Η Ιστορία της ανθρωπότητας, στη μεγάλη πορεία της προς τα εμπρός, μετράει και γεγονότα που της άφησαν μαύρα στίγματα, ανεξίτηλα στο αιώνιο νοητό κορμί της. Το πιο μεγάλο από αυτά έχει όνομα, είναι ο φασισμός και η πολύ σκληρή γερμανική εκδοχή του, ο ναζισμός, που επί περίπου 2 δεκαετίες κόστισαν τη ζωή εκατομμυρίων σε ολόκληρο τον πλανήτη, κερδίζοντας με μεγάλη διαφορά τον τίτλο της εγκληματικότερης ιδεολογίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος μας.
Τι έγινε στις 10 Ιούνη του 1944
Στις 10 Ιούνη του 1944, αυτή η εγκληματική ιδεολογία άφησε ένα από τα πιο φριχτά έργα της, στο Δίστομο της Βοιωτιας. Μια θηριωδία, μάλιστα, που δεν έγινε για την εξυπηρέτηση κανενός στρατηγικού σκοπού, καθώς οι Γερμανοί βρίσκονταν ήδη σε υποχώρηση και εγκατέλειπαν τις θέσεις τους, δείχνοντας έτσι τη φρικαλεότητα που μπορεί να δημιουργήσει αυτό το τερατώδες πολιτικό μόρφωμα, όπως κι αν εκφράζεται, στρατιωτικά ή πολιτικά, σε οποιαδήποτε εποχή.
Εκείνη τη μέρα, από το πρωί, οι ναζιστικές δυνάμεις πήραν στο κυνήγι μια ομάδα ανταρτών που βρισκόταν κοντά στο Δίστομο. Ακόμα και στη δεινή θέση που βρίσκονταν, ο γερμανικός στρατός ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένος στη ναζιστική τρομοκρατία, κυνηγώντας το μεγάλο του εν Ελλάδι εχθρό, τον ΕΛΑΣ, σε κάθε ευκαιρία. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, που εκείνη την περίοδο ήλεγχαν και είχαν ήδη απελευθερώσει πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας, συγκρούστηκαν νικηφόρα με το στρατό των κατακτητών, σε μια μάχη που τελείωσε γύρω στις 2 το μεσημέρι. Η ιστορία εκείνου του Σαββάτου όμως, δεν έληξε εκεί.
Οι Γερμανοί ακτευθύνθηκαν προς το χωριό του Διστόμου, με μοναδικό σκοπό να πάρουν εκδίκηση για τη στρατιωτική ήττα τους από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Μπαίνοντας μέσα στο χωριό “σα πεινασμένοι λύκοι” εκτέλεσαν επ’ακριβώς τις οδηγίες που είχαν για ολική καταστροφή, βγάζοντας τις πιο μαύρες πλευρές που έχει αναδείξει ποτέ το ανθρώπινο είδος στην πολυχιλιετή ιστορία του.
Συνολικά, 228 ήταν οι νεκροί του Διστόμου, 117 γυναίκες και 111 άντρες, από αβάπτιστα μωρά ως υπερήλικες. Ο τρόπος που σκοτώθηκαν όμως δε θυμίζει καθόλου αυτό που σήμερα πολλοί προσπαθούν να πείσουν για το ναζιστικό στρατό, δηλαδή έναν στρατό με στρατιωτική πειθαρχία και εντιμότητα παρά το λόγο για τον οποίο πολεμάει. Η θηριωδία του Διστόμου, αν διαδιδόταν όπως έπρεπε ανά τον κόσμο, θα αποτελούσε μία από τις πιο φρικιαστικές ιστορίες βίας, που θα σόκαρε ακόμα και τους εμπνευστές των πιο πετυχημένων βίαιων κινηματρογραφικών σεναρίων.
Από τις μαρτυρίες έχουμε μάθει λεπτομέρειες, που όσο ανατριχιαστικές κι αν είναι πρέπει να αναφέρονται, γιατί μόνο έτσι δε θα ξεχάσει κανείς το πρόσωπο του τέρατος. Αναφέρεται ότι μωρά παιδιά βρέθηκαν σφαγμένα, με το στήθος της μάνας τους στο στόμα τους. Σε σπίτια οικογενειών, πριν ακόμα σκοτώσουν τα μέλη τους, έκοβαν το στήθος της κόρης και το έχωναν στο στόμα του πατέρα, το ίδιο έκαναν με τα γεννητικά όργανα του πατέρα που τα έβαζαν στο στόμα της κόρης του. Μέσα στα γεννητικά όργανα των σκοτωμένων κοριτσιών και γυναικών είχαν σπρώξει χώμα και σπασμένα γυαλιά, ίσως πριν ακόμα τις σκοτώσουν. Στα πτώματα των κρεμασμένων ανδρών είχαν βάλει τα κομμένα γεννητικά τους όργανα στο στόμα τους.
Χωρίς να έχουμε τη γνώση για να κάνουμε ψυχολογική ανάλυση, η θηριωδία, που σε πολλές περιπτώσεις έγινε με έμφαση σε σεξουαλικά μέρη των σωμάτων των θυμάτων, δείχνει κατά πόσο αυτός ο στρατός είχε φτάσει να αποτελεί ένα μνημείο ανωμαλίας του ανθρώπινου είδους. Προφανώς, όσοι τον στελέχωναν δεν ήταν ψυχικά ασθενείς εξ’αρχής, αλλά έγιναν έτσι λόγω της τρομακτικής ιδεολογίας την οποία υπηρετούσαν, μια ιδεολογία που εκτράφηκε για να λύσει τα προβλήματα μεγάλων συμφερόντων της εποχής και σήμερα επιχειρείται να “καθαριστεί” από τα ίδια συμφέροντα.
Το γεγονός ότι αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούσαν κοινό γνώρισμα του ναζιστικού στρατού και όχι ένα “ατύχημα” στο Δίστομο, αποδεικνύει το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο πολλές αντίστοιχες σφαγές είχαν συμβεί κατά τόπους στην Ευρώπη, ενώ ακριβώς εκείνη την ίδια μέρα, στις 10 Ιούνη του 1944, στο χωριό Oradour-sur-Glane της Γαλλίας, σφαγιάστηκε με αντίστοιχο τρόπο το σύνολο του πληθυσμού του, 642 άνθρωποι.
Τα επόμενα πολλά χρόνια, για το Δίστομο, θύμιζαν συνεχώς εκείνη τη μέρα. Οι γυναίκες για δεκαετίες ήταν ντυμένες στα μαύρα, έχοντας η καθεμιά, απ’ όσες κατάφεραν να ζήσουν, κάποιον νεκρό στη σφαγή. Τα σπίτια ήταν ποτισμένα με αίμα, για πάνω από 10 χρόνια τα έτριβαν με “νερό και ξύδι”, όπως το γράφει ο ποιητής, αλλά ο ποταμός του αίματος δεν έλεγε να εξαφανιστεί. Κάθε σπίτι είχε ένα δικό του αριθμό, τον αριθμό των θυμάτων της μεγάλης σφαγής.
73 χρόνια μετά…
Σήμερα ο φασισμός ξαναεμφανίζεται στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο και ίσως λίγοι γνωρίζουν σε βάθος τα όσα άφησε ως φρικιαστική κληρονομιά στην ανθρωπότητα. Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτά τα εγκλήματα δεν καταδικάστηκαν ποτέ κι από κανέναν, παρά μόνο από τη συνείδηση των λαών, όσο αυτή βρισκόταν ή βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο.
Η θηριωδία της Γερμανίας, αντιμετωπίστηκε από νομικίστηκα ως συγκαλυπτικά από τις διοικήσης του μεταπολεμικού ελληνικού κράτους, πολλά μέλη των οποίων είχαν υπάρξει συνεργάτες των Γερμανών, ενώ βιολογικοί και πολιτικοί τους απόγονοι απολαμβάνουν δημόσιους θώκους μέχρι τις μέρες μας. Το ίδιο συνέβη και από την πλευρά της κατά τ’άλλα “δημοκρατικής” Γερμανίας (πρώτα ΟΔΓ και έπειτα της Ενιαίας Ομοσπονδιακής) όπου πολλά μέλη των SS είχαν δημόσιες θέσεις.
Στην Ελλάδα, η ιστορία του Διστόμου πολλές φορές συνδέεται με τις πολεμικές αποζημιώσεις και κατ’επέκταση με το Κατοχικό Δάνειο που η Γερμανία υποχρεούται να πληρώσει στο Ελληνικό Κράτος. Όμως αυτή η ιστορία, όσο δίκαια κι αν είναι και όσο απόλυτα και βαθιά δίκαιο είναι να μην παραιτείται κανείς, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και από μόνη της μπορεί να αποτελεί και την πηγή της λήθης.
Η μεγαλύτερη εκδίκηση απέναντι στο φασισμό, στις θηριωδίες του, τα ανατριχιαστικά του εγκλήματα, τις φρικαλεότητες, την εφιαλτική ιστορία που δώρισε στο ανθρώπινο γένος είναι το χτύπημά του όπου εμφανίζεται, σαν την αρρώστια που μπορεί να διαλύσει την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας και την μακραίωνη προοδευτική πορεία της. Η μεγαλύτερη εκδίκηση είναι να αφανιστούν οι εμπνευστές του και όσοι τον χρησιμοποιούν, έτσι, η μεγαλύτερη εκδίκηση είναι η πολιτική του καταδίκη και πολιτική του ήττα.
73 χρόνια μετά, όσο νερό και ξύδι αν ρίξουμε, δε μπορεί να σβήσει από το μυαλό και τη συλλογική μνήμη των λαών το πρόσωπο του τέρατος. Αυτό το τέρας πρέπει να νικηθεί, όρκος στους νεκρούς του Διστόμου.
Be First to Comment