Press "Enter" to skip to content

100 χρόνια από τότε που χτίστηκαν οι γέφυρες για να περάσει το μέλλον

Δύο ήταν, μέχρι στιγμής, τα μεγάλα βήματα της ανθρωπότητας, στην Ιστορία που ξέρουμε για το είδος μας και τους προγόνους του. Το πρώτο, που σηματοδότησε τη γέννησή μας, ήταν εκείνο το τολμηρό βήμα ενός παλιού προγόνου μας που σηκώθηκε όρθιος για να αγναντέψει τον απέραντο ορίζοντα και να τον κατακτήσει. Το δεύτερο, που ήταν το πρώτο μας στέρεο βήμα προς τα εμπρός, έγινε το 1917, εκείνες τις μέρες του Οκτώβρη, όπως έγραφαν τα ημερολόγια της εποχής, στην Αγία Πετρούπολη.

Δεν υπάρχει καμία υπερβολή στην παραπάνω διαπίστωση, χωράει βεβαίως εξήγηση, διότι ακόμα σήμερα, 100 χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα που ο άνθρωπος έγινε “αυτός, ο γίγας”, πολλά μέλη του είδους μας δεν αντιλαμβάνονται στην ολότητά του το τι άλλαξε εκείνη τη νύχτα, από τις 7 προς τις 8 Νοέμβρη του 1917. Ο άνθρωπος, μετά από περίπου 2 εκατομμύρια χρόνια περιπλάνησης πάνω στον πλανήτη, κατάφερε για πρώτη φορά να υποτάξει τη μεγαλύτερη αδυναμία του, να καταφέρει να ζήσει με άλλους ανθρώπους, να μην έχει ανάγκη να τρώει, να σκοτώνει, να εκμεταλλεύεται τα υπόλοιπα μέλη του δικού του πολιτισμού, αλλά να ζήσει και να απολαύσει μαζί τους όσα μετά από αυτή τη μακρά διαδικασία της περιπλάνησης έμαθε να κάνει και να φτιάχνει, μαθαίνοντας ακόμα περισσότερα και ανοίγοντας εκείνο τον ορίζοντα του μακρινού προγόνου σε ακόμα μεγαλύτερα πλάτη.

Η κανονιά του Αβρόρα και η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα σηματοδότησαν την έφοδο σε ένα νέο κόσμο, όχι μονάχα για τις εκατοντάδες που πήραν μέρος σ’αυτήν, αλλά για τα δισεκατομμύρια που ζούσαν και θα ζήσουν σε όλο τον πλανήτη μας, από εκείνη τη μέρα και μετά. Η επέτειος αυτή δεν απαιτεί την ιδεολογική συμφωνία κάποιου για να τη γιορτάσει, παρά μόνο την αντίληψη της Ιστορίας του κόσμου, της φύσης μέσα στην οποία ζούμε και του πολιτισμού μας που ακολουθεί το μονοκατευθυντικό βέλος της προόδου. Η επέτειος του “Οκτώβρη” δεν είναι “εθνική γιορτή”, είναι η έκφραση της ευτυχίας του να ζει κανείς σε χρόνια που έπονται της “εφόδου στον ουρανό”, με την υλική γνώση πλέον ότι το είδος μας δεν είναι καταδικασμένο, μπορεί να ζήσει στο “βασίλειο της ελευθερίας”, αν όχι εδώ και σήμερα, σίγουρα αύριο και σε όλο τον κόσμο!

Πόσο πιο απλό μπορεί να είναι ένα σύνθημα για να τελειώσει ο θάνατος και να ξεκινήσει η ζωή; Αυτό απάντησε ο Λένιν το 1917, όταν έριξε το ιστορικό σύνθημα “Ψωμί και Ειρήνη”, για το οποίο σήκωσαν τις σημαίες και τα όπλα τους οι Μπολσεβίκοι. Πόσο πιο απλή μπορεί να είναι η αλήθεια για το τι χρειάζεται η ανθρωπότητα για να μακροημερεύσει και να προοδεύσει; Ψωμί και Ειρήνη, για όλους! Ποτέ ξανά στην Ιστορία ένα σύνθημα δεν αφορούσε όλους, όλα τα μέλη μιας κοινωνίας, όλα τα κύτταρα ενός πολιτισμού. Το 1917, εν μέσω του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μία από τις πιο ιδιοφυείς προσωπικότητες που έχει γνωρίσει ο κόσμος μας, συνέλαβε αυτή την απλή αλήθεια, τόσο απλή όσο οι νόμοι της μηχανικής του Νεύτωνα, γιατί αμφότερες αυτές οι αλήθειες με τρόπο απλό και σύντομο περιγράφουν κάτι φυσικό. Ωστόσο, ούτε κάποιος συνέλαβε τη Νευτώνια Μηχανική νωρίτερα, ούτε κάποιος άλλος ηγήθηκε μιας επανάστασης με στόχο την πραγματική κατάργηση της εκμετάλλευσης. Κι αν σήμερα τα νέα στοιχεία συμπληρώνουν τη σοφία του Νεύτωνα, το ίδιο μόνο μπορεί να κάνει και η γνώση μας για το χτίσιμο ενός Νέου Κόσμου, να συμπληρώσει τη σκέψη του Λένιν, όχι να την ανατρέψει.

Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια εποχή που σε μια περίοδο που ξεκινάει πριν και τελειώνει μετά τη δική μας προσωπική ζωή, ο ανθρώπινος πολιτισμός γνωρίζει τη μεγαλύτερη κοσμογονία. Η αλματώδης ανάπτυξη του καπιταλισμού έδωσε στους εργάτες όλου του κόσμου τη δύναμη να ξέρουν να φτιάχνουν μόνοι τους πολλά περισσότερα ακόμα κι από αυτά που μπορούν να καταναλώσουν. Την ίδια στιγμή, για να γίνει αυτό, τους έδωσε και την ικανότητα να μπορούν να καταλάβουν αυτή τη δύναμή τους και μέσα από το στόμα και την πένα του Μαρξ και του Ένγκελς να αντιληφθούν ότι “το μόνο που έχουν να χάσουν είναι οι αλυσίδες τους”. Οι προλετάριοι όλων των χωρών, εδώ και περίπου 150 χρόνια, ενώνονται και κατασπαράζουν τους εκμεταλλευτές τους. Μη γελιέται κανείς από την προσωρινή εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών, πρέπει πάντα να βλέπουμε πιο πλατιά στον ορίζοντα, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την Ιστορία – κι εκεί το παιχνίδι κερδίζεται, με καθοριστικότερο σημείο, εκείνο τον Οκτώβρη.

Ζούμε σε μια εποχή που γνωρίζουμε, ως πραγματική, την ιστορία μιας χώρας, της Σοβιετικής Ένωσης, που πήρε τους ανθρώπους από τις λάσπες, την πείνα και τα χαρακώματα και τους έβαλε στα θέατρα, στα πανεπιστήμια και στο διάστημα. Αυτή είναι μια τύχη που οι πρόγονοί μας, τα δισεκατομμύρια που έζησαν πριν από τον 20ο αιώνα, δεν την είχαν. Αυτός είναι ένας καλός λόγος να γιορτάζουμε εκείνες τις μέρες του Οκτώβρη. Ζούμε σε μια εποχή που η ύπαρξη μιας χώρας, της Σοβιετικής Ένωσης, σήμαινε για τους λαούς εκατοντάδων άλλων χωρών ότι θα έχουν φαΐ στο τραπέζι, ότι η κάθε μέρα τους θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, ότι τα παιδιά τους δε θα σκοτώνονται σε πολέμους, ότι ακόμα και τότε θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή για να προστατεύσει τον ίδιο τον άνθρωπο από τις δικές του αρρώστιες.

Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια εποχή που έχει ηττηθεί η τελευταία τερατώδης προσπάθεια μελών του πολιτισμού μας να τον καταστρέψουν. Αυτό έγινε το 1945, στις 9 του Μάη και έμεινε στην Ιστορία ως η “Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών”. Την τύχη αυτή χρωστάμε επίσης στον Οκτώβρη, που γέννησε εκείνα τα εκατομμύρια των ηρώων, που αν δεν είχαν δώσει το αίμα τους, τη ζωή τους, σήμερα στα μνημεία όλου του κόσμου θα κυμάτιζε ακόμα η μορφή του τέρατος και ο πολιτισμός μας θα είχε γονατίσει πολύ περισσότερο κι από το σημερινό, προσωρινό του πισογύρισμα.

Είμαστε τυχεροί, εμείς σήμερα, 100 χρόνια μετά τον Οκτώβρη, γιατί ξέρουμε ότι οι επόμενοι από εμάς θα συνεχίσουν αυτά τα βήματα. Μπορεί να είμαστε λίγο ζαλισμένοι και να παραπατάμε τώρα, γιατί το 1991 ήταν πισώπλατο και δεν το περίμενε κανείς, αλλά κάθε μία χρονιά, κάθε μία μέρα που μεσολάβησε από τον Οκτώβρη μέχρι εκείνα τα μαύρα Χριστούγεννα, γίνεται γνώση για το πού και πώς πρέπει να πατήσουμε από εδώ και μπρος. Αυτό δε μπορεί να καταλάβει ο όποιος αντίπαλος, ότι όσο η Ιστορία εξελίσσεται, όλα είναι με το μέρος μας. Δε θα το καταλαβαίναμε κι εμείς, αν δεν ήμασταν τυχεροί να ζούμε μετά από εκείνο τον Οκτώβρη.

Ψωμί και Ειρήνη, δουλειά για όλους, εκπαίδευση και υγεία, μόρφωση για την πιο απομακρυσμένη κοινωνική οντότητα μιας πελώριας χώρας, χτύπημα του φασιστικού τέρατος, κατάκτηση του νέου διαστημικού ορίζοντα, αυτές είναι οι μάχες που κέρδισε ο Οκτώβρης. Η είσοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα ήταν απλά ο πυροβολισμός του αφέτη, από εκείνο το βράδυ όλη η ανθρωπότητα ξεκίνησε να τρέχει προς τα εμπρός.

Πριν από μερικά εκατομμύρια χρόνια, ο άνθρωπος σηκώθηκε στα πίσω πόδια του, αυτά που πατούσανε στη γη, για να κοιτάξει πάνω από τα εμπόδια, τα φύλλα που του έκρυβαν τον ορίζοντα και να κινηθεί, να μεταναστεύσει, να κατακτήσει το σπίτι του, τη Γη. Στις 7 Νοέμβρη του 1917 ο άνθρωπος σηκώθηκε στο πραγματικό του μπόι, για να κοιτάξει πάνω από τα εμπόδια της νηπιακής του ηλικίας, την εκμετάλλευση που του έκρυβε το δρόμο και να εξυψωθεί, να κατακτήσει τον Κόσμο, αυτά που δε μπορεί ακόμα και σήμερα ούτε να φανταστεί.

Στις 7 Νοέμβρη του 2017, ο άνθρωπος έχει κάθε λόγο να γιορτάσει, γιατί αν πατάει πάνω στη Γη, βλέπει, αισθάνεται τον κόσμο γύρω του, τότε καταλαβαίνει ότι όλα αυτά που αντιλαμβάνεται δε θα μπορούσαν να είναι έτσι αν δεν υπήρχε εκείνος ο Οκτώβρης. Αιώνια ευγνωμοσύνη σ’αυτούς που έκαναν το βήμα, αυτούς που άρχισαν, έσπασαν τον πάγο και χάραξαν το δρόμο, η ανθρωπότητα θα συνεχίσει την έφοδο στον ουρανό!

Be First to Comment

Αφήστε μια απάντηση