Ένας χρόνος Publica!!!

Έφτασε η ώρα που γιορτάζουμε τα πρώτα μας γενέθλια και η αλήθεια είναι ότι… έχει πλάκα!!! Όταν ξεκίνησε το εγχείρημα του Publica (και τώρα που συνεχίζεται μετά από μόλις ένα χρόνο ζωής) το κύριο που κανείς από εμάς δε θα μπορούσε να γνωρίζει ήταν κατά πόσο και για πόσο θα συνεχίσουμε να έχουμε την όρεξη για κάτι που ξεκίνησε εντελώς αυθόρμητα.

Ο λόγος που “ανοίξαμε” την ιστοσελίδα μας ήταν να έχουμε ένα χώρο όπου μπορούμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, όσο περίεργες ή κοινότυπες κι αν είναι αυτές, στον ωκεανό του διαδικτύου. Ούτε επαγγελματίες είμαστε, ούτε και ποτέ υπήρξε κάποιος στόχος αυτό εδώ το “μετερίζι” να ικανοποιήσει κάτι παραπάνω από την ανάγκη μας για έκφραση.

Σε μια εποχή που έχουμε όλοι λίγο πολύ τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε δημόσια, με δυνητικό ακροατήριο πολύ μεγαλύτερο απ’ότι τα προ-ιντερνετικά χρόνια, δυστυχώς η έκφρασή μας περιορίζεται σε μικροσχόλια, μικροαντιπαραθέσεις, μικροστιγμές και γενικά μικρά πράγματα. Ακόμα κι αν υπάρχουν τα μέσα, δύσκολα βαθύτερες σκέψεις, προβληματισμοί, πράγματα που μας εντυπωσιάζουν, πράγματα που ανακαλύπτουμε, τα μοιραζόμαστε με έναν ευρύτερο περίγυρο. Αυτό άλλαξε για εμάς πριν από ένα χρόνο. Έχουμε έναν τόπο όπου μπορούμε να “ακουμπάμε” κάθε σκέψη μας και το καλό είναι ότι υπάρχει και ένας αριθμός ανθρώπων που άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο του αρέσει αυτή η διαδικασία.

Βλέποντας, ωστόσο, το περιεχόμενο, ένα χρόνο μετά την έναρξη, μπορεί κανείς να δει ότι κάθε μικρή σκέψη που προστίθεται σ’αυτό το καλάθι, συμβάλει σε ένα ωραίο αποτέλεσμα. Δεν είμαστε “πιστοί” και “συνεπείς” με το καθήκον της συγγραφής άρθρων, καμιά φορά μάλιστα νιώθουμε και άδειοι από ιδέες, αλλά αυτό δε μας ενοχλεί καθόλου, καθώς ποτέ δεν το είδαμε ως καθήκον. Το μόνο πράγμα που έχουμε ως στόχο είναι αυτός που τον καλούμε να διαβάσει τα όσα γράφουμε να εισπράξει τη διάθεσή μας για πραγματική έκφραση και όχι την ανάγκη για δημοσιότητα.

Έτσι, μάθαμε στην πράξη να παρουσιάζουμε τα πράγματα που αγαπάμε και μας εκφράζουνε, σε πολλούς τομείς ενδιαφερόντων, γιατί δεν είμαστε ειδικοί σε τίποτα από αυτά.

Αναλάβαμε να γράψουμε για τον πολιτισμό, για μουσική και για βιβλία, για κινηματογράφο, εικαστικά και θέατρο. Όπως ακριβώς τα καταλαβαίνουμε ως ακροατήριο και αναγνώστες. Εδώ και αρκετούς μήνες, η σημαντικότερη συμβολή της ιστοσελίδας είναι η σελίδα των Streets of Rock, όπου ο Ian Steel κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα και συνεπή παρουσίαση σχεδόν καθημερινά. Ωστόσο, είχαμε και μουσική αρθρογραφία, για το πάρτυ του Λουκιανού, το Woodstock, τους πίνακες που ταιριάξαμε με κλασσική μουσική.

Γράψαμε για την κοινωνία και μάλλον επιτυχώς αποφύγαμε να γίνουμε “άλλο ένα” πολιτικό site. Γράψαμε μόνο για αυτά που άναβαν ένα λαμπάκι στο μυαλό μας, αφιερώνοντας χρόνο και χώρο στη μέρα της γυναίκας, τις ιταλικές εκλογές με έναν τρόπο που κανείς δε θα μπορούσε αλλού να διαβάσει και αρκετή δουλειά για την ανάλυση του αποτελέσματος, αντίστοιχα και για τις βρετανικές, όπου υπήρχε ακόμα και ζωντανή κάλυψη με live blogging.

Αναλάβαμε να παρουσιάσουμε ιστορικά θέματα και αναδείξαμε τη δική μας ματιά απέναντι σε γεγονότα και πρόσωπα, αποφεύγοντας την αναπαραγωγή μιας εγκυκλοπαίδειας. Δεν είμαστε άλλωστε ιστορικοί, δε θα είχε ενδιαφέρον ένα δικό μας άσχετο άρθρο με τη σοβαροφάνεια ενός φαντασμένου ειδικού.

Βάλαμε την επιστήμη σε πρώτο πλάνο στην αρθρογραφία μας, με έναν ενθουσιασμό που δείχνει γιατί πραγματικά όσα μαθαίνουμε να μισούμε στο σχολείο είναι όχι απλά ενδιαφέροντα, αλλά μέχρι και εντυπωσιακά και διασκεδαστικά. Προσπαθήσαμε δύσκολες έννοιες και περίπλοκες προσπάθειες να τις κάνουμε κατανοητές, αξιοποιώντας και τις πιο ειδικές γνώσεις μας ενίοτε.

Γράψαμε για τον αθλητισμό και προφανώς δε γίναμε ένα χουλιγκάνικο ούτε ένα πληρωμένο αθλητικό site. Έχοντας κατ’αρχήν υπό τη στέγη μας το The Rugby Union, τη μοναδική ιστοσελίδα για το ράγκμπι στα ελληνικά, αναδείξαμε τον κοινωνικό αντίκτυπο των αθλητικών γεγονότων, γράψαμε για το “Χρυσό ’87” σα να ήμασταν εκεί, ένα πλήρες αφιέρωμα στο Roland Garros, για το ιρλανδικό ποδόσφαιρο και για παράλληλες ιστορίες με τα γκολ στους ευρωπαϊκούς ποδοσφαιρικούς τελικούς (εδώ και εδώ).

Οτιδήποτε δε χωρούσε πουθενά, δεν έμπαινε δηλαδή σε κουτάκι, το βάλαμε μέσα στις σελίδες μας. Ενδιαφέροντα κουίζ που στο τέλος μάθαινε κανείς και κάτι παραπάνω, μία κατάθεση ψυχής για τον ΠΑΟΚ σε αρθρογραφία κατά παραγγελία των αναγνωστών και άρθρα για ταξίδια, όχι τόσο συνηθισμένα.

Μοιραστήκαμε τα όσα ενδιαφέροντα είδαμε σε άλλα μέσα, είτε στην τηλεόραση, είτε στο διαδίκτυο, όπως βίντεο από αεροπορικές εταιρίες ή τραγούδια με φυσικό ήχο και φυσικά δώσαμε το χώρο που χρειαζόταν στους Ylvis, που είναι απίστευτο πώς δε συζητιούνται και στην Ελλάδα.

Εκεί που θέλαμε να τα πούμε όλα μαζί, αποφασίσαμε να γίνουμε columnists και κάναμε την αποψάρα μας τυπωμένη σκέψη, πάνω σε οθόνες, με μελάνι από πληκτρολόγιο. Δε διστάσαμε να γράψουμε ούτε για βραδύποδες και νέους καλλιτέχνες, ούτε για την Αμερικανική Ανεξαρτησία, ούτε και για το πώς ζήσαμε το φευγιό ενός μεγάλου.

Για μία και μοναδική φορά επιχειρήσαμε να γράψουμε όλοι μαζί. Φυσικά γράψαμε για τη μεγάλη μας αγάπη, τη Θεσσαλονίκη, καθ’ότι όλοι κουβαλάμε ένα κομμάτι της, γιατί είμαστε κομμάτι της. Για την πόλη αυτή συλλέγουμε και ότι περιεχόμενο βρίσκουμε στα κοινωνικά δίκτυα και το αναπροωθούμε από τη βάση της σελίδας Γουστάρεις?Βαρδάρης.

Τέλος, είχαμε την τύχη, έχοντας ένα μετερίζι, να φιλοξενήσουμε σκέψεις ανθρώπων που θαυμάζουμε και τους πήραμε συνέντευξη. Τους ευχαριστούμε πολύ για αυτό, τον Βασίλη Μόσχο, τη Χριστίνα Κακαλιάντη, τον Μπάμπη Μπατμανίδη, τον Prasad Bhat, τον Χριστόφορο Ζαραλίκο και τον Πάνο Ζάχαρη!

Τελικά, κάτι κάναμε αυτό τον πρώτο χρόνο, πλάκα-πλάκα και για πλάκα!!! Μάλλον πρέπει να συνεχίσουμε!!!