Περισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς ζουν με τους γονείς τους

Το Αμερικανικό Όνειρο, όπως διαμορφώθηκε τις δεκαετίες που ακολούθησαν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν να αρχίσεις τη ζωή σου από το μηδέν, να αποκτήσεις σίγουρο και αυξανόμενο εισόδημα, να αγοράσεις ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο ή και ένα δεύτερο, να έχεις πρόσβαση σε όλα τα αγαθά της τεχνολογίας και να έχεις την άνεση να ζήσεις με μια νέα οικογένεια. Το Αμερικανικό Όνειρο, όπως διαμορφώνεται τις δεκαετίες που ακολούθησαν το 2000, μάλλον έχει πεθάνει.

Το τέλος του Αμερικανικού Ονείρου

Αυτό καταμαρτυρά η έρευνα του Pew Research Center, βασισμένη στα στοιχεία της φετινής απογραφής. Η έρευνα εκτιμά ότι το 52% των νέων ενήλικων Αμερικανών (ηλικίες 18-29) ζει με τους γονείς του. Η πορεία αυτή, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, έχει επιταχυνθεί από το ξέσπασμα της πανδημίας που έφερε πιο απότομα στην καρδιά του καπιταλισμού μία ακόμα καταστροφική οικονομική κρίση. Συγκεκριμένα, ενώ αυτό το ποσοστό φαίνεται να κινούνταν σε αρκετά μεγάλα επίπεδα, της τάξης του 46%, τον περασμένο Γενάρη, από τον Απρίλη και μετά ξεπέρασε το 50%, φτάνοντας το 52% τον Ιούλη.

Ιστορικό ρεκόρ, μεγαλύτερο από τη Μεγάλη Ύφεση

Αυτή είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ που περισσότεροι από τους μισούς νέους ενήλικες δυσκολεύονται να ξεκινήσουν μια οικονομικά ανεξάρτητη ζωή. Το μέχρι πρότινος ιστορικό ρεκόρ ήταν λίγο κάτω από το 50%. Το πιο ενδιαφέρον βέβαια είναι η εποχή που εμφανίστηκε εκείνο το “ρεκόρ”. Πρόκειται για τη δεκαετία του 1930, ακριβώς μετά τη Μεγάλη Ύφεση και πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε που μια καπιταλιστική κρίση κόστισε τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Η ανάπτυξη και η γέννηση του Αμερικανικού Ονείρου, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, δε φαίνεται να κράτησε πάνω από 25 χρόνια, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960, πριν δηλαδή την εμφάνιση των νέων μεγάλων οικονομικών κρίσεων.

Αβίωτος ο βίος στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις

Μια πιο προσεχτική ματιά στα στοιχεία, δείχνει καθαρά ότι το γεγονός αυτό συνδέεται με τη φτώχεια και την εξαθλίωση, που αυτή τη στιγμή καλπάζουν στις ΗΠΑ. Έτσι, παραδοσιακά, τα μεγαλύτερα ποσοστά νέων ενηλίκων που δε μπορούσαν να ζήσουν οικονομικά ανεξάρτητοι εμφανίζονταν στους Λατίνους, τους Μαύρους και Ασιάτες. Πλέον, ο λευκός πληθυσμός “κυλάει” στα ίδια αυξημένα ποσοστά, μαρτυρώντας ότι όταν τα περιθώρια της εκμετάλλευσης στενεύουν, η εξαθλίωση εξαπλώνεται. Επίσης, τα μεγαλύτερα ποσοστά “δυσκολίας” εμφανίζονται στα αστικά κέντρα, εκεί δηλαδή που λόγω της ανάγκης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων το κόστος ζωής ανέρχεται προοδευτικά σε δραματικά επίπεδα.