Η Αριζόνα είναι στην αλήθεια ένα όνειρο, μια περιοχή που δίνει απίστευτες, σχεδόν μαγικές εικόνες, δύσκολο να τις περιγράψεις. Γι’ αυτό και κάθε εγχείρημα καταγραφής των εντυπώσεων ενός ταξιδιού στην Πολιτεία των μυθικών γουέστερν, αλλά και τον εκπληκτικών θαυμάτων της φύσης είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.
Η περιήγηση σε μια πόλη, με την κουλτούρα της, την αρχιτεκτονική της και τα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν σ’αυτή και τη σημάδεψαν είναι εύκολο να περιγραφεί. Τα μνημεία είναι όλα κατασκευάσματα της ανθρώπινης σκέψης και εν συνεχεία ανθρώπινων χεριών. Όμως εκεί που έχεις να κάνεις με το μεγαλύτερο καλλιτέχνη που εμφανίστηκε στο σύμπαν, την ίδια τη φύση, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Η φύση είναι από τη μια τόσο απλή, που μπορεί να δώσει απαντήσεις στο πώς και γιατί έφτιαξε ότι έφτιαξε, αρκεί να της κάνεις τη σωστή ερώτηση. Η φύση λοιπόν για να γίνει κατανοητή δεν αρκεί να μας γράψει τα απομνημονεύματά της, αλλά χρειάζεται μια μεθοδολογία για να την κατανοήσουμε, αυτό που ονομάζουμε επιστήμη.
Όμως η εξιστόρηση ενός ταξιδιού δε μπορεί να μοιάζει και δεν έχει σκοπό να μοιάζει με επιστημονική εργασία. Εδώ βρίσκεται και όλη η δυσκολία να αναπαραχθεί το συναίσθημα που προκαλεί η επαφή με τα μνημεία της φύσης, μέσα από λέξεις. Ας ακολουθήσουμε όμως αυτή τη διαδρομή, όπως έγινε, ίσως έτσι μπορέσουν τα μνημεία αυτά να παρουσιαστούν και ίσως έτσι γίνει κατορθωτό να περιγραφούν με λέξεις πράγματα που αφήνουν τον αδύναμο άνθρωπο αμίλητο.
Η διαδρομή από το μέσο περίπου της Πολιτείας του Νέου Μεξικό προς το αντίστοιχο μέσον της Αριζόνα, είναι μια τεράστια ευθεία, με πολλές ώρες αν θέλει κανείς να φτάσει εκεί με αυτοκίνητο. Όμως αυτή η διαδρομή δίνει τη μεγάλη ευκαιρία να διασχίσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του θρυλικού Route 66, ενός δρόμου που ενώνει το Los Angeles με το Chicago και αποτελεί ένα από τα πιο μυθικά δημιουργήματα της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας. Ο Route 66 είναι ουσιαστικά η οδός που ενώνει τη Δύση με την Ανατολή, ακολουθώντας τα χνάρια της αναζήτησης εκείνων των πρώτων trail blazers, που έψαχναν να βρουν όλο και πιο βαθειά στην αμερικανική ενδοχώρα, τον επίγειο παράδεισο.
Η έκταση είναι ερημική, χαμηλή βλάστηση, με τα χρώματα του εδάφους να περιλαμβάνουν όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, από ροζ μέχρι σκούρο καφέ. Τον περισσότερο κόσμο ασφαλώς λίγο τον ενδιαφέρει το πώς δημιουργήθηκε αυτό το χρώμα σε μια τόσο μεγάλη έκταση, αλλά σίγουρα, κανείς δε μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από το αισθητικό αποτέλεσμα που παράγει η συνεύρεσή του με τα χρώματα του ουρανού της Αριζόνα, που από το χάραμα ως το σούρουπο αλλάζουν διαρκώς, καλύπτοντας σχεδόν όλο το οπτικό φάσμα.
Meteor Crater
Η πρώτη στάση, καθώς οδεύαμε συνεχώς προς τα δυτικά, όπως εκείνοι οι εξερευνητές του 19ου αιώνα, έγινε στον Meteor Crater, που όπως λέει και το όνομά του δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον κρατήρα που δημιούργησε η πτώση ενός μετεωρίτη, πριν από 50000 χρόνια.
Κατά την εποχή του Πλειστοκαίνου και όταν ακόμα το υψίπεδο του ποταμού Κολοράδο ήταν πιο κρύο και πιο υγρό, ένας μετεωρίτης, με διάμετρο σχεδόν 50 μέτρα και σύσταση από σίδηρο και νικέλιο, έπεσε στη Γη, δημιουργώντας έναν κρατήρα διαμέτρου 1200 μέτρων και βάθους περίπου 230. Την εποχή εκείνη το συγκεκριμένο φαινόμενο ίσως δε μπορούσε να προσφέρει πολλά, όμως τα χνάρια που άφησε, με μεγαλύτερο αυτό τον τεράστιο κρατήρα, έπαιξαν το ρόλο τους 50000 χρόνια αργότερα.
Καθώς δεν υπάρχει καμία καταγραφή για την επαφή των αυτόχθονων πληθυσμών με τον κρατήρα, η πρώτη ιστορικά γνωστή ανακάλυψη του φυσικού μνημείου αφορά την άφιξη Ευρωπαίων εποίκων στην περιοχή. Η πρώτη εξήγηση για το σχηματισμό του, λόγω και της εγγύτητας με το ηφαιστειακό πεδίο του Σαν Φρανσίσκο, ήταν ότι πρόκειται για κάποιον κρατήρα ηφαιστείου.
Ο επιστήμονας που ουσιαστικά έκανε το μεγάλο βήμα, ώστε να αξιοποιηθεί και να αποκωδικοποιηθεί όλη η κρυμμένη γνώση που υπήρχε στη συγκεκριμένη τοποθεσία ήταν ο φυσιοδίφης Albert E. Hooke, ο οποίος το 1891 δημοσίευσε για πρώτη φορά τις έρευνές του που αφορούσαν την εξέταση μετεωριτών που βρέθηκαν στην περιοχή της Βόρειας Αριζόνα, έχοντας κυρίαρχο συστατικό τους το σίδηρο. Ο Hooke ήταν αυτός που αναγνώρισε στα θραύσματα που βρέθηκαν στον κρατήρα, το ρόλο του μετεωρίτη, αναδομώντας τη διήγηση για το σχηματισμό του.
Την ίδια εποχή, ο γεωλόγος Grove Karl Gilbert υποστήριζε ακριβώς το αντίθετο, μη μπορώντας να κατανοήσει τη δυναμική των θραυσμάτων μετά από μια τόσο σφοδρή πρόσκρουση. Αν και ήταν από τους πρώτους που ισχυρίστηκαν ότι οι κρατήρες της Σελήνης προέρχονται από επεισόδια πτώσης μετεωριτών, η απουσία του εξωγήινου υλικού από το εσωτερικό του κρατήρα τον οδήγησε στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι αυτός θα έπρεπε να προέρχεται από ηφαιστειακή δραστηριότητα.
Όμως, η φύση αν και μπορεί να ξεγελάσει, είναι γενναιόδωρη στο να αποκαλύπτει τα μυστικά της στην ανθρωπότητα. Αυτό έγινε με την περίπτωση του μηχανικού Daniel Barringer, ο οποίος με τη διττή ιδιότητα του μηχανικού-επιχειρηματία, ξεκίνησε το 1903 τη δραστηριότητα εξόρυξης σιδήρου στην περιοχή. Οι εργασίες της εταιρείας του, της επονομαζόμενης Standard Iron Company, έφεραν τις απαραίτητες ενδείξεις ώστε ο Barringer σε συνεργασία με τον μαθηματικό και φυσικό Benjamin Chew Tighman, να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μεγάλη ποσότητα σιδήρου θα πρέπει να κρύβεται στο υπέδαφος του κρατήρα. Τα επιστημονικά τους συμπεράσματα δημοσίευσαν το 1906, αντιμετωπίζοντας όμως τον σκεπτικισμό της επιστημονικής κοινότητας, στην οποία είχε αφ’ενός βαρύνουσα σημασία η γνώμη του Gilbert και αφ’ετέρου οι συνθήκες ήταν ακόμα αρκετά ανώριμες για να αναγνωριστεί ο ρόλος τον μετεωριτών στη γήινη γεωλογία (έκφραση που στα ελληνικά μπορεί να φαίνεται λανθασμένη ως πρόταση, όμως ο όρος της γεωλογίας αφορά σήμερα κάθε πλανητικό αντικείμενο, όχι μόνο τη Γη).
Ο σκεπτικισμός αυτός κράτησε καλά μέχρι τα χρόνια του 1950, όταν και η νέα επιστήμη της Πλανητολογίας εμφανίστηκε, δίνοντας συνολικότερες απαντήσεις στον τρόπο διαμόρφωσης των πλανητών. Η μεγαλύτερη επιστημονική συμβολή ήταν αυτή του τεράστιου επιστήμονα, γεωλόγου και ενός εκ των πρωτοπόρων και προπατόρων του επιστημονικού πεδίου της πλανητολογίας, Eugene Merle Shoemaker. Ο Shoemaker, διαθέτοντας ασφαλώς και πολλά περισσότερα θεωρητικά και υλικά εργαλεία, μπόρεσε μέσω του εντοπισμού δύο ορυκτών, του κοεσίτη και του στισοβίτη, να καταλήξει στο συμπέρασμα πως καθώς ο σχηματισμός αυτών απαιτεί συνθήκες πολύ μεγάλης στιγμιαίας πίεσης, δε θα μπορούσε να έχει προκληθεί από ηφαιστειακή δραστηριότητα. Με τον τρόπο αυτό, ο Shoemaker επιβεβαίωσε τη θεωρία του Barringer, αλλά δε σταμάτησε εκεί. Ήταν αυτός που κατάφερε να περιγράψει για πρώτη φορά την ομοιότητα της φυσικής διαδικασίας της πτώσης μετεωριτών με τις πυρηνικές εκρήξεις. Έτσι έδωσε ένα μεγάλο εργαλείο στην επιστήμη της πλανητολογίας, η οποία σήμερα αξιοποιεί τη γνώση που αναπτύχθηκε γύρω από τις πυρηνικές εκρήξεις για να ξεκλειδώσει τα μυστικά της δημιουργίας του Ηλιακού Συστήματος.
Αυτή είναι λοιπόν η μεγάλη προσφορά μιας τρύπας στη Γη, μιας έκτασης μερικών στρεμμάτων, που όμως η παρουσία της βοήθησε την ανθρώπινη σκέψη να οδηγηθεί σε μια οδό που μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα θα είχε αρχίσει ήδη να δίνει απαντήσεις, μέσω της συγκριτικής ανάλυσης, σε μερικά ερωτήματα που ούτε καν είχαν τεθεί τη στιγμή που οι πρώτοι έποικοι αντίκριζαν αυτο το ασυνήθιστο θέαμα.
Flagstaff
Ο τελικός προορισμός της πρώτης ημέρας και βάση για τις εξορμήσεις των επόμενων ήταν η πόλη του Flagstaff. Όπως μαρτυρά και το όνομά του, ιδρύθηκε από την τοποθέτηση μιας σημαίας σε ένα πεύκο, την 4η Ιουλίου του 1855, από τον Samuel Clarck Hudson και τους συνεργάτες του, που κατασκεύαζαν τη σιδηροδρομική γραμμή της Santa Fe, που ένωνε τις πολιτείες της Αριζόνα, του Κολοράδο και του Νέου Μεξικό. Η σιδηροδρομική γραμμή αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της πόλης, καθώς τεράστιοι συρμοί κόβουν για αρκετή ώρα την πόλη στα δύο, θυμίζοντας όμως την προέλευσή της.
Αν και σήμερα αποτελεί ένα χειμερινό θέρετρο, μιας και είναι χτισμένο σε υψόμετρο 3851 μέτρων, το Flagstaff έχει μια ιδιαίτερη ταυτότητα αρχιτεκτονικής, με τα τυπικά κτίσματα της εποχής της αμερικανικής επέκτασης προς τη Δύση να διαμορφώνουν την αισθητική του. Μια περιήγηση στο Flagstaff μπορεί να μη θυμίζει τις ιστορίες των καουμπόυδων στη μέση της ερήμου, καθώς η ψηλή βλάστηση κυριαρχεί, όμως σίγουρα μπορεί να συνδεθεί με τις εικόνες που μεταφέρει η αμερικανική λογοτεχνία του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα.
Grand Canyon
Το Grand Canyon είναι ένα μνημείο της φύσης. Στην πραγματικότητα είναι ένας ναός, που αν γίνει μια αφαίρεση και δοθούν στη φύση θεϊκές ιδιότητες, κάτι που διαχρονικά συνέβαινε στην ανθρώπινη ιστορία, λόγω της αδυναμίας εξήγησης των φυσικών φαινομένων, τότε είναι σίγουρα ένας μεγάλος καθεδρικός. Κάτι τέτοιο είχε μάλλον στο νου του και ο Clarence Dutton, ο γεωλόγος που αφιέρωσε μεγάλο κομμάτι της επιστημονικής του καριέρας στη λεπτομερή έρευνα του μεγάλου αυτού φαραγγιού και αποφάσισε κάθε σχηματισμό που ανακαλύπτει να του δίνει και ένα όνομα προερχόμενο από όλα τα μεγάλα θρησκευτικά ρεύματα της ανθρωπότητας. Έτσι, από την εποχή του Dutton και το όχι και τόσο μακρινό 1882, έχουν μείνει τα διάφορα ονόματα που αναφέρονται στον “Θρόνο του Βότα”, την “Πυραμίδα του Χέοπα”, τον “Ναό του Βούδα”, τον “Ναό του Σολομώντα”, τον “Ναό του Δία” και τον “Πύργο του Ρα”. Έτσι σήμερα, ένας γεωλόγος που θα θελήσει να ασχοληθεί με όλα τα τεμάχη που αποκαλύπτονται σ’αυτό τον φυσικό καθεδρικό, θα ξεκινήσει από το υπόβαθρο του Βισνού για να φτάσει στα πιο επιφανειακά στρώματα, που οφείλουν την ονομασία τους σε θεότητες των αυτόχθονων πληθυσμών της Βορείου Αμερικής.
Το Grand Canyon θεωρούνταν επίσης ιερός τόπος από τους Pueblo, τους Ινδιάνους που κατοικούσαν την περιοχή της Αριζόνα πριν φτάσουν σ’αυτή οι ευρωπαίοι έποικοι, με πρώτη καταγεγραμμένη άφιξη αυτή του Garcia Lopez de Cardenas, που έφτασε με τη συνοδεία του στο μνημείο το 1540.
Το Grand Canyon αποτελεί κομμάτι του υψιπέδου του Κολοράδο, που διαπερνάται από τον ομώνυμο ποταμό και διαμορφώθηκε πριν από 40 εκατομμύρια χρόνια, όταν δύο νησιωτικά τόξα, δηλαδή σειρές ηφαιστειακών νήσων στη μέση του ωκεανού, προσέκρουσε στην πρωτο-Αμερικανική ήπειρο. Αυτή η πρόσκρουση, οδήγησε σε μια μεγάλη ορογένεση, που ύψωσε τα Βραχώδη Όρη στο δυτικό κομμάτι των σημερινών Ηνωμένων Πολιτειών. Σύμφωνα με σχετικά πρόσφατα δημοσιευμένες μελέτες, το φαράγγι θεωρείται ότι ξεκίνησε να δημιουργείται πριν από 17 εκατομμύρια χρόνια, με προηγούμενες μελέτες να τοποθετούν αυτή την έναρξη της δημιουργίας στα 5 με 6 εκατομμύρια χρόνια πριν.
Η ανύψωση του υψιπέδου του Κολοράδο, που ξεκίνησε πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια, οδήγησε στη διαμόρφωση ενός συστήματος απορροής που αποτελεί σήμερα το δίκτυο του ποταμού Κολοράδο και των παραποτάμων του. Αυτό το δίκτυο, που τελικά διαμορφώθηκε πριν από 17 εκατομμύρια χρόνια, άρχισε να διαβρώνει τα πετρώματα του εδάφους που διαπερνούσε με αποτέλεσμα τη χάραξη του μεγάλου φαραγγιού. Σήμερα, το φαράγγι που σε συγκεκριμένα σημεία φτάνει περίπου 1 μίλι (περίπου 1600 μέτρα) σε βάθος, έχει συνολικό μήκος 446 χιλιόμετρα και πλάτος περίπου 30. Η μεγάλη σημασία του Grand Canyon έγγειται στο γεγονός ότι περίπου 40 κύριοι ιζηματογενείς σχηματισμοί αποκαλύπτονται από το υδατικό αυτό λάξευμα, με αποτέλεσμα να αποτελεί το σημαντικότερο φυσικό μουσείο γεωλογίας στον πλανήτη μας.
Πέρα όμως από τη σημασία του για τους επιστήμονες και τη συμβολή του στην ανάπτυξη των γεωεπιστημών, το Grand Canyon αποτελεί, λόγω της επιβλητικής αισθητικής του, πόλο έλξης τουριστών απ’ όλο τον κόσμο. Είναι το σημάδι που αφήνει η φύση για να εξηγήσει ότι τα μεγαλύτερα έργα της δεν τα φτιάχνει απλά για να εντυπωσιάζεται όποιος μπορεί να τα αποκρυπτογραφήσει, αλλά ουσιαστικά έλκει την ανθρώπινη περιέργεια διαμορφώνοντας αυτό το απαράμιλλο κάλλος, που μέχρι σήμερα κανένα ανθρώπινο κατασκεύασμα δε μπορεί να πλησιάσει.
Η διαδρομή κατά μήκος του South Rim, από τα ανατολικά προς τα δυτικά, με σκοπό να ακολουθείται η διαδρομή του ήλιου και αυτός να φωτίζει τα σημεία που βρίσκονται προς το εσωτερικό του φαραγγιού κατά τη διάρκεια της ημέρας, ξεκινάει από το Desert View Watchtower, που είναι και το καλύτερο σημείο για να πρωτοαντικρίσει κανείς αυτή τη συναρπαστική φυσική δομή. Το μεγαλείο του δαιδαλώδους φυσικού οικοδομήματος, αποκαλύπτεται μόλις φτάσεις λίγα μέτρα από τον πρώτο γκρεμό κι εκεί οι λέξεις σταματούν. Κοιτώντας προς τα ανατολικά και τα δυτικά μόνο οι εικόνες μπορούν να περιγράψουν αυτό που κάθε ζωγράφος θα ήθελε να έχει φανταστεί και αποτυπώσει σε κάποιο πίνακά του, κάθε γλύπτης ή αρχιτέκτονας θα ήθελε να έχει σμιλέψει ή σχεδιάσει, αλλά τους πρόλαβε όλους ο μεγαλύτερος όλων ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας, η φύση.
Αν και το θέαμα που αποκαλύπτεται από κάθε σημείο του South Rim, δηλαδή της νότιας πλευράς του φαραγγιού, μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν είναι διαφορετικό, η αλλαγή της οπτικής γωνίας διαμορφώνει μια συναρπαστική περιήγηση με κυριότερο συναίσθημα αυτό του δέους, αδύνατου να καταγραφεί μέσα από λέξεις. Στην εναλλαγή οπτικών γωνιών βοηθάει ακόμα περισσότερο μια κατάβαση, η οποία ωστόσο απαιτεί αρκετή σιγουριά για τις φυσικές αντοχές όποιου το επιχειρήσει, καθώς και τον απαραίτητο χρόνο για ένα τέτοιο εγχείρημα.
Antelope Canyon
Αν το Grand Canyon είναι ένα μνημείο-καθεδρικός, γλυπτικής και αρχιτεκτονικής τεραστίων διαστάσεων, τότε το Antelope Canyon είναι ένα κόσμημα, πολύ μικρότερο σε έκταση, αλλά με εκπληκτικές λεπτομέρειες, αποχρώσεις και παιχνίδια με τη διαδρομή του φωτός, που επίσης ανθρώπινος νους δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να δημιουργήσει.
Το Antelope Canyon βρίσκεται μέσα στην έκταση που ανήκει σήμερα στη φυλή των Navajo και μια επίσκεψη σ’αυτό γίνεται μόνο με τη βοήθεια αυτών των απογόνων των αυτόχθονων πληθυσμών της περιοχής. Στη μέση μιας τεράστιας ερημικής έκτασης, που οι φυλές των Ινδιάνων έμαθαν να διασχίζουν κατά το πέρασμα των αιώνων, συμφιλιωμένοι με τα φυσικά φαινόμενα, το μικρό αυτό φαράγγι, που δεν το διασχίζει κανένας ποταμός, αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα φυσικών καταστροφών!
Αυτό που συμβαίνει στην περιοχή, κοντά στα όρια των Πολιτειών της Αριζόνα και της Γιούτα, είναι μια τεράστια πλημμύρα, που επαναλαμβάνεται, όχι περιοδικά, κάθε λίγα χρόνια. Το νερό διασχίζει την έρημο, αποκτώντας όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα και μάζα κατά το πέρασμά του, περνώντας μέσα από ένα σχηματισμό πιο σκληρών πετρωμάτων. Αυτό το βίαιο πέρασμα του νερού, αντί να σκάβει σιγά σιγά σε βάθος, περνάει μέσα από ένα μικρό άνοιγμα που το ίδιο δημιούργησε, για να συνεχίσει την πορεία του.
Το νερό είναι ίσως το μοναδικό πράγμα στη Γη που δεν το σταματάει τίποτα, τουλάχιστον δεν το ανακόπτει ολοκληρωτικά. Τα ανθρώπινα φράγματα αποτελούν ουσιαστικά κατασκευές που στηρίζονται σ’αυτή την ιδιότητα του νερού και αξιοποιούν τη μεγάλη αυτή φυσική ορμή για την παραγωγή ενέργειας. Όμως αλίμονο αν το νερό δε συνέχιζε το δρόμο του, όσες φορές ο άνθρωπος επιχείρησε κάτι τέτοιο τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά για τις ανθρώπινες κοινωνίες και όχι για τη φύση.
Φανταστείτε λοιπόν έναν παθιασμένο γλύπτη, που λαξεύει με μανία το μελλοντικό δημιούργημά του και το ανασκαλίζει κάθε λίγο για να του αλλάξει τη μορφή, κάνοντάς το συνεχώς τελειότερο. Αυτός ο γλύπτης είναι το νερό που δημιούργησε το Antelope Canyon, ένα μνημείο που σήμερα αποτελεί πόλο έλξης όχι μόνο επισκεπτών, αλλά και επαγγελματιών φωτογράφων, που συρρέουν για να απαθανατίσουν τα χρώματα που ο καμβάς κανενός ζωγράφου δε μπορεί να τους προσφέρει.
Monument Valley
Το τελευταίο σημείο της περιήγησης είναι ίσως και το πιο χαρακτηριστικό της Αριζόνα. Φωτογραφημένο άπειρες φορές, στολίζοντας θρυλικές διαφημίσεις που πέρασαν στην παγκόσμια δυτική κουλτούρα στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, εικονογραφημένο σε κόμιξ και κινούμενα σχέδια, καθώς και τοποθετημένο στο φόντο θρυλικό ταινιών, όπως λέει και το όνομά του αποτελεί ένα μνημείο της φύσης.
Η Monument Valley είναι ουσιαστικά μια σειρά από σχηματισμούς ιλυόλιθου, στην επιφάνεια των οποίων κυριαρχεί το οξυδωμένο σίδερο, δίνοντάς τους αυτό το έντονα κοκκινωπό χρώμα. Στη μέση της ερήμου, μια διαδρομή 28 περίπου χιλιομέτρων στο προστατευόμενο πάρκο, που επίσης βρίσκεται στην περιοχή των Navajo, είναι από τα πράγματα που δε μπορούν να φύγουν από τις αναμνήσεις κανενός απ’ όσους το επισκέπτονται.
Εκεί, ο γαλάζιος ουρανός της Αριζόνα, που γίνεται κάτι μεταξύ πορτοκαλί και ροζ με τη δύση του Ήλιου, σκεπάζει τα κοκκινωπά γλυπτά, συνθέτοντας ένα σκηνικό που είναι οδηγεί στον ψυχικό συγκλονισμό. Ήταν σίγουρα ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετήσουμε την Αριζόνα, οδεύοντας κατά μήκος των συνόρων 4 Πολιτειών προς το Νέο Μεξικό, σε μια διαδρομή που οι αμερικανικές ταινίες έκαναν διάσημη ή έγιναν διάσημες χάρη σ’αυτήν.
Η εντύπωση
Η Αριζόνα είναι ένα δώρο της φύσης στον άνθρωπο. Δεν έχει θάλασσα και δεν έχει ψηλά βουνά, όμως τα νοητά χέρια της φύσης, το νερό και ο αέρας, έφτιαξαν πάνω στον καμβά της απέραντης ερήμου μερικά από τα πιο όμορφα φυσικά αριστουργήματα του πλανήτη μας, μεγάλους ναούς και κομψά κοσμήματα. Οι λέξεις πάντα θα μένουν λίγες για να περιγράψουν τη σύνθεση των αισθήσεων ενός άλλου αριστουργήματος της φύσης, του ανθρώπου, τη στιγμή που έρχεται σε επαφή με αυτά τα αιώνια επιβλητικά μνημεία.
Be First to Comment