Ο μονοκύτταρος οργανισμός Physarum Polycephalum, γνωστός και ως μούχλα, σε μικροσκοπικό επίπεδο, έχει τη δυνατότητα να “χτίζει” δίκτυα που αποτελούνται από νήματα που εκτείνονται προς διάφορες κατευθύνσεις προς αναζήτηση τροφής. Έτσι, καταφέρνει να βρίσκει πάντα τα βέλτιστα σχεδόν μονοπάτια προκειμένου να συνδέει διάφορες τοποθεσίες.
Κατά έναν αντίστοιχο τρόπο, σε πολύ πιο μακροσκοπικές κλίμακες και η δύναμη της βαρύτητας μπορεί να παράξει αντίστοιχες δομές που συνδέουν σμήνη γαλαξιών. Οι δομές αυτές είναι νηματοειδείς, όπως ακριβώς και τα νήματα που παράγει η μούχλα.
Αυτή η απαράμιλη ομοιότητα μεταξύ των δύο διεργασιών, οδήγησε τους επιστήμονες να εκμεταλλευτούν τη βιολογία προς όφελος της κοσμολογίας. Η ύπαρξη των νημάτων αυτών, στο λεγόμενο “κοσμικό ιστό” ήταν γνωστή από το 1980. Ωστόσο, για πάρα πολλά χρόνια, οι αστρονόμοι είχαν ιδιαίτερη δυσκολία να εντοπίσουν τα νήματα, επειδή ήταν πολύ πιο αμυδρά. Έκτοτε, η παρατήρησή τους έχει γίνει πιο εύκολη και έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι σκιαγραφούν τα όρια μεταξύ τεράστιων περιοχών στο Σύμπαν που είναι πρακτικά, κενές.
Η έρευνα των κοσμικών νημάτων είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την εξέταση των προβλέψεων του κοσμολογικού μας μοντέλου και την κατανόηση των δυναμικών και κινηματικών χαρακτηριστικών της ύλης που συγκεντρώνεται σε αυτά. Έτσι, μία ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο της California στις Ηνωμένες Πολιτείες με επικεφαλής τον Joseph Burchett, χρησιμοποίησαν τον αλγόριθμο που προβλέπει την ανάπτυξη της μούχλας για να κατασκευάσουν μία προσομοίωση του Σύμπαντος. Σε αντίθεση με τις κλασσικές κοσμολογικές προσομοιώσεις που χρησιμοποιούν τη βαρύτητα για να μελετήσουν την εξέλιξη των δομών στο Σύμπαν, ο αλγόριθμος της εξέλιξης του Physarum Polycephalum αξιοποιεί τη βιολογία. Εν συνεχεία, ο κώδικας εφαρμόστηκε σε δεδομένα 37.000 γαλαξιών από τους καταλόγους των παρατηρήσεων Sloan Digital Sky Survey και παρήγαγε έναν τρισδιάστατο χάρτη της κοσμικής δομής.
Τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν ήδη υπάρχουσες έρευνες που δείχνουν ότι το διαγαλαξιακό αέριο απαντάται κυρίως σε κοσμικά νήματα και αποκαλύπτουν πόσο μακριά από τους εύκολα εντοπιζόμενους, φωτεινούς γαλαξίες, μπορούμε να εντοπίσουμε το αμυδρό αέριο που γεμίζει το χώρο ανάμεσά τους. Τα μέλη της ομάδας εντόπισαν αέριο από τα κοσμικά νήματα περισσότερο από 10 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τους γαλαξίες. Και αυτή δεν ήταν η μόνη έκπληξη: ανακάλυψαν επίσης ότι η υπεριώδης ακτινοβολία (που εκπέμπεται από ιδιαίτερα πυκνά και θερμά αέρια) γίνεται πιο έντονη στις πιο πυκνές περιοχές των νημάτων, όπως αναμένεται, αλλά μετά εξαφανίζεται! Σύμφωνα με την ομάδα, η ανακάλυψη αυτή, μάλλον απαιτεί να διερευνηθεί περαιτέρω πώς αλληλεπιδρούν οι γαλαξίες σε αυτές τις πυκνές περιοχές.
Το άρθρο αποτελεί ελεύθερη μετάφραση του αντίστοιχου από το Science News.
Comments are closed.