Σήμερα αποφάσισα να πιάσω ένα θέμα το οποίο αποτελεί από τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα στον πλανήτη αυτήν τη στιγμή: την ηθική της έκτρωσης. Ήθελα εδώ και καιρό να μιλήσω γι’ αυτό, αλλά κάτι μέσα μου με κρατούσε. Θέλεις ότι τα στοιχεία είναι πολλά και φαινομενικά αντικρουόμενα, θέλεις ότι η συναισθηματική διάσταση του θέματος δεν μπορεί εύκολα να μπει σε επιστημονικά στεγανά. Ακόμα ακόμα και το ότι ενδεχομένως πολλοί από τους αναγνώστες να έχουν και μία προσωπική εμπειρία που να κάνει οποιαδήποτε συζήτηση για τον τερματισμό μιας εγκυμοσύνης δύσκολη.
Το άρθρο αυτό πρέπει να γραφτεί. Όχι από εμένα, από κάθε γυναίκα. Και τώρα ξαναξυπνάω την αντιγνωμία περί της ηθικής βαρύτητας που έχει μία τέτοια επιλογή, με αφορμή την πρόσφατο νόμο που υπογράφηκε στις 15 Μαίου 2019 από την Kay Ivey, ρεπουμπλικάνα κυβερνήτη της Αλαμπάμα και απαγορεύει σχεδόν όλες τις εκτρώσεις. Ο νόμος αυτός ήρθε από μία γυναίκα. Ήρθε από μία από τις πιο συντηρητικές πολιτείες των ΗΠΑ και πολύ φοβάμαι ότι ακόμα και αν ψηφίστηκε στην άλλη άκρη της Γης, συντηρεί συνειδήσεις που τοποθετούνται υποτιμητικά επάνω σε ζητήματα θεμελιώδους σημασίας για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ο νόμος αυτός θα αποκτήσει ισχύ τον προσεχή Νοέμβριο και ποινικά, εξισώνει τη διαδικασία της έκτρωσης με ανθρωποκτονία. Σύμφωνα με το νόμο, απαγορεύονται όλες οι εκτρώσεις, ακόμα και σε περιπτώσεις βιασμού ή ενδοοικογενειακής σεξουαλικής κακοποίησης. Οι μόνες εξαιρέσεις, κυήσεις εμβρύων που φέρουν κάποια θανάσιμη ανωμαλία, αποτελεούν απειλή προς την υγεία της γυναίκας ή περιπτώσεις όπου η εγκυμονούσα ταλαιπωρείται από ψυχιατρικά προβλήματα. [1]
Η συζήτηση αυτή δεν είναι καινούρια στις Ηνωμένες Πολιτείες και υπάρχει δεδικασμένο σχετικών υποθέσεων από το 1973 ακόμα. Τότε, στην υπόθεση Roe v. Wade, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε ότι η έκτρωση είναι μία νόμιμη διαδικασία, όσο δεν επηρεάζει τη φυσική υγεία της γυναίκας. Σύμφωνα με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, καθόλη τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου της κύησης, η απόφαση για έκτρωση αφορά την ιατρική κρίση του ειδικού που παρακολουθεί την εγκυμονούσα και την ίδια.
Δυστυχώς, μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο να τοποθετηθεί για τον καινούριο νόμο της Αλαμπάμα, o οποίος, ας κρατήσουμε κατά νου, απαγορεύει την έκτρωση ακόμα και σε περίπτωση βιασμού. Πριν από λίγες μέρες όμως υπήρξε φως σε ένα άλλο ψήφισμα περί εκτρώσεων το οποίο δεν ίσχυσε κατ’ εντολή του Ανώτατου Δικαστηρίου. Αξίζει όμως να δούμε όμως για αρχή την ιστορία της συζήτησης περί εκτρώσεων στις ΗΠΑ:
1973: Στην υπόθεση Roe v. Wade, σύμφωνα με το Ανώτατο Δικαστήριο, οι εκτρώσεις έως και λίγο μετά το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης (όσο δε θέτουν σε κίνδυνο την υγεία της εγκυμονούσας) επαφίενται στην κρίση της ίδιας και του γιατρού της.
1980: Η πολιτεία της Νότιας Καρολίνα υποβάλλει της Αφροαμερικανές εγκυμονούσες σε ακούσιο έλεγχο χρήσης ναρκωτικών και παραδίδει τα στοιχεία τους στις αρχές. Περισσότερες από 500 γυναίκες συλλαμβάνονται.
2006: Η πολιτεία του Μισισίπι κατηγορεί εγκυμονούσα που κάνει χρήση ναρκωτικών για απόπειρα ανθρωποκτονίας προς το έμβρυο. Αντιμετωπίζει έως και ισόβια κάθειρξη. Αθωώνεται.
2011: Η πολιτεία της Ιντιάνα κατηγορεί εγκυμονούσα που έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει για απόπειρα ανθρωποκτονίας προς το έμβρυο. Αντιμετωπίζει έως και 40 χρόνια κάθειρξης. Αθωώνεται.
2011: Στην υπόθεση Ankrom v. Alabama, οι δικαστές αποφασίζουν ότι ένα μη βιώσιμο έμβρυο είναι το ίδιο με ένα βιώσιμο έμβρυο και ένα βιώσιμο έμβρυο είναι το ίδιο με ένα παιδί.
2016: Η πολιτεία της Αλαμπάμα εγκρίνει το νόμο περί απαγόρευσης της έκτρωσης στο δεύτερο τρίμηνο της εγκυμοσύνης με διαστολή και εκκένωση.
Μάιος 2019: Η πολιτεία της Αλαμπάμα εγκρίνει το νόμο περί πλήρους απαγόρευσης των εκτρώσεων.
Ιούνιος 2019: Το Ανώτατο Δικαστήριο δε δέχεται την έφεση της πολιτείας της Αλαμπάμα για απαγόρευση της έκτρωσης στο δεύτερο τρίμηνο της εγκυμοσύνης με διαστολή και εκκένωση .
Σήμερα, μαζί με την Πολιτεία της Αλαμπάμα, που έχει επιβάλλει τον πιο αυστηρό νόμο των ΗΠΑ κατά των εκτρώσεων, η Τζόρτζια, το Οχάιο, το Κεντάκι, το Μισισίπι και η Λουιζιάνα απαγορεύουν τις εκτρώσεις μετά τις 6 εβδομάδες κύησης, σε πολλές περιπτώσεις δηλαδή, πριν καταλάβει η γυναίκα ακόμη ότι είναι έγκυος. Και νομίζω ότι ήδη σε αυτό το σημείο, πολλοί θα έχουν ήδη αρχίσει να σκέφτονται “ας πρόσεχε” ή “γιατί να αφήσουν ένα μωρό στα χέρια ενός χρήστη ναρκωτικών”, “άμα δεν είναι κάποιος ικανός να φροντίσει ένα μωρό, το κράτος οφείλει να επιμεληθεί με κάθε τρόπο”. Ακόμα υπάρχει και η θέση πως η θρησκεία αντίκειται στη συνεύρεση με προφύλαξη διότι αφορά καθαρά και μόνο την απόλαυση και όχι την αναπαραγωγή, πόσο μάλλον στην έκτρωση. Αλλά ας πάρουμε μία ανάσα να εξετάσουμε τα γεγονότα λίγο πιο κυνικά. Διότι και όσοι αποφασίζουν για εμάς δεν σε ξέρουν, δεν ξέρουν εμένα, ούτε την ιστορία μας και την καρδιά μας, ξέρουν νούμερα και έρευνες και στατιστικές.
Όλη η συζήτηση περί ηθικής των εκτρώσεων ανάγεται στο τι σημαίνει ανθρώπινη ύπαρξη. Πότε, με άλλα λόγια, αρχίζει η ζωή. Οργανισμός, είναι ένα ανεξάρτητο κυτταρικό σύνολο ή μονάδα το οποίο φέρει τις ιδιότητες της ζωής. Κατά πόσον ένα έμβρυο εμφανίζει αυτά τα χαρακτηριστικά σε οποιοδήποτε στάδιο της ανάπτυξης του πριν τη γέννηση; Πριν έχει δηλαδή, έστω και με ιατρική υποστήριξη, τη δυνατότητα να ζήσει αυτόνομα από την εγκυμονούσα.
• Απόκριση σε εξωτερικά ερεθίσματα
Ένα έμβρυο αποκρίνεται από νωρίς σε εξωτερικά ερεθίσματα, είτε αυτά είναι ακουστικά, είτε μηχανικά ερεθίσματα (δονήσεις). [2]
• Δυνατότητα αναπαραγωγής
Εμφανώς, ένα έμβρυο δεν είναι δυνατόν να αναπαραχθεί, αλλά ούτε και ένα παιδί είναι δυνατόν να αναπαραχθεί. Η διαφορά είναι ότι ένα παιδί, μπορεί εν δυνάμει να αναπαραχθεί εάν εξελιχθεί, διότι είναι οργανισμός αυτόνομος. Αντίθετα, το έμβρυο, όσο και να εξελιχθεί, πριν τη γέννηση, δεν έχει τη δυνατότητα να παράγει απογόνους.
• Ομοιόσταση
Ομοιόσταση είναι η δυνατότητα ενός οργανισμού να ρυθμίζει τις εσωτερικές του λειτουργίες ώστε να διατηρεί το εσωτερικό του περιβάλλον σταθερό. Έρευνες δείχνουν ότι τα έμβρυα παρουσιάζουν ορισμένες λειτουργίες ομοιόστασης, που δεν είναι ωστόσο πλήρως ανεπτυγμένες. [3]
• Μεταβολισμός
Από παλιά είναι γνωστό ότι το έμβρυο έχει την ικανότητα να απορροφά θρεπτικά συστατικά, ακόμα και να απεκκρίνει εντός της μήτρας. Μάλιστα, ο μεταβολισμός του είναι συνδεδεμένος άμεσα με το μεταβολισμό της μητέρας. [4]
• Ανάπτυξη & εξέλιξη
• Προσαρμογή στο περιβάλλον
Το έμβρυο είναι πλήρως εξαρτώμενο από το πώς προσαρμόζεται ο οργανισμός της γυναίκας που το κυοφορεί στο περιβάλλον. Το έμβρυο δεν μπορεί να προσαρμοστεί ξεχωριστά. Για εκείνο, “περιβάλλον” είναι ο οργανισμός της γυναίκας.
Όπως βλέπουμε λοιπόν, σύμφωνα με τη Βιολογία, το έμβρυο δεν μπορεί να θεωρηθεί οργανισμός πριν είναι καν βιώσιμο έστω και με εξωτερική υποστήριξη. Το έμβρυο λοιπόν, δεν έχει τα χαρακτηριστικά της ζωής στο πρώτο τρίμηνο της κύησης. Αυτό είναι γνωστό ακόμα και σε εκείνους που τάσσονται κατά των εκτρώσεων. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, το ζήτημα είναι περισσότερο συναισθηματισμός που προσπαθεί άγαρμπα να σουλουπωθεί με τυχαία επιστημονικοφανή επιχειρήματα. Ακόμα και έτσι όμως, δεν κάνει τα συναισθηματικά κριτήρια λιγότερο σοβαρά. Οποιοσδήποτε έχει κρατήσει στα χέρια του ένα νεογέννητο καταλαβαίνει το θαύμα της ζωής και νιώθει έναν κόμπο στο στομάχι ακόμα και με τη σκέψη του τερματισμού της διαδικασίας που το φέρνει στη ζωή.
72.5% των ανεπιθύμητων εγκυμοσυνών οφείλεται σε αποτυχία του μέσου αντισύλληψης. 27.5% οφείλεται σε κακή χρήση του μέσου αντισύλληψης ή απροσεξία. 32% των γυναικών ανέφερε ως αίτιο επιθυμίας τερματισμού της εγκυμοσύνης την ασταθή επαγγελματική κατάσταση. 12% τις κακές συνθήκες διαβίωσης. 13% ανέφερε ζητήματα υγείας. [5] 60% των εκτρώσεων γίνονται από γυναίκες ηλικίας 20-29 ετών. 50% είναι λευκές. [6]
Εάν όμως μιλήσουμε συναισθηματικά, πρέπει να μιλήσουμε σε άλλη βάση. Ο συμμετέχοντας υπ’ αριθμόν 276, πλέον γίνεται η Κατερίνα. Είναι 22 χρονών. Δεν έχει τελειώσει ακόμα τις σπουδές της. Είναι σε άλλη πόλη, μακριά από το σπίτι της και οι γονείς της ήδη ζορίζονται να τα βγάλουν πέρα. Εντάξει, είχε ακούσει στο σχολείο κάποια πράγματα για την προφύλαξη, το αγόρι της όμως πέρασε την ώρα του σε εκείνο το σεμινάριο, κοροϊδεύοντας με τους φίλους του την καθηγήτρια που τους ενημέρωνε. Μόλις πήγε στο μπάνιο και είδε πως είχε σπάσει το προφυλακτικό του κόπηκαν τα πόδια. Δεν το είπε στην κοπέλα του, γιατί σκέφτηκε πώς θα φρίκαρε. Μα πιο πολύ απ’ όλα φοβόταν πως πάνω στους συναισθηματισμούς με τους οποίους “βαφτίζουν” τις γυναίκες, εκείνη θα του έλεγε να το κρατήσουν. Το διαπραγματεύτηκε μέσα του. “Έλα μωρέ, πόσες είναι οι πιθανότητες να έγινε στραβή”. Και δεν της το είπε. Η Κατερίνα σπούδαζε ιατρική. Ήθελε να γίνει χειρουργός. Την Κατερίνα τη μεγάλωσαν μαθαίνοντας της ότι το να συζητάς για το σεξ είναι ντροπή. Της έμαθαν ότι το να απολαμβάνεις το σεξ είναι αμαρτία. Και μαζί με όλες τις ενοχές που σήκωνε για το πώς θα μιλήσει στην οικογένειά της, έπρεπε να δει πώς θα συνεχίσει τη ζωή της και αν θα είχε την οικονομική δυνατότητα να κάνει την επιλογή που θέλει. Αυτή είναι η γυναίκα που καταδικάζουν οι νόμοι κατά των εκτρώσεων. Είναι κορίτσια που δεν ήξεραν καλύτερα, που τους έτυχε. Γιατί πρόσφατα άκουσα το επιχείρημα: “Λίγες είναι θύματα βιασμού σε σχέση με το συνολικό αριθμό των εκτρώσεων. Κανένας δεν είπε ότι συμφωνεί με το να υποχρεώνεται μία γυναίκα να ζει με το αποτέλεσμα του βιασμού της για το υπόλοιπο της ζωής της. Αλλά οι υπόλοιπες ας πρόσεχαν”. Να λοιπόν η πιο συχνή περίπτωση που καταδικάζεις κάνοντας τα στραβά μάτια ή κρατώντας το στόμα σου κλειστό σε ένα τέτοιο νόμο. Είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Προσπάθησα να βρω επιχειρήματα να δικαιολογούν την επιλογή λόγω κάποιας δύσκολης κοινωνικής θέσης. Φυλής, οικογενειακής κατάστασης, εκπαίδευσης, υγείας. Αλλά δε βρήκα. Γιατί το τυχαίο δεν προτιμάει χρώμα ή χρήματα ή πτυχία. Μπορεί να συμβεί σε σένα και σε μένα, όπως συνέβη στην Κατερίνα.
Καμία νομοθεσία δεν έχει δικαίωμα επάνω στο σώμα μου. Καμία νομοθεσία δεν μπορεί να μου επιβάλλει να κρατήσω ένα παιδί που δεν προγραμμάτιζα. Ένα παιδί το οποίο δεν μπορώ να συντηρήσω. Ένα παιδί για το οποίο είμαι πολύ μικρή ή πολύ μεγάλη. Ένα παιδί για το οποίο δεν είμαι έτοιμη τέλος πάντων, όποια και αν είναι η ηλικία μου. Δεν μπορείς να με υποχρεώσεις να αλλάξω όλα όσα για τα οποία πάλευα μία ζωή. Δεν είμαι άξια επίκρισης επειδή βάζω τα όνειρά μου πιο πάνω. Δεν είμαι αναίσθητη. Δε θα συνεχίσω να ζω μέσα σε μία κοινωνία που μου μαθαίνει ότι η γυναίκα πρέπει να θυσιάζει τη ζωή της για το παιδί της. Που παραιτείται από κάθε δικαίωμα ύπαρξης και προσωπικής εκπλήρωσης ή φιλοδοξίας μόλις μαθαίνει ότι θα γίνει μάνα. Δεν μπορείς να με υποχρεώσεις να σταματήσω τις σπουδές μου ή να κρατήσω δίπλα μου κάποιον ο οποίος δεν είναι απαραίτητα ο κατάλληλος άνθρωπος για μένα. Δεν μπορείς να με υποχρεώσεις να κρατήσω ένα παιδί το οποίο θα μεγαλώσει στην ένδεια, στη μοναξιά, στη συναισθηματική ανεπάρκεια, με κακή υγεία, χωρίς πατέρα, χωρίς εμένα να είμαι έτοιμη γι’ αυτό. Δεν χρειάζομαι δικαιολογία. Δεν μπορείς να με υποχρεώσεις να κρατήσω ένα παιδί που δε θέλω. Έχω δικαίωμα σε μένα.
Δεν είναι Human Life Protection Act. Είναι ένας νόμος που χρησιμοποιεί ως πρόφαση τη θέληση του Θεού για να ικανοποιεί αρρωστημένα συντηρητικά μυαλά και να κρατάει τον κόσμο βολικά μουδιασμένο στη ζώνη ασφαλείας του. Καταπατά κεκτημένα δικαιώματα. Είναι Ηuman Life Conviction Act.
[1] Human Life Protection Act, House Bill 314 (HB 314)
[2] Obstet Gynecol Clin North Am. 1990 Mar;17(1):235-48., Fetal responses to external stimuli, Shaw KJ1, Paul RH.
[3] Braz J Med Biol Res. 2008 Jun;41(6):446-54. Epub 2008 May 31., Fetal development of regulatory mechanisms for body fluid homeostasis, Guan J1, Mao C, Feng X, Zhang H, Xu F, Geng C, Zhu L, Wang A, Xu Z.
[4] T. Jones, Fetal metabolism and fetal growth, J.Reprod.Fert. (1976) 47, 189.
[5] Zentralbl Gynakol., 1975, Meyer A., Causes of unwanted pregnancies
[6] https://www.kff.org/state-category/womens-health/abortion-statistics-and-policies/
Comments are closed.