Το καθισιό, οι πολλές κουβέντες και η δήθεν σκέψη

Προσοχή: το παρακάτω άρθρο περιέχει spoilers για την τρίτη σεζόν του The Crown. Συνεχίζετε με δική σας ευθύνη.

Καθώς παρακολουθούσα την εκπληκτική σειρά The Crown, έτυχε να πέσω επάνω σε έναν εκπληκτικό μονόλογο του Δούκα του Εδιμβούργου, στο επεισόδιο 7 της τρίτης σεζόν, που φέρει τον τίτλο “Moondust”. Διαδραματίζεται την ημέρα της πρώτης προσελήνωσης της ανθρωπότητας (για περισσότερα βλ. τα επετειακά μας άρθρα εδώ, εδώ και στα μετέπειτα προτεινόμενα άρθρα), όπου μέσα σε μία γενική φρενίτιδα ο πρίγκιπας Φίλιππος, Δούκας του Εδιμβούργου, εμφανίζεται ιδιαίτερα σκεπτικός. Παρακολουθεί με προσήλωση όλο το βράδυ τα βήματα πριν την προσελήνωση και μάλιστα εμφανίζεται σε μία σκηνή να δακρύζει με τα λόγια του Neil Armstrong, στάση δυσανάλογη προς τον τίτλο και τον κώδικα συμπεριφοράς της βασιλικής οικογένειας. Αργότερα, ο νέος κληρικός τον προσκαλεί στη λέσχη σκέψης για μεσήλικες ιερείς που έχουν χάσει το σκοπό τους και εκείνος, χωρίς πολλή διάθεση αναγκάζεται να ακολουθήσει τον ιερέα και να παρακολουθήσει μία επανάληψη της συζήτησής τους.

Αφού ακούει υπομονετικά για πολλή ώρα την αυτολύπηση του κάθε διαννοούμενου και κληρικού, του ζητείται να παραθέσει την άποψή του για την απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό, την τάση του προς επίλυση υπαρξιακών ερωτημάτων μέσω της Επιστήμης και την εύρεση αυτοσκοπού. Και τότε, απρόσμενα ομολογουμένως λόγω του πρότερου βίου του όπως έχει παρουσιαστεί στη σειρά, απαντάει (παραθέτω ελεύθερα μεταφρασμένο το λογύδριο που κατέγραψα):

Δεν έχω ξανακούσει ποτέ στη ζωή μου τόσες υποκριτικές ανοησίες, τόση αυτολύπηση. Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να σηκωθείτε από τους πισινούς σας, να βγείτε στον έξω κόσμο και να κάνετε κάτι! Γι’ αυτό νιώθετε όλοι τόσο χαμένοι. Πιστεύω βαθιά ότι υπάρχει σκοπός μέσα στον κάθε άνθρωπο, σε όλους τους ανθρώπους, να αφήσουν το σημάδι τους. Η δράση είναι αυτή που μας καθορίζει. Η δράση, όχι το να υποφέρουμε και να υπομένουμε. Όλο αυτό το καθισιό, οι πολλές κουβέντες και η δήθεν σκέψη… Να σας ρωτήσω: Πιστεύετε ότι οι τρεις αστροναύτες εκεί πάνω είναι κατατονικοί σαν κι εσάς; Φυσικά και όχι. Είναι απασχολημένοι, πετυχαίνοντας κάτι συγκλονιστικό. Και ως εκ τούτου, έχουν γίνει ένα με τον κόσμο. Ένα με το Θεό τους και είναι χαρούμενοι.

Αυτό το 1 λεπτό, με έκανε να εκτιμήσω παραπάνω αυτή την ήδη μαγευτική σειρά. Όχι για το προοδευτικό της σκέψης και ειδικά μέσα σε ένα τόσο συντηρητικό περιβάλλον, αλλά γιατί έδειξε ξεκάθαρα πώς οι άνθρωποι είμαστε ικανοί να μολύνουμε ο ένας τον άλλον, για να βρίσκουμε δήθεν στηρίγματα στην απροθυμία μας να ξεβολευτούμε. Αλλά πέρα από όλη την υπαρξιακή υποφορά και τα πολλά λόγια και τις σκέψεις, υπάρχει μία ηρεμία και μία αποτελεσματικότητα που είναι δύσκολο να τη δει κανείς όταν νιώθει εγκλωβισμένος από την απραγία. Αυτό το μονόλεπτο, μου θύμησε ότι οφείλουμε στους εαυτούς μας και στην προσωπική μας εξέλιξη να παίρνουμε ρίσκα, να αποτυγχάνουμε και να ξαναπροσπαθούμε και να ξαναποτυγχάνουμε. Θα κλείσω με το κλισέ: “όποιος δεν απέτυχε, δεν προσπάθησε”. Και να μην ξεχάσω τα λόγια του καθηγητή μου: “Απότυχε. Όσο πιο συχνά μπορείς. Και τότε θα είσαι χαρούμενος.”