Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του αφροαμερικανού George Floyd, από πάνοπλους αστυνομικούς, έχει ξεσπάσει σε όλο τον κόσμο και φυσικά στο επίκεντρο των γεγονότων, τις ΗΠΑ, μια τεράστια ιδεολογική σύγκρουση με θέμα το ρατσισμό. Κάτω από το βάρος της απύθμενης οργής εκατομμυρίων ανθρώπων, που εκφράζεται στους δρόμους αμερικανικών πόλεων και όχι μόνο, πολλοί οργανισμοί έχουν αποφασίσει να υιοθετήσουν μια αντιρατσιστική ατζέντα στο δημόσιο προφίλ τους. Προεξάρχοντες, μεταξύ αυτών, πολλοί οργανισμοί από το χώρο του αθλητισμού, όπου λόγω και της δυνατότητας να διαπρέψουν με σχετικά μικρότερους φραγμούς εκπρόσωποι από τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, η κορυφή είναι ένα βραβείο που μοιράζονται πιο συχνά μεταξύ τους οι φυλές.
Κι αν έχουν γεμίσει, ωστόσο, τα κοινωνικά δίκτυα με συνθήματα υπέρ της ισότητας των ανθρώπων, υπέρ της αλληλεγγύης μεταξύ των φυλών, ενάντια στην παραδοσιακή και ιστορική εκμετάλλευση κοινωνικών ομάδων από άλλες, με βάση το χρώμα του δέρματος, εκεί που παίζεται το πραγματικό παιχνίδι δεν υπάρχει καμία θετική εξέλιξη.
Ίσως το κορυφαίο σώμα παγκοσμίως, όσο αφορά το αθλητικό γίγνεσθαι, είναι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή. Πρόκειται όπως πολλοί γνωρίζουν για μια επιτροπή “αθανάτων”, αποτελούμενη από τις παραδοσιακές γαλαζοαίματες οικογένειες μιας σειράς πλούσιων χωρών, καθώς και κάμποσους ακόμα “φίλους” που μπορούν και ενστερνίζονται τα δικά τους συμφέροντα για να τα ονομάσουν όλοι μαζί “Ολυμπιακό Ιδεώδες”. Αυτή η Παγκόσμια Οργάνωση, έχει τα χέρια της αυτή τη στιγμή βαμμένα με εγκλήματα κατά αθλητών που ύψωσαν το ανάστημα τους απέναντι στο ρατσισμό. Πολλοί μπορεί να σκέφτονται παλιότερες δεκαετίες, αλλά αυτό το άρθρο αναφέρεται στο ΣΗΜΕΡΑ.
Gwen Berry και Race Imboden: τα σύμβολα του αμερικανικού αντιρατσισμού
Στους Παναμερικανικούς Αγώνες του 2019, που διεξήχθησαν στη Λίμα του Περού, δύο αμερικανοί αθλητές, η Gwen Berry και ο Race Imboden, αποφάσισαν να δώσουν το δικό τους μήνυμα. Έχοντας κατακτήσει την κορυφή στο αγώνισμά τους, στην κορυφαία διοργάνωση της “διπλής ηπείρου”, αποφάσισαν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, να χτυπήσουν το σύστημα που γεννά το ρατσισμό εκεί που πονάει, στους συμβολισμούς της ανωτερότητάς του.
Η Gwen Berry, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη σφυροβολία και κατά το τέλος της ανάκρουσης του αμερικανικού εθνικού ύμνου, ύψωσε τη γροθιά της “ενάντια στην αδικία στην Αμερική και έναν Πρόεδρο που την κάνει χειρότερη”. Ο Race Imboden, κερδίζοντας με την αμερικανική ομάδα το χρυσό μετάλλιο στην Ξιφασκία, γονάτισε κατά την ανάκρουση του ύμνου της χώρας του για “το ρατσισμό, τον έλεγχο οπλοκατοχής, την κακομεταχείρηση των μεταναστών και έναν Πρόεδρο που διαχέει το μίσος και βρίσκεται μόνο στην κορυφή μιας μακριάς λίστας”.
Η “δημοκρατική” απάντηση της ΔΟΕ
Αν και αμφότεροι οι αθλητές έβαλαν στο στόχαστρό τους τον Αμερικανό Πρόεδρο, ένα πρόσωπο που έχει συγκεντρώσει τα πυρά όλων των όψιμων και “συμβολικών” αντιρατσιστών, η απάντηση δεν ήρθε από κάποιο αμερικανικό κυβερνητικό κέντρο, αλλά από την κατά τ’άλλα “ευθαίσθητη” Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Η ΔΟΕ επέβαλε αποκλεισμό ενός χρόνου και στους δύο αθλητές, με αποτέλεσμα να χάσουν όλους τους χορηγούς τους και ουσιαστικά το εισόδημα για να ασκούν αυτό που είναι το κύριο επάγγελμα τους, ενώ σε ένα κρεσέντο δημοκρατικότητας τους απαγόρευσε να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία κατά το ίδιο διάστημα.
Παρά την αντιρατσιστική “έξαρση” των τελευταίων μηνών και τις εκδηλώσεις σε μια σειρά από αθλητικά γεγονότα, καμία αλλαγή δεν υπήρξε σε αυτή την απόφαση της ΔΟΕ. Προφανώς, δεν είναι ένα θέμα που “ξεχάστηκε”, καθώς σειρά άρθρων, σε μεγάλες εφημερίδες και άλλα μέσα των ΗΠΑ, αναφέρθηκε αυτός ο “αστερίσκος”. Αυτή ακριβώς η “υπενθύμιση” δείχνει και την πραγματική φύση οργανισμών που εμφορούνται από ιδεολογίες βγαλμένες από τον σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας, όπως είναι η ΔΟΕ.
Το λαμπρό ιστορικό προηγούμενο
Το 1968, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Πόλης του Μεξικό, οι Tommie Smith και John Carlos κατέκτησαν το χρυσό και χάλκινο μετάλλιο αντίστοιχα, στο αγώνισμα των 200 μέτρων. Κατά την τελετή της απονομής των μεταλλίων και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της χώρας τους, αποφάσισαν να υψώσουν τις γροθιές τους φορώντας μαύρα γάντια. Ο ασημένιος ολυμπιονίκης, Αυστραλός Peter Norman, σε ένδειξη αλληλεγγύης έφερε ένα badge του Ολυμπιακού Σχεδίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Μάλιστα όταν συνειδητοποίησε ότι οι συναθλητές του είχαν μόνο ένα ζευγάρι γάντια, ήταν αυτός που τους πρότεινε να φορέσουν ένας στο δεξί και άλλος στο αριστερό χέρι.
Αμφότεροι οι Αμερικανοί αθλητές εκδιώχθηκαν από τους αγώνες, από τον τότε Πρόεδρο της ΔΟΕ, επίσης Αμερικανό, Avery Brundage. Ο Brundage υποστήριξε ότι αυτή ήταν μια πολιτική κίνηση που αφορά τεκτενόμενα στο εσωτερικό μιας χώρας, σε μία “απολίτική” διοργάνωση όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ωστόσο, ο Brundage, που ήταν Πρόεδρος της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής στους Αγώνες του Βερολίνου το 1936, δεν είχε το ίδιο πρόβλημα με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς, χαρακτηρίζοντάς τους απλά στοιχείο της εθνικής ταυτότητας των συμμετεχόντων.
Οι καριέρες τους καταστράφηκαν, ωστόσο μια δεκαετία αργότερα, όταν πλέον δεν ήταν ενεργοί αθλητές, άρχισε να έρχεται η αναγνώριση και σήμερα αποτελούν σύμβολα για την κίνηση τους. Όπως βέβαια διαπιστώνει κανείς, τα σύμβολα χρησιμεύουν μάλλον για να μην επαναλαμβάνονται οι ενέργειες τους, αφού η ΔΟΕ, για δεύτερη φορά (τουλάχιστον), ενήργησε με προκλητικά όμοιο τρόπο σε όμοιο γεγονός.
Συμπέρασμα
Το συμπέρασμα είναι ότι εκεί που οι αντιδραστικότεροι οργανισμοί που συγκεντρώνουν κάστες που ζουν ως παράσιτα στον κόσμο, μιλάνε για αντιρατσισμό και οργανώνουν καμπάνιες και συμβολισμούς, πρέπει κανείς να έχει το νου του, γιατί κρύβεται η χειρότερη και πιο σκοτεινή πλευρά του κόσμου, αυτή που γεννάει και συντηρεί τις απάνθρωπες ιδεολογίες. Ο αθλητισμός δε μπορεί να υπάρχει όσο ο αθλητής δε μπορεί να μιλάει πιο γρήγορα, πιο ψηλά και πιο δυνατά!
Comments are closed.