!
Γιούχα ι, γιούχα για
Στη μπάντα να περάσει η παρέα μας
Γιούχα Χίγια Για!
Και ξημερώνοντας την άλλη μέρα
όταν το σύνθημα δώσω εγώ
σ’ ένα αερόστατο θα μπούμε όλοι
να συνεχίσουμε στον ουρανό!
Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο
σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι
Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο
μ’ ένα μπουκάλι ρούμι”
https://www.youtube.com/watch?v=3ly1Tl5XwWM
Όπως μπορεί κανείς να παρατηρήσει, αυτό το πάρτυ δεν έχει γυναίκες. Αυτή όμως δεν ήταν μια επιλογή του Λουκιανού, αλλά η αντανάκλαση των ιστορικών συνθηκών. Μακάρι στο επόμενο πάρτυ, που κάποιος άλλος ή άλλη θα φτιάξει στο μέλλον για να καλέσει όλα τα τέρατα της καλλιτεχνικής του εποχής, να υπάρχουν πολλές, ώστε αυτή να είναι μια πραγματική γιορτή!!!
Be First to Comment