Είναι κάτι νύχτες που η περιγραφή τους μπορεί να γίνει μόνο με την παράθεση όλων των κλισέ του κόσμου. Στην Ιστορία του Ποδοσφαίρου, που ως κλισέ αναφέρεται (και είναι) κάτι παραπάνω από ένα σπορ, αυτές οι στιγμές δε χαρίζονται ισόποσα σε όλους όσους συμμετέχουν σ’αυτό. Πολλοί έχουν μερίδιο στις μεγάλες στιγμές τους, αλλά κάποιοι έχουν τη μερίδα του λέοντος στις μεγάλες στιγμές, τις πραγματικά μεγάλες και οικουμενικές στιγμές του ποδοσφαίρου. Μάλλον την πρώτη θέση σ’αυτή την άτυπη και άγραφη και μη ποσοτικά μετρήσιμη κατάταξη έχει η κόκκινη αρμάδα του Merseyside, η θρυλική Liverpool.
Πολλές ομάδες έχουν καταφέρει να κάνουν θαύματα, όμως μόνο μία είναι αυτή που σχεδόν τα πετυχαίνει με πρόγραμμα. Οι στιγμές που έχουν ζήσει χάρη σ’αυτή την ομάδα οι φίλοι του ποδοσφαίρου σε όλο τον κόσμο είναι επαναλαμβανόμενα επικές. Μόνο την τελευταία 15ετία, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, υπάρχουν 3 επικές αναμετρήσεις που μάλλον βρίσκονται στην κορυφή των στιγμών που σημαδεύουν το άθλημα για πάντα: ο τελικός της Κωνσταντινούπολης το 2005, το παιχνίδι κόντρα στη Dortmund το 2016 και τελευταία η αναμέτρηση με τη Barcelona στο Anfield το 2019, πριν από λίγες ώρες.
Όλες τους έχουν ένα κοινό παρονομαστή, το γεγονός ότι το θαύμα που επετεύχθη δεν έμοιαζε καθόλου αδύνατο στα μάτια όσων πίστευαν σ’αυτή την ομάδα. Ξεκινώντας σε όλες τις περιπτώσεις από εξαιρετικά δύσκολη θέση, όχι απλά με την πλάτη στον τοίχο, αλλά με το πρόσωπο στο χώμα και τα χέρια δεμένα, αυτή η ομάδα έβρισκε πάντα τον τρόπο να σηκωθεί όρθια και να νικήσει και αν υπάρχει αυτό που λέμε “βαριά φανέλα” αυτό είναι ο ορισμός της. Αλλά αυτό το άρθρο δεν αφορά όλες τις επικές βραδιές, αυτό αφορά την τελευταία, που η μυρωδιά από τα πυροτεχνήματα που την ακολούθησαν δεν έχει ακόμα σβήσει.
Η μονομαχία μεταξύ της Barcelona και της Liverpool για τα ημιτελικά του Champions League ήταν από μόνη της μία μεγάλη υπόθεση, ανεξάρτητα με το ποιοι φορούσαν τις φανέλες των δύο ομάδων σε αυτά τα δύο παιχνίδια, ανεξάρτητα από το θέαμα που θα παρουσίαζαν, ανεξάρτητα από τη διακύμανση του σκορ. Συνολικά 10 κατακτήσεις του κορυφαίου διασυλλογικού τροπαίου έπεφταν στο χορτάρι του Camp Nou και του Anfield, σε μια αναμέτρηση που μάλλον ήταν καλύτερη κι από το να συνέβαινε σε έναν τελικό. Όπως και να το κάνουμε, έχει ένα ειδικό βάρος να παίζουν αυτές οι δύο ομάδες μεταξύ τους στα γήπεδά τους, μέσα σε 180 λεπτά που περιέχουν μια ολόκληρη ιστορία εβδομάδων όσο αφορά την τακτική και την προετοιμασία, ενώ διαφορετική είναι η φύση ενός τελικού, όπου όλα μπορούν να συμβούν.
Ποδοσφαιρικά μιλώντας, όσο αφορά τη συνοχή και την ποιότητα του ποδοσφαίρου που παρουσίασαν, καλύτερη και στα δύο παιχνίδια ήταν η Liverpool. Μακράν. Λέγοντας αυτό, δε μετράμε στατιστικά, αυτά είναι για το μπάσκετ. Στο ποδόσφαιρο η ποιότητα είναι ο ορθόδοξος τρόπος που μία ομάδα προσπαθεί να πετύχει τον στόχο της, δηλαδή τον εξής έναν: γκολ. Προφανώς, όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα, από την επίτευξη του στόχου, όμως η ικανότητα ενός συνόλου να βαδίζει σωστά προς αυτόν είναι ένα σημαντικό στοιχείο που μπορεί να καταδείξει ποια ομάδα σε μία σύνθετη δοκιμασία (όπως είναι τα διπλά παιχνίδια) θα αναδειχθεί νικήτρια.
Το Camp Nou η Liverpool ήταν καλύτερη, αλλά δεν είχε τύχη. Η Barcelona απείλησε μόνο με γρήγορες αντεπιθέσεις της επιθετικής της τριάδας και τα άστρα έλαμψαν για τον Valverde – και τους βγήκε. Η Liverpool έχασε αμέτρητες ευκαιρίες, από αυτές που καθορίζουν ωστόσο τους νικητές. Το τελικό σκορ, σε κάθε περίπτωση, ήταν μια μαγική εικόνα. Θα μπορούσα προσωπικά να πω και άδικη, αλλά αυτό δεν είναι πλέον μέρος της συζήτησης, ευτυχώς.
Η διαφορά της αντιμετώπισης των παιχνιδιών, ωστόσο, είχε φανεί από την προετοιμασία τους. Η Barcelona, ως κραταιά οικονομική δύναμη στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, πρώτα προσπάθησε να εξοντώσει τους φιλάθλους με τις τιμές των εισιτηρίων και στη συνέχεια μέσω twitter ανακοίνωνε ότι το γήπεδό της είναι ναός, προαναγγέλοντας τη χορεογραφία με τα σχεδόν 100000 πλακάτ που θα κοσμούσαν τις κερκίδες στην έναρξη της αναμέτρησης. Εκεί είχε φανεί ότι υστερεί σε ένα ειδικό βάρος, αυτό της έδρας-ναού. Το ίδιο πράγμα η Liverpool δε θα χρειαστεί ποτέ να το κάνει, γιατί πολύ απλά όποιος έχει παρακολουθήσει κάθε έναρξη παιχνιδιού στο Anfield, υπό τους τίτλους του “You’ll never walk alone” και την ανατριχίλα όταν αυτό ακούγεται από δεκάδες χιλιάδες στόματα, ξέρει ότι ο ναός δε χρειάζεται να χρωματιστεί με χαρτάκια για να δοθεί η …ευλογία στην ομάδα που υποστηρίζεται από την έδρα.
Η Barcelona ήταν τυχερή στο πρώτο παιχνίδι. Όμως, πέρα από τυχερή ήταν και υβριστική, με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης. Ο πρώτος χρονικά σκόρερ, Suarez, τα έδωσε όλα για να πανηγυρίσει έξαλλα ένα γκολ απέναντι στην ομάδα που τον ανέδειξε, με τρόπο που δεν έχει πανηγυρίσει κανένα άλλο. Όχι μόνο αυτό, αλλά είχε φροντίσει να το προαναγγείλει, δείχνοντας με ποια λογική και νοοτροπία αντιμετώπιζε ένας από τους σταρ των blaugrana έναν τόσο μεγάλο αντίπαλο. Ο δεύτερος σκόρερ, έκανε τα πάντα για να εξοργίσει τους θεούς του ποδοσφαίρου στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης. Χτυπώντας με γροθιά τον Fabinho, ο Messi κέρδισε ένα φάουλ, έστησε τη μπάλα 5 μέτρα πιο μπροστά από το σημείο της παράβασης, περίμενε να στηθεί το τείχος, αφού έγινε αυτό άλλαξε θέση τη μπάλα ώστε να τον βολεύει περισσότερο και τέλος χρησιμοποίησε λίγο από το ταλέντο του για να τη στείλει εκεί που δεν πιανόταν. Εύγε! Ο πολύς κόσμος τον επεφημούσε για λιγότερο από μια βδομάδα.
Από την άλλη, η Liverpool έμοιαζε να περνάει τη δική της τραγωδία. Έχοντας χάσει ένα παιχνίδι με διαφορά που δεν άξιζε απέναντι σε μια από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου, δεν κατάφερε ούτε καν να πετύχει το εκτός έδρας γκολ μέσα από πολλές ευκαιρίες που δημιούργησε, ενώ τις επόμενες μέρες αναγκάστηκε να δώσει ένα παιχνίδι στην Premier League που εξελίχθηκε σε θρίλερ και εκτός των άλλων έχασε και τον Salah, μετά από τους Firmino και Keita μπροστά στη μεγάλη αναμέτρηση του Anfield.
Εδώ είναι λοιπόν το σημείο που τα κλισέ αποκτούν ειδική βαρύτητα και μπορεί να καταλάβει κανένας γιατί το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό σπορ: γιατί η τραγωδία έπρεπε να οδηγηθεί στην ποδοσφαιρική κάθαρση και αυτό δε μπορούσε να συμβεί παρά μόνο σε ένα από τα πιο θρυλικά θέατρα και ταυτόχρονα ναούς όπου διεξάγεται αυτή η παράξενη ιεροτελεστία, την κατηφόρα του Anfield.
Αν κάναμε μια μικρή παύση στο συναίσθημα και στη λογοτεχνική περιγραφή της αναμέτρησης και ψάχναμε την καθαρά ποδοσφαιρική αιτία, τότε λίγη μπάλα να ξέρει κανείς καταλαβαίνει ότι αυτή η κάθαρση έχει μία και μόνη υπογραφή, αυτή του Jurgen Klopp. Όποιος θέλει να μάθει μπάλα ας παρακολουθήσει τη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο Normal One τη Δευτέρα, πριν την αναμέτρηση του Anfield. Όλο το σχέδιο που είχε ετοιμάσει ήταν ακριβώς αυτό που συνέβη περίπου 24 ώρες αργότερα στο γήπεδο. Δεν είναι προφήτης όμως, είναι απλά ένας από τους ανθρώπους που ξέρουν τη μπάλα, καταλαβαίνουν το παιχνίδι όσο λίγοι και το ποδοσφαιρικό μυαλό του μπορεί να συγκριθεί με πολύ λίγα στην ιστορία του σπορ. Δεν είναι ώρα ακόμα για συγκρίσεις, σε λίγα χρόνια θα είναι πιο εύκολο, καθώς θα έχουν μείνει πολύ λίγοι για να μετρηθούν δίπλα από το ειδικό μπόι του.
Η Barcelona, είτε με είτε χωρίς την ευθύνη του προπονητή της (που και στις δύο περιπτώσεις τελικά είναι δική του αδυναμία), κατέβηκε με ιδιαίτερη υπεροψία, ενώ στην πραγματικότητα έπρεπε να ανεβεί την ανηφόρα. Είχαν σηκώσει τόσο ψηλά το κεφάλι όμως, που νόμιζαν ότι ο δρόμος ήταν γι’αυτούς κατηφορικός και τελικά ως ήταν αναμενόμενο παραπάτησαν από την αρχή. Ο Suarez έκανε δηλώσεις για το αν θα πανηγυρίσει το γκολ του, έβγαζε φωτογραφίες με τον Coutinho που είχε παρατήσει την ομάδα στα μέσα της σεζόν ως αστέρες που γύρισαν στο μικρό club που ξεκίνησαν ενώ ο Messi νόμιζε ότι θα μπορούσε να “κλέβει” θεούς και δαίμονες όπως έκανε στο σπίτι του.
Όμως η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου άρχισε να πληρώνει από το 7ο λεπτό, όταν ο Henderson μεταμορφώθηκε σ’αυτό που τον φαντασιώνεται κάθε οπαδός της Liverpool, έχοντας στιγμές Gerrard, όταν ο Robertson αποχωρούσε μετά από τις σκληρές μονομαχίες με τον Suarez για να μπει ο Wijnaldum (!) και κυρίως όταν το γκολ που έκρινε τα 180 λεπτά των αναμετρήσεων αντί να προέρχεται από κάποιου είδους κλέψιμο προήλθε τελικά από την πιο έξυπνη εκτέλεση κόρνερ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, ρεζιλεύοντας τα εκατοντάδες εκατομμύρια που είχαν ντυθεί τις κίτρινες φωσφοριζέ φανέλες στο χορτάρι του Anfield.
Μαχαιριά στην καρδιά, το τέλος του παιχνιδιού και οι εικόνες που ακολούθησαν. Αντί για φλας κινητών τηλεφώνων που περίμεναν να περάσει από κοντά ο αστέρας που θα τοποθετήσουν στο instagram, χιλιάδες κόσμος με ανοιχτά τα κασκόλ, ένα είδος που παραπέμπει στη μυθολογία του ποδοσφαίρου καθώς εξαφανίζεται από τις εξέδρες των μοντέρνων δυναστών, τραγουδούσαν έναν ύμνο που συνοδεύει μια ομάδα στα ζενίθ της και στα ναδίρ της, έναν ύμνο που είναι την ίδια στιγμή το soundtrack τραγικών στιγμών αλλά και θρυλικών-ιστορικών επιτευγμάτων.
Αυτή η αναμέτρηση ήταν ένα σεμινάριο για το ποιο ποδόσφαιρο είναι αυτό που πρέπει να κερδίζει. Όπως η Barcelona έπρεπε να ανατρέψει το σκορ με την παρωδία του Παρισιού πρόπερσι, έτσι και η Liverpool, σε μια αναμέτρηση πολύ μεγαλύτερου επιπέδου, έπρεπε να δώσει μια ηχηρή απάντηση που ερχόταν από τις ρίζες του ποδοσφαίρου σε αυτό το έκτρωμα που φτιάχνεται από τους δύο δυνάστες του ισπανικού ποδοσφαίρου. Έτσι αντιλήφθηκαν όλοι τι σημαίνει ναός του ποδοσφαίρου, ποιο είναι το πραγματικό σπίτι του και ότι όποιος θέλει να κερδίσει κάτι από αυτό πρέπει πάνω απ’όλα να σέβεται το σπορ και όλα τα πολιτισμικά στοιχεία που το ακολουθούν.
Η νίκη της Liverpool ήταν ακόμα ένα κλισέ, ήταν νίκη του ίδιου του ποδοσφαίρου, αλλά ήταν μια νίκη που επιβεβαιώνει με τον πιο κλισέ τρόπο όλα τα κλισέ που γνωρίζουμε για ένα φαινόμενο λατρείας δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Όταν τα κλισέ αυτά επιβεβαιώνονται μέσα σε τόσο συμπιεσμένο χρόνο, τότε πάει να πει ότι κάτι σημαντικό έχει συμβεί, κάτι με χαρακτήρα ορόσημου, κάτι που χαρακτηρίζουμε ιστορικό γιατί θα έχουμε λόγους να το θυμόμαστε για πάντα. Η ομάδα που μας δίνει λόγους να θυμόμαστε πράγματα για πάντα δεν είναι η Barcelona, τέτοιες στιγμές γεννάει η Liverpool και μόλις πρόσθεσε ακόμα μία στη μακρά αυτή λίστα.
Walk on, walk on
With hope in your heart
And you’ll never walk alone
(Κάτι παραπάνω από ένα σύνθημα)
