Το Partito Comunista είναι ο λόγος της προσοχής μας στις ιταλικές εκλογές

Την Κυριακή 4 Μάρτη θα διεξαχθούν εκλογές στην Ιταλία για την ανάδειξη νέου κοινοβουλίου. Στη γείτονα χώρα, που παραδοσιακά υπήρχε τεράστια δυσκολία ανάδειξης κυβέρνησης, αυτό συμβαίνει κυρίως μέσα από τη διαμόρφωση συνασπισμών που τελικά ανακτούν την απαραίτητη πλειοψηφία στο σώμα των 315 αντιπροσώπων. Η διαδικασίες που ακολουθούνται είναι ακριβώς όπως στην Ελλάδα, σε μια Κοινοβουλευτική Προεδρευόμενη Δημοκρατία, δηλαδή.

Ωστόσο, το δικό μας ενδιαφέρον, δεν έγκειται στο αν θα καταφέρει να κερδίσει ο “κεντροαριστερός” ή ο “κεντροδεξιός” συνασπισμός του Renzi ή του “Cavaliere” Berlusconi αντίστοιχα, ούτε τι θα κάνουν οι Ιταλοί “Λεβέντηδες” των “5 αστέρων”, ούτε και ποιο ρόλο θα παίξουν στα κομπρεμί οι “λίγο-πιο-δεξιοί-απ-τον-Κουβέλη” κλασικοί Ιταλοί ευρωκομμουνιστές (που κι ο όρος ευρωκομμουνισμός γι’αυτούς πλέον είναι ριζοσπαστικός).

Το πραγματικό μας ενδιαφέρον, αφορά την επίδοση του Partito Comunista (Κομμουνιστικού Κόμματος), που για πρώτη φορά στην ιστορία του θα συμμετέχει στις βουλευτικές εκλογές της χώρας με ψηφοδέλτια εντός της ιταλικής επικράτειας. Πιο συγκεκριμένα, το Κόμμα συμμετείχε και στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, το 2013, συμμετέχοντας όμως μόνο στην Περιφέρεια του Εξωτερικού (Ευρώπη) και συγκεντρώνοντας 6977 ψήφους (0.71%) για το Κοινοβούλιο και 7578 ψήφους (0.85%) για τη Γερουσία.

Ιστορικό

Η ανασκόπηση, έστω και ως επιγραμματική αναφορά, στο ιταλικό κομμουνιστικό κίνημα χρειάζεται σεβασμό και χώρο για να αναλυθεί, με αποτέλεσμα να μη γίνεται στη συγκεκριμένη δημοσίευση. Ωστόσο, μπορούμε να πούμε λίγα λόγια για το Partito Comunista, ώστε να γίνει κατανοητό γιατί η παρουσία του στην ιταλική πολιτική σκηνή είναι ένα από τα πιο ελπιδοφόρα νέα της τελευταίας δεκαετίες στην Ευρώπη.

Ύστερα από το ηχηρότατο πολιτικό ναυάγιο της ιταλικής αριστεράς, που ακολούθησε την Κυβέρνηση D’Alema, τη συμμετοχή σε σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις και φυσικά τη συμμετοχή σε ΝΑΤΟϊκούς πολέμους, η πολιτική έκφραση των Ιταλών κομμουνιστών, μέσα από το PdCI (Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών) και κάμποσα ακόμα μορφώματα που άγγιζαν τα όρια της φαιδρότητας (βλ. Κομμουνιστική Επανίδρυση) προχωρούσε σταθερά προς την εξαφάνιση.

Η ημερομηνία που διαχώρισε τη θέση όσων πίστευαν ότι υπάρχουν ακόμα οι επιστημονικοί λόγοι για να πιστεύεις στο τέλος της ανθρώπινης εκμετάλλευσης με μια σειρά από πολιτικούς κλόουν, ήταν η 3η Ιουλίου του 2009. Εκείνη τη μέρα ανακοινώθηκε η ίδρυση του “Comunisti – Sinistra Popolare” (Κομμουνιστές – Λαϊκή Αριστερά) στην οποία ξεχώριζε η συμμετοχή του Marco Rizzo, αποχωρήσαντα από το PdCI και άλλων προσωπικοτήτων από το χώρο του θεάματος και της ενημέρωσης. Ο Rizzo διατύπωσε ότι σκοπός ήταν “η εξυπηρέτηση της λαϊκής αριστεράς, πάντα με το σφυροδρέπανο, που ξέρει να δονεί την καρδιά του λαού μας (…) πρέπει να ξαναξεκινήσουμε από εδώ”.

Μία από τις πρώτες σοβαρές αποφάσεις του νέου πολιτικού σχηματισμού, πολύ σημαντική μέσα στο ιταλικό πλαίσιο, ήταν να μη μπει στη λογική εκλογικής συνεργασίας, αλλά να αναπτύξει τη δική του πολιτική δράση, ξεκινώντας με τις πολύ μικρές δυνάμεις του. Η πολιτική του εξέλιξη, αντιστοίχως, ξεκαθάριζε με το χρόνο, με αποτέλεσμα στις 21 Γενάρη του 2012 το σύμβολό του να οριστεί με απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής ως το σφυροδρέπανο και το όνομά του να μετατραπεί σε “Partito Comunista” (Κομμουνιστικό Κόμμα).

Την 1η Οκτώβρη του 2013, το PC υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά κόμματα της “Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης”, μέλος της οποίας από την Ελλάδα είναι το ΚΚΕ.

Πέρα από τη συμμετοχή στις εκλογές του 2013, το PC κατάφερε για πρώτη φορά να συγκεντρώσει τις απαραίτητες υπογραφές ώστε να κατεβάσει ψηφοδέλτια στις τοπικές εκλογές του 2016. Συγκεκριμένα, υποψήφιοι Δήμαρχοι του PC υπήρχαν στη Ρώμη, το Τορίνο και τη Νάπολι. Την ίδια χρονιά, στο δημοψήφισμα για την συνταγματική αναθεώρηση, το PC υποστήριξε το “Όχι”, αιτιολογώντας πως οι δρομολογούμενες αλλαγές ήταν προς το συμφέρον του μεγάλου κεφαλαίου, διευκολύνοντας την εφαρμογή αντιλαϊκών πολιτικών.

Ιδεολογία

Το PC αποδέχεται ως ιδεολογία του τον Μαρξισμό-Λενινισμό. Έχει μια πολιτική γραμμή ευθέως επαναστατική και αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και τη μετατροπή της Ιταλίας σε σοσιαλιστικό κράτος, απορρίπτοντας ρεφορμιστικές και ρεβιζιονιστικές θεωρίες. Παλεύει για την ενότητα των κομμουνιστών της Ιταλίας υπό τη σημαία του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Το PC αναγνωρίζει ως προσωπικότητες αναφοράς στην ιστορία του ιταλικού κομμουνιστικού κινήματος τον Antonio Gramsci και τον Pietro Secchia ενώ αντιμετωπίζει με κριτική τον Palmiro Togliatti και τον Enrico Berlinguer. Σε αντίθεση με άλλες κομμουνιστικές οργανώσεις, το PC υπερασπίζεται την ιστορική φυσιογνωμία του Στάλιν, αρνούμενο ωστόσο το χαρακτηρισμό του ως “σταλινικού” κόμματος, καθώς κατ’αυτό, δεν υπάρχει τέτοιο πολιτικό ρεύμα και αντιστοίχως πολιτικός όρος, καθώς οι πρακτικές του Στάλιν δεν βρίσκονταν σε καμία αντίθεση με το Μαρξισμό-Λενινισμό και κάτι τέτοιο εμφανίστηκε στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ για να δικαιολογήσει την ιδεολογική παρέκκλιση.

Όσο αφορά την Ιταλική Ιστορία, τιμά τον απελευθερωτικό πόλεμο καθώς και τις ιδέες της Ιταλικής Αντίστασης, ωστόσο αναγνωρίζει ότι η μεταπολεμική ιστορία θα έπρεπε να είναι διαφορετική, μην αφήνοντας τη μετατροπή της χώρας σε Αστική Δημοκρατία, αλλά με την εξουσία να περνάει στα χέρια των ανταρτών που πολέμησαν για την ελευθερία της.

Το PC υποστηρίζει την αναγκαιότητα αποχώρησης της Ιταλίας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ενώ ήταν το μόνο ιταλικό πολιτικό κόμμα που τάχθηκε κατά των εορτασμών της Συνθήκης της Ρώμης, που υπογράφτηκε το 1957 και το Χρυσό Ιωβηλαίο της γιορτάστηκε στην ιταλική πρωτεύουσα το 2017.

Νεολαία

Η πολιτική οργάνωση νεολαίας του PC είναι το “Fronte della Gioventù Comunista” (Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας), το οποίο ιδρύθηκε το 2012 και έχει οργανωτική αυτονομία. Κύριος χώρος συγκέντρωσης των δυνάμεών του είναι ο χώρος των πανεπιστημίων και το φοιτητικό κίνημα, ενώ από την ίδρυσή του οι δυνάμεις του έχουν καταφέρει να κερδίσουν την προεδρία στα Φοιτητικά Συμβούλια σε Cosenza, Latina, Milano, Reggio Emilia και Venezia.

“… quando alzeremo sopra al Quirinale, bandiera rossa.”