Ζώντας μακριά από την Ελλάδα τα τελευταία κάμποσα χρόνια, έχοντας χάσει ουσιαστικά τη δυνατότητα (και ίσως και το δικαίωμα) να συμμετέχω στις εκλογικές διαδικασίες, έχω πάρει τη θέση μου στην εξέδρα, εκεί που κάθονται οι παρατηρητές. Όταν και όσο είχα την ευκαιρία να ψηφίζω, προφανώς έκανα το στοιχειώδες καθήκον μου, δηλαδή όχι μόνο να ψηφίζω, αλλά και να προσπαθώ να πείσω και 5-10 ακόμα ανθρώπους να κάνουν το ίδιο, την ίδια λογική επιλογή, με βάση μια επιστημονική αλλά ταυτόχρονα απλή θεώρηση του κόσμου.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια δε σταμάτησα να προσπαθώ να κάνω τουλάχιστον το δεύτερο κομμάτι αυτού του καθήκοντος. Αφού δε μπορούσα να βρεθώ εγώ κοντά στην κάλπη, προσπαθούσα να πείσω τους υπόλοιπους, να απαντήσω στις σκέψεις τους, ουσιαστικά στις σκέψεις με τις οποίες βομβάρδιζαν τα μέσα ενημέρωσης και πιο πρόσφατα τα (με παράξενο τρόπο γιγαντωμένα) κανάλια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ίσως η τελευταία φορά που προσπάθησα να κάνω κάτι τέτοιο ήταν το 2015. Τότε άφησα ένα τεράστιο κείμενο, 2 μέρες πριν τις εκλογές του Γενάρη, με μια ανάλυση της θεώρησής μου για όλους τους μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας. Εκείνο το κείμενο επιβεβαιώθηκε μέχρι τελείας – και όποιος θέλει μπορεί φυσικά να ανατρέξει και να το διαβάσει.
Μέσα στο μυαλό μου είχα ότι θα χρειαστεί να ξαναγράψω ένα τέτοιο κείμενο, όταν οι συνθήκες, οι στιγμιαίες συνθήκες, θα είναι διαφορετικές πριν από την επόμενη εκλογική μάχη. Η στιγμή φαινομενικά ήρθε, αλλά η ανάγκη για ένα τέτοιο νέο κείμενο δεν ξεπρόβαλλε. Αυτό συνέβη μάλλον για τον ίδιο λόγο που δεν ξεπρόβαλε η ανάγκη για κανένα κείμενο επί της ελληνικής πολιτικής από το 2015 και μετά, από το καλοκαίρι του δημοψηφίσματος, του οποίου απλά την εμπειρία συνέλλεξα σε ένα άλλο γραπτό αποτύπωμα.
Πριν λίγες μέρες σκεφτόμουν τι άλλο χρειάζεται για να πειστεί κανείς. Αφ’ενός υπάρχει μπροστά του μια ιδεολογία που τον καλεί να αλλάξει την ομολογουμένως κακή μοίρα του, μια μοίρα για την οποία άπαντες παραπονιούνται στην Ελλάδα. Αφ’ετέρου υπάρχουν οι εμπειρίες, πρόσφατες ή και πιο παλιές, λίγων χρόνων, περισσότερων χρόνων, δεκαετιών και πάει λέγοντας, για να καταλάβει ποιοι του λένε αλήθεια και ποιοι ψέμματα.
Από τον κόσμο που δεν προσπαθεί να σκεφτεί τίποτα δεν έχω απαιτήσεις. Μπορεί να ψηφίσει τη μέρα των εκλογών με τον ίδιο τρόπο που ψηφίζει σε τηλεοπτικά ρεάλιτυ. Όμως υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, που προσπαθεί να βρει διέξοδο από την πολιτική αντίφαση σε ζητήματα …αισθητικής. Δεν είναι άσχετη αυτή η σκέψη, τριγύριζε συνεχώς τις τελευταίες μέρες στο κεφάλι μου ότι σε πολλούς ανθρώπους, συγκεκριμένα άτομα που γνωρίζω, φίλους μου, ο λόγος που δε δρουν με βάση μια απλή πολιτική εξηγείται τελικά με προφάσεις αισθητικής, κάτι που προκύπτει από τις κουβέντες μου μαζί τους.
Προσπαθούσα να γράψω λοιπόν αυτές τις μέρες ότι η ψήφος πρέπει να είναι θέμα πολιτικής και όχι αισθητικής, λέγοντας ότι μπορώ να ψηφίσω κάτι που δεν είναι στην αισθητική μου, γιατί πολύ απλά αντιλαμβάνομαι τον πολιτικό λόγο της πράξης μου. Όμως μετά ήρθε το ΚΚΕ και ξεπέρασε κάθε προσδοκία και έδωσε αυτό, που είναι η αισθητική μου η ίδια συμπυκνωμένη σε 10 λεπτά. Οπότε κι εγώ για πρώτη φορά γράφω ένα άρθρο για να σας πω όσο πιο καθαρά γίνεται: την Κυριακή 7 Ιούλη ψηφίστε ΚΚΕ. Στην πολιτική μάχη, η ψήφος σας είναι και θέμα αισθητικής!
Comments are closed.