Γλαρόσουπες και αστακός

Η δεύτερη μέρα του Μουντιάλ είχε ζουμί, στην κυριολεξία πολύ ζουμί, με αγώνες που είχαν πολύ σοβαρό διεκύβευμα, στην υπόθεση της πρόκρισης στο δεύτερο γύρο, αλλά και στην υπόθεση του γοήτρου των μεγάλων αναμετρήσεων. Το θέαμα άλλοι θα πουν ότι ήρθε μόνο το βράδυ, εγώ θα πω ότι ήταν διαφορετικής φύσης στα πρώτα δύο ματς και στο μεγάλο ιβηρικό ντέρμπι. Στα πρώτα είδαμε σουπίτσες, αλλά ωραίες σουπίτσες, γλαρόσουπες, από το ποδόσφαιρο που παίζεται σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, γιατί αυτό είναι το Μουντιάλ. Στο βραδινό μενού είχαμε αστακό, με επιδόρπιο καλύτερο απ’όσο μπορούσαμε να φανταστούμε, που θα χρειαστούμε λίγο χρόνο για να χωνέψουμε.

Dibidibidai show και “λατινοαμερικάνικος ρεαλισμός”

Το μεσημεριανό γεύμα είχε σουπίτσα, τουλάχιστον όσο αφορά το πρώτο ημίχρονο, ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Ουρουγουάη. Οι “Φαραώ” έδειχναν να έχουν μια ευκολία να φτάνουν μέχρι την αντίπαλη περιοχή, όπου τους σταματούσαν με τον παραδοσιακό τρόπο οι αμυντικοί της Σελέστε, αφήνοντας σε μια φάση 3 αντιπάλους τους ταυτόχρονα στο έδαφος. Ωστόσο, η ομάδα του Cuper και του εκπληκτικού Warda που χόρευε σε ρυθμούς ντιμπιντάι τους αντιπάλους του, αντικαθιστώντας πανάξια τον Salah, έδειχνε να υστερεί ποιοτικά και να μη μπορεί να γίνει επικίνδυνη και αποτελεσματική.

Για να λέμε την αλήθεια, παρά το 0-0 που παρέμενε, το δεύτερο ημίχρονο ήταν καλύτερο, κυρίως χάρη στην Αίγυπτο, γιατί η Ουρουγουάη φάνηκε ανίκανη να αναπτύξει οποιοδήποτε πλάνο στο (μισοάδειο) γήπεδο του Γιεκατερινμπούργκ. Τα πράγματα άλλαξαν από τη στιγμή που έγινε η παράξενη αντικατάσταση του Warda. Ο αγαπημένος Αιγύπτιος, είχε μείνει μεν από δυνάμεις, αλλά ήταν ουσιαστικά αυτός που έδινε ανάσες στην Αίγυπτο μπροστά και δημιουργούσε καταστάσεις που άφηναν την άμυνα της ομάδας του σε σχετική ηρεμία. Το τελευταίο δεκάλεπτο, με την απουσία του, η Ουρουγουάη δεν κινδύνευε, βγήκε μπροστά, οι Αιγύπτιοι απαντούσαν μόνο με φάουλ και μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη και δοκάρι, στην τρίτη στημένη φάση ήρθε το γκολ για το φαβορί.

Η τελική αίσθηση που άφησε το ματσάκι ήταν τελικά σουπίτσα και πικρός καφές, ειδικά για όσους ήθελαν να δουν τον Warda να μετουσιώνει σε μουντιαλικό γκολ την εξαιρετική εμφάνισή του. Μια αίσθηση δηλαδή όχι και τόσο άσχημη, όσο φαινόταν αρχικά. Θα δούμε τώρα και ωραίο ντέρμπι στο Ρωσία-Αίγυπτος.

Άλλος το θέαμα, άλλος το γκολ, άλλος τη νίκη…

Προσωπικά περίμενα όσο τίποτα το δεύτερο ματσάκι του μενού της ημέρας, ανάμεσα στο Μαρόκο και το Ιράν. Το ωραίο σε ένα Μουντιάλ είναι ότι μπορούμε να βλέπουμε ομάδες που η ιδιοσυγκρασία τους δε μοιάζει με την ευρωπαϊκή, ούτε καν η κουλτούρα και ο τρόπος ζωής στις πατρίδες τους. Ένα τέτοιο ματς είναι ακριβώς η τέρψη αυτής της προσμονής για το παγκόσμιο γεγονός. Ωστόσο, από τα πρώτα λεπτά της μετάδοσης συνέβη το καταστροφικό, που ελπίζω να μη συνεχιστεί, αυτός ο απαίσιος ήχος που έρχεται από το παρελθόν, συγκεκριμένα το 2010, με τις βουβουζέλες να θυμίζουν τις ενοχλητικές καλοκαιρινές μύγες που γυρίζουν γύρω από το αυτί σου κατά τη διάρκεια της σιέστας.

Αντιθέτως απ’όσα υποστηρίζουν πολλοί, κριτικάροντας την απουσία σκοραρίσματος, θα απαντούσα σε όποιον δεν αρέσει να κάτσει να δει μπάσκετ. Το ποδόσφαιρο είναι όμορφο και χωρίς σκορ και επίσης είναι ιδιαίτερα όμορφο όταν βλέπεις ποδοσφαιριστές με αγνό κίνητρο, τεράστιο κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ, παρά το γεγονός ότι αυτά που θέλουν να κάνουν πολλές φορές απλά “δεν τους βγαίνουν” ή δεν έχουν ομάδες τόσο δουλεμένες για να “τους βγουν”. Εκεί που κάνουν φάσεις, ωστόσο, αυτές οι ομάδες μπορούν να κάνουν εκπληκτικά πράγματα, όπως εκείνο το εκπληκτικό σουτ στο 79′ της αναμέτρησης, από τον Ziyech του Μαρόκου.

Για να λέμε την αλήθεια, το Μαρόκο άξιζε περισσότερο να πάρει το ματς, παίζοντας σχεδόν όλο το δεύτερο ημίχρονο μπροστά στην εστία του Beiranvand, αλλά η μπάλα ακόμα μια φορά θυμήθηκε το επάγγελμά της και γύρισε εκεί που έπρεπε, στο 95ο λεπτό, για να φτάσει στα δίχτυα των απογόνων των Αλμοχάντ από το Bouhaddouz που πέτυχε και το πρώτο αυτογκόλ της φετινής διοργάνωσης με μια εκπληκτική κεφαλιά.

Αστακομακαρονάδα ιβηρικής προελεύσεως

Και μετά ξεκίνησε το ματς, το ωραίο, το μεγάλο, το αληθινό. Θα μου πει κανείς: άλλος έγραψε τις παραπάνω παραγράφους; Ελάτε τώρα, όλοι όσοι αγαπάμε τα Μουντιάλ τα ίδια νιώθουμε όταν βλέπουμε Ασία-Αφρική να παίζει, αλλά μετά τα μεγάλα νυχτερινά ματς είναι αυτό που είναι. Ε και προφανώς έχουμε και προτιμήσεις, λίγο ο Ράμος από τη μια, λίγο ο Σάντος από την άλλη, μάλλον πως η καρδιά χτυπούσε σε ρυθμούς λουζιτάνικους, με την ελπίδα να μη γίνει fado το τραγούδι στη λήξη. Ξεκίνημα ιδανικό για το σκορ, αντι-ιδανικό για τον τρόπο που μπήκε, βουτιά CR7 και πέναλτι CR7, αλλά τι να κάνεις, πρέπει κι αυτόν να τον ανεχτείς. Για να λέμε την αλήθεια μέχρι να τον λυπηθείς, αφού για κάποια στιγμή θύμιζε Maradona του ’86 …με αυτά που έχαναν οι συμπαίχτες του!!!

Ε και μετά μπαίνει το γκολ με φάουλ που δεν το βλέπει ούτε το VAR, ε και μετά κάνει ο Isco εκείνη τη βολίδα που δεν περνάει με το in goal technology και καταλαβαίνουν όλοι ότι στις ματσάρες αυτά τα τεχνολογικά είναι άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε. Μέχρι να κάτσεις να το αναλύσεις έχουν γίνει 72 ακόμα φάσεις για να συζητάς, όχι σήμερα, αλλά στον αιώνα τον άπαντα, γιατί έτυχε να γίνουν σε ένα Μουντιάλ. Τις φάσεις που έκανε στο ημίχρονο μόνο η Ισπανία, μέχρι που αποφάσισε να κάνει και μια ο De Gea, έτσι για να μην τον ξεχάσουμε, “πνίγοντας” το τεμάχιο του Ronaldo για να πάμε σε τρελό δεύτερο μέρος.

Εκεί οι Ισπανοί είπαν να το πάρουν πιο ήρεμα, κατάλαβαν ότι ο CR7 παίζει λίγο μόνος του και ότι αν κρατήσουν τη μπάλα κάποια στιγμή θα τη βάλουν και στα δίχτυα και τους πήρε ακριβώς 10 λεπτά, όχι μόνο να το καταφέρουν, αλλά να μπουν σχεδόν στα δίχτυα μ’αυτήν, με τον Diego Costa να δείχνει πόσο αξιόπιστη λύση είναι για να τελειώνει ότι αρχίζουν οι υπόλοιποι 10. Ε και μετά ό,τι και να πούμε είναι λίγο, ό,τι δεν έβαλε ο Isco στο πρώτο το έκανε ο Nacho στο δεύτερο, ορίζοντας τροχιά διαστημική στη βολίδα που εκτοξεύτηκε πάνω στο πορτογαλικό δοκάρι, προκαλώντας ωστικά κύματα από την Ανδαλουσία και την Καστίλη μέχρι την Αστούρια και την Καταλωνία.

Μετά οι Ισπανοί είπαν να δώσουν λίγο χώρο στους πρωταθλητές Ευρώπης και όσοι έκραζαν το Μαρόκο, την Αίγυπτο και το Ιράν για αμπαλοσύνη, ίσως να κατάλαβαν ότι αυτή η αρρώστα δεν κοιτάει ηπείρους και φανέλες.

Ο Ronaldo δεν είχε άλλο turbo, τον είχαν κλείσει και καλά ξέροντας ότι οι υπόλοιποι δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα και το πλάνο του λατρεμένου Μηχανικού για νίκη στην πρεμιέρα έδειχνε να πηγαίνει περίπατο. Τότε όμως ο Christiano όπλισε εν στάσει, ζύγισε, στόχευσε και πυροβόλησε, έτσι όπως δε μπορεί να το κάνει κανείς άλλος στον πλανήτη που γνωρίζουμε ότι υπάρχει ζωή. Έκανε χατ τρικ απέναντι στην Ισπανία στο 87′, πήρε την ισοπαλία – στην κυριολεξία – μόνος του και έδειξε ότι “το πιστεύει”. Όσο κι αν καταφέρνει να γίνεται αντιπαθητικός στα πέρατα της οικουμένης, ρίχνει λίγο από το ποδοσφαιρικό του μεγαλείο σε κάθε αγώνα για να μη μπορεί να πει κανείς κουβέντα μετά.

Έτσι τέλειωσε η μέρα, με αστακομακαρονάδα, που κάθεται καλά μετά από δύο σουπίτσες μεσημεριανές. Όσα κι αν είδαμε όμως, μόνο την όρεξη μας άνοιξαν, για τα επόμενα που έρχονται, ένα Σάββατο που θα πρέπει να έχουμε …χωνέψει καλά για να μπορέσουμε να το απολαύσουμε. Η γεύση πάντως αυτού του Μουντιάλ έχει αρχίσει ήδη να είναι ξεχωριστή!!!

Κατεβάστε το τρίπτυχο πρόγραμμα του Μουντιάλ όπως το έφτιαξε το Publica εδώ.