Στις 17 Αυγούστου του 2002, δύο αγώνες διεξάγονται για διαφορετικές κατηγορίες της μεγάλης πυραμίδας του αγγλικού ποδοσφαίρου. Στο Bottom Meadow, ένα γήπεδο χωρητικότητας 1950 ανθρώπων, με μόλις 250 καθίσματα, συγκεντρώνονται περίπου 2500 οπαδοί προκειμένου να παρακολουθήσουν έναν αγώνα για την Combined Counties League, με λίγα λόγια την 9η κατηγορία της Αγγλίας. Η τοπική ομάδα, Sandhurst Town, που ιδρύθηκε το 1910, αντιμετωπίζει την ομάδα ενός συλλόγου που ιδρύθηκε 6 βδομάδες νωρίτερα, την AFC Wimbledon.
Την ίδια ημέρα, μια άλλη ομάδα με παρόμοιο όνομα, η Wimbledon FC, αγωνίζεται στην έδρα της Watford για το πρωτάθλημα της League One, που αποτελούσε τότε τη δεύτερη κατηγορία, πίσω από την Premier League. 10292 οπαδοί βρίσκονται στις εξέδρες του Vicarage Road, εκ των οποίων μόλις 200 έχουν διανύσει μία απόσταση περίπου 30 μιλίων, προκειμένου να υποστηρίξουν τους φιλοξενούμενους.
Στα αποτελέσματα εκείνης της ημέρας έχει γραφτεί ότι η AFC Wimbledon κέρδισε εκτός έδρας με σκορ 1-2, ενώ η Wimbledon FC ηττήθηκε με 3-2. Ήταν η προφητική σφραγίδα μιας μεγάλης αντιπαράθεσης που αφορούσε και αφορά την ιδιοσυγκρασία του σπορ, του λαοφιλέστερου αθλήματος και γενικά αθλητικής, πολιτιστικής, κοινωνικής δραστηριότητας στον πλανήτη.
Η Wimbledon FC, είχε περάσει από το 1977 στην ιδιοκτησία του Λιβανέζου επιχειρηματία Sam Hammam, ο οποίος την αναδιαμόρφωσε και από μια ερασιτεχνική ομάδα την εισήγαγε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, κερδίζοντας μάλιστα την είσοδο στην ελίτ το 1986. 2 χρόνια αργότερα, το 1988, η Wimbledon κέρδισε στο Wembley τον τελικό του FA Cup απέναντι στην πανίσχυρη Liverpool, βάζοντας έτσι τον πρώτο μεγάλο τίτλο – και μοναδικό – στη συλλογή της. Ωστόσο, ο Hammam δεν έμεινε εκεί. Το 1991 στέρησε από το σύλλογο το σπίτι του, καθώς έκρινε ότι το Plough Lane δεν είναι αρκετό για να χωρέσει την οικονομική ανάπτυξη που οραματιζόταν. Η Wimbledon μετακόμισε στο Selhurst Park, έδρα της Crystal Palace, για να αγωνιστεί εκεί στη νεοσύστατη Premier League.
Ο Hammam δυσκολευόταν να εγγυηθεί τη συνέχεια στην ανάπτυξη του συλλόγου, μέσα στο νέο πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον, κι έτσι σκεφτόταν λύσεις που να εξασφαλίζουν την οικονομική ευρωστεία του. Ανάμεσα σε άλλα, σκέφτηκε να μεταφέρει το σύλλογο στο Δουβλίνο, μια πόλη χωρίς ισχυρή ποδοσφαιρική παράδοση, καθώς στη ρεπουμπλικανική Ιρλανδία το gaelic football και το rugby union συγκεντρώνουν τη μεγαλύτερη προτίμηση του γενικά μη αγγλόφιλου κοινού. Τα σχέδια αυτά δεν πραγματοποιήθηκαν, έτσι ο Hammam πούλησε το σύλλογο σε δύο Νορβηγούς μεγιστάνες, τους Kjell Inge Røkke και Bjørn Rune Gjelsten τον Ιούνη του 1997. Την ίδια στιγμή, πούλησε και την ιστορική έδρα του συλλόγου, το Plough Lane, σε μια αλυσίδα σουπερμάρκετ.
Οι νέοι ιδιοκτήτες εκ Νορβηγίας, μην έχοντας καμία γνώση για το ποδόσφαιρο, έφεραν έναν οικονομικό μάνατζερ που επίσης δεν είχε σχέση με το ποδόσφαιρο, τον Νοτιοαφρικανό Charles Koppel, προκειμένου να αναλάβει τη διαχείρηση και ανάπτυξη του συλλόγου. Ο Koppel με τη σειρά του, βρήκε έναν άλλο οικονομικό μάνατζερ προερχόμενο από τη βιομηχανία της pop μουσικής, τον Pete Winkelman, που στο λυκαυγές του 21ου αιώνα ήταν αναμεμιγμένος σε μία σύμπραξη για την κατασκευή ενός σταδίου στην πόλη του Milton Keynes, 70 μίλια βόρεια από το Λονδίνο. Ο Winkelman έπεισε τον Koppel και την ιδιοκτησία της Wimbledon, που από το 2000 αγωνιζόταν στη League One, ότι η καλύτερη προοπτική για το σύλλογο είναι η μετακίνησή του στο Milton Keynes, “τη μεγαλύτερη πόλη της Αγγλίας χωρίς ποδοσφαιρικό σύλλογο”. Μάλιστα, ο Winkelman είχε προσεγγίσει πρώτα την Queens Park Rangers για αυτό το σκοπό, τρώγοντας όμως χυλόπιτα, πριν πετύχει να πείσει τους αρμόδιους της Wimbledon για ένα τέτοιο βήμα.
Έτσι, τον Αύγουστο του 2001, η διοίκηση της Wimbledon ανακοίνωσε δημόσια την πρόθεσή της να μετακομίσει, μακριά από την ιστορική έδρα της και τους οπαδούς του συλλόγου. Αυτό οδήγησε σε μια σκληρή αντιπαράθεση με τους οπαδούς, που απέκτησε ιδεολογικά χαρακτηριστικά που αφορούν πολύ συνολικότερα την ιδιοσυγκρασία του σπορ, ειδικά στην Ευρώπη, στην άκρως βιομηχανοποιημένη εποχή του. Στο αγγλικό ποδόσφαιρο – όπως και σε πολλές άλλες χώρες – η έννοια του franchise, που μετακινείται ως εταιρεία από μέρος σε μέρος, ήταν παντελώς άγνωστη ως τότε, ενώ παραμένει άγνωστη και ως σήμερα με τη συγκεκριμένη εξαίρεση. Οι προηγούμενες μεταφορές της έδρας των συλλόγων είχαν συμβεί μέχρι το 1930, σε πολύ μικρότερες αποστάσεις, όπως για παράδειγμα η “μετακόμιση” της Arsenal από το Woolwich στο Νότιο Λονδίνο στο Highbury στο Βόρειο, εκείνη της Manchester United από το Newton Heath στο Stratford και η μακρύτερη μετακίνηση της South Shields σε μια απόσταση 10 μιλίων προκειμένου να γίνει η Gateshead FC. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα και την εποχή ανάπτυξης του αγγλικού ποδοσφαιρικού συστήματος πρωταθλημάτων, ήταν ανύκουστο και απαράδεκτο οι οπαδοί να χάνουν το σύλλογό τους.
Ωστόσο, στις 28 Μαΐου του 2002, η αρμόδια τριμελής επιτροπή της Football Association, με 2 ψήφους υπέρ και 1 κατά, αποφάσισε να ανοίξει το δρόμο σε αυτή τη “νέα εποχή” επιτρέποντας τη μετακίνησε της Wimbledon σε άλλη πόλη. Οι οπαδοί της Wimbledon είχαν μείνει πλέον χωρίς έδρα και χωρίς σύλλογο, ως θύματα της εμπορευματοποίησης της ίδιας τους της αγάπης. Αυτό δεν τους πτόησε, το ίδιο εκείνο καλοκαίρι έφτιαξαν το δικό τους σύλλογο, την Association Football Club – με αρχικά AFC, που σημαίνουν και “A Fans Club” – Wimbledon, για να ξεκινήσουν την πορεία τους από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες.
Την τελευταία της σεζόν, η Wimbledon FC, πούλησε όλη της την περιουσία, αγωνίστηκε στη League One με έδρα το Selhurst Park, και τερμάτησε στην τελευταία θέση, υπό καθεστώς προσωρινής διοίκησης, προκειμένου το καλοκαίρι του 2004 να συμβεί η μετακόμιση στο Milton Keynes και η μετονομασία της. Έτσι ξεκίνησε η πορεία των MK Dons, της ομάδας-franchise, από τη νεοσύστατη League One (που πλέον ήταν η 3η κατηγορία) για να περάσει από έναν υποβιβασμό και επιστροφή μέχρι την άνοδο στην Championship τη σεζόν 2015-16. Η νεοφότιστη ομάδα του Milton Keynes ωστόσο έμεινε στη 2η κατηγορία μόνο για μία σεζόν, αδυνατώντας να φτάσει το status του …προγόνου της. Τελικά, το 2023 υποβιβάστηκε στη League Two.
Εκεί, ανάμεσα σε όλους τους αντιπάλους της, βρήκε όμως και την AFC Wimbledon, η οποία είχε ανέβει σαν αστραπή όλες τις ερασιτεχνικές και ημιεπαγγελματικές κατηγορίες και έπαιζε ξανά επαγγελματικό ποδόσφαιρο από το 2011-12, φτάνοντας στη League One (3η κατηγορία) το 2016 και παίζοντας εκεί για 6 σεζόν. Ξεκινώντας την πορεία της από το γήπεδο Kingsmeadow στο Kingston-upon-Thames, λίγα χιλιόμετρα πιο δυτικά από το Wimbledon, έφτιαξαν ένα γήπεδο που αργότερα το πούλησαν στην Chelsea για να αγοράσουν ξανά την ιστορική τους έδρα, το Plough Lane. Τελικά, στις 3 Νοέμβρη του 2020, η AFC Wimbledon ξαναγύρισε στην έδρα της, μετά από περίπου 3 δεκαετίες.
Η AFC Wimbledon βρήκε πρώτη φορά μπροστά της τους MK Dons στο FA Cup του 2012-13, χάνοντας με σκορ 2-1 στο Milton Keynes. Στις 7 Οκτώβρη του 2014, ωστόσο, για το Johnstones Paint Trophy, όπως ήταν τότε το όνομα του League Cup, η AFC πετυχαίνει την πρώτη της νίκη, μέσα στην έδρα του αντιπάλου της, με σκορ 2-3. Η πρώτη νίκη της AFC για αγώνα πρωταθλήματος ήρθε τελικά το 2017, ενώ στο Plough Lane η AFC πήρε μια θρυλική νίκη στις καθυστερήσεις στις 2 Μάρτη του 2024, σε παιχνίδι για τη League Two.
Το Σάββατο 14 Σεπτέμβρη του 2024 οι δύο ομάδες συναντήθηκαν ξανά για αγώνα της 6ης αγωνιστικής της League Two (4ης κατηγορίας) στο Plough Lane. Ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για τις 12:30 το μεσημέρι, σε ένα ηλιόλουστο Σάββατο που ήρθε μετά από μία κρύα και γκρίζα λονδρέζικη εβδομάδα, που έκοψε απότομα και άκομψα την πορεία του φετινού καλοκαιριού.
Μία ώρα πριν από τη σέντρα η κατάσταση γύρω από το γήπεδο ήταν πολύ ήσυχη. Ο κόσμος είχε αρχίσει να καταφθάνει και αρκετοί περνούσαν κατευθείαν μέσα από τη μπουτίκ, που βρίσκεται κάτω από τις κερκίδες 1 και 2, για να πάρουν ακόμα κάτι, στηρίζοντας ένα σύλλογο για του οποίου την ίδρυση μάζεψαν χρήματα, έκαναν δωρεές για την ανοικοδόμηση του σταδίου του, και πληρώνουν εισιτήρια σε τιμές που ανταγωνίζονται ως και τις μικρές ομάδες της Premier League για να εξασφαλίσουν τη διατήρησή του.
Λίγες δεκάδες μέτρα πιο μακριά, στη Woodman Pub, δίπλα στη γέφυρα που περνάει πάνω από τις γραμμές του τρένου για να περάσει κανείς από το σταθμό του Wimbledon Park στην Plough Lane, ήταν μαζεμένοι οι οπαδοί των MK Dons, με κάμποσες αστυνομικές δυνάμεις, έφιππες και εποχούμενες, να τους παρατηρούν. Σε μια συλλογική κατάσταση που μύριζε καταχρήσεις, με πολλούς ανήλικους ανάμεσα στο συγκεντρωμένο πλήθος, οι οπαδοί των Dons ξεκίνησαν την πορεία τους προς το γήπεδο, περνώντας από τη νότια πλευρά του, στην Plough Lane, γύρω στις 11:45, τρία τέταρτα πριν την έναρξη του αγώνα. Εκεί υπήρξαν πολύ περιορισμένα επεισόδια, χωρίς κανένα λόγο, περισσότερο γιατί κάποιοι ήθελαν να κάνουν κάτι για να θυμούνται παρά επειδή υπήρξε η οποιαδήποτε αντιπαράθεση.
Όταν το γήπεδο γέμισε, 5 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα, με 7921 οπαδούς των γηπεδούχων και 705 φιλοξενούμενους, ξεκίνησαν τα συνθήματα που είχαν να κάνουν προφανώς μόνο με τη μεγάλη αντίθεση μεταξύ των 2 συλλόγων. Οι οπαδοί της AFC έλεγαν στους αντιπάλους τους ότι “δεν ξέρουν ποιοι είναι”, αναδεικνύοντας τη σημασία που έχει στην κουλτούρα του ποδοσφαίρου η διαμόρφωση της συλλογικής ιστορικής συνείδησης, του λεγόμενου DNA της κάθε ομάδας. Οι οπαδοί των MK Dons επιδίδονταν σε ένα διαρκές ξύλο με την ασφάλεια του γηπέδου, και προφανώς ρόλο σε αυτό έπαιζε και η κατανάλωση των όποιων ουσιών.
Η αρχή της αναμέτρησης ήταν καταιγιστική για τη Wimbledon, η οποία είχε κλείσει στα καρέ τους τους Dons – και στο 10ο λεπτό ο διαιτητής της αναμέτρησης έδωσε έμμεσο φάουλ στους γηπεδούχους, που ήταν έτσι κι αλλιώς επικίνδυνοι. Ένα λεπτό αργότερα, ο Myles Hippolyte εκτέλεσε την άμυνα των φιλοξενούμενων, μπροστά στην κερκίδα των οπαδών της, γράφοντας το 1-0 και φτιάχνοντας τη μέρα στο Plough Lane.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η εξέδρα των MK Dons αποτελούσε ένα τσίρκο με μια ασταμάτητη κόντρα οπαδών και ασφάλειας που οδήγησε στη συνεχή απομάκρυνση οπαδών. Ο τρόπος που γινόταν αυτή η απομάκρυνση, ωστόσο, έδειχνε και ένα άλλο χαρακτηριστικό. Αφενός, υπήρχε η βία της ασφάλειας και της αστυνομίας, που έπαιρναν ανθρώπους σαν σακιά, 6 μαζί για έναν, προκειμένου να τους βγάλουν “σηκωτούς”, προσφέροντας ένα αποκρουστικό θέαμα που μείωνε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Απέναντι σ’αυτό το θέαμα οι οπαδοί των MK Dons έμεναν αμέτοχοι, ακόμα κι αυτοί που ακολουθούσαν τον ίδιο δρόμο, ενώ εκείνοι της AFC Wimbledon πανηγύριζαν. Ίσως ήταν κι αυτός ένας λόγος που ο δικός τους σύλλογος ήταν αυτός που έπεσε θύμα των επιχειρηματικών σχεδίων και όχι κάποιος άλλος του Λονδίνου. Μπορεί η κακή εμπειρία της αρπαγής της ομάδας τους να έβγαλε κάποια πολύ καλά χαρακτηριστικά των οπαδών, αλλά η αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων δείχνει και πόσο βαθιά σέβεται το κάθε κοινό τη λεγόμενη etiquette της κερκίδας, κάτι που βοηθάει κιόλας να μην του κλέψουν την ομάδα.
Όσο αφορά τον αγωνιστικό χώρο, από το 30ο λεπτό και μετά το 5-3-2 της Wimbledon άφησε πολλούς χώρους και τον έλεγχο του κέντρου στους φιλοξενούμενους, με αποτέλεσμα οι MK Dons να έχουν τον πλήρη έλεγχο για το μεγάλο διάστημα του αγώνα, χωρίς να απειλούν ιδιαίτερα, ενώ σε κάποια καλά σουτ οι επεμβάσεις του Goodman ήταν καίριες. Αυτό οδήγησε σε ένα κακό θέαμα, σχεδόν βαρετό, που γινόταν πιο θελκτικό μόνο λόγω της οπαδικής και ιστορικής αντιπαράθεσης των δύο συλλόγων. Κάποια στιγμή μάλιστα, από το 70′ μέχρι το 85′ περίπου, η Wimbledon είχε κλειστεί στα καρέ της, χωρίς σχέδιο, χωρίς όρεξη διεκδίκησης της μπάλας, με αποτέλεσμα να φαίνεται αυτό το ισχνό προβάδισμα πολύ εύθραυστο.
Όμως, από το 85ο λεπτό και μετά, η κατάσταση άλλαξε. Οι παίχτες της Wimbledon έπεφταν με πολλή μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στις διεκδικούμενες μπαλιές και σε μία φάση που έγινε στο 90′, όπου έχουν κερδηθεί αλεπάλληλες κόντρες, ο Maycock έγινε τελικός αποδέκτης της μπάλας μέσα στην περιοχή για να διαμορφώσει το 2-0 και να δώσει το έναυσμα των πανηγυρισμών. Η AFC Wimbledon θα κέρδιζε ξανά το τέρας που της έκλεψε την ιστορία.
Λίγα λεπτά αργότερα, μέσα στο 10λεπτο των καθυστερήσεων, ο Maycock σκόραρε και πάλι, δίνοντας διαστάσεις θριάμβου στη νίκη της ομάδας του (ωραίο κλισέ είναι αυτό) και αναγκάζοντας την εξέδρα των φιλοξενούμενων να συνεχίσει να αδειάζει – όση είχε μείνει γεμάτη από τις απομακρύνσεις των security και της αστυνομίας.
Το τέλος της αναμέτρησης βρήκε τους οπαδούς της Wimbledon να ζουν μια ιστορική μέρα, μόλις την 3η νίκη σε αγώνα πρωταθλήματος απέναντι στους εχθρούς της ύπαρξής τους και τους οπαδούς των MK Dons να βρίζουν τους παίχτες της ομάδας τους όταν αυτοί πήγαν να τους ευχαριστήσουν για την υποστήριξή τους.
Ήταν ένας ωραίος αγώνας, ένα κλασικό αγγλικό μεσημέρι Σαββάτου, με 2 από τις 92 ομάδες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου να βάζουν ακόμα ένα κομμάτι στη στατιστική τους, αλλά ένα πολύ μεγαλύτερο στις αναμνήσεις των οπαδών τους. Δεν ήταν μεταφυσικά ρομαντικό, ήταν στο μέτρο των συλλόγων αυτών, μικρό αλλά δίκαιο – και όταν το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο με την Ιστορία, όχι απαραίτητα με την απόδοση, τότε γίνεται λιγάκι πιο όμορφο.
