Ο Stephen Hawking, ήταν επιστήμονας, θεωρητικός φυσικός. Το μεγαλύτερο έργο του, που περιλαμβάνει αποφθέγματα, δημόσιες εμφανίσεις, βιβλία εκλαΐκευσης και την εικόνα ενός ξεχωριστού superstar, ήταν η Επιστήμη. Κλείνοντας τον κύκλο της ζωής του, έκλεισε και τον κύκλο μιας τεράστιας συμβολής, που θα συνεχίσει να ακτινοβολεί και να προβληματίζει την ανθρωπότητα για το πώς θα ξεκλειδώσει τις πόρτες που έδειξε ο εμπνευστής μιας “θεωρίας των πάντων”.
8 Γενάρη 1942 – 14 Μάρτη 2018
Ο Stephen Hawking, ο παγκοσμίως γνωστός θεωρητικός φυσικός, πέθανε σε ηλικία 76 ετών. Τα παιδιά του, Lucy, Robert και Tim, ανέφεραν στην ανακοίνωσή τους: “Είμαστε βαθιά λυπημένοι καθώς ο αγαπημένος μας πατέρας απεβίωσε σήμερα. Ήταν ένας σπουδαίος επιστήμονας και ένας ξεχωριστός άνθρωπος του οποίου το έργο και η κληρονομιά θα ζήσουν για πολλά χρόνια. Το θάρρος και η επιμονή του μαζί με την ευφυία και το χιούμορ του ενέπνευσαν τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Κάποτε είπε: “Δε θα ήταν ποτέ αρκετό το σύμπαν αν δεν ήταν το σπίτι των ανθρώπων που αγαπάς”. Θα μας λείπει για πάντα”.
Ο πιο αναγνωρίσιμος επιστήμονας της εποχής μας, ο Stephen Hawking, υπήρξε μια εμβληματική φυσιογνωμία. Το βιβλίο που τον χαρακτήρισε, “Το χρονικό του χρόνου”, πούλησε περισσότερα από 10 εκατομμύρια αντίτυπα από την πρώτη έκδοσή του, το 1988, και μεταφράστηκε σε περισσότερες από 35 γλώσσες. Εμφανίστηκε στο Star Trek: The Next Generation, στους Simpsons και στο The Big Bang Theory. Η νεανική ζωή του αποτέλεσε το θέμα της οσκαρικής ερμηνείας του Eddie Redmayne στην ταινία “Η Θεωρία των Πάντων”, του 2014. Πολύ συχνά απαντούσε σε ζητήματα του μέλλοντος της ανθρωπότητας, που αφορούσαν τα πάντα, από την εξωγήινη ζωή ως το ταξίδι στο χρόνο, από την πολιτική στη Μέση Ανατολή ως τα ατίθασα ρομπότ. Είχε μια καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ και μια τολμηρή συμπεριφορά, η οποία σε συνδιασμό με το υπεράνθρωπο μυαλό του, τον έκαναν εκπληκτικά “εμπορικό”.
Αλλά το πολιτιστικό του στάτους – το οποίο υπερτονίστηκε λόγω της ανικανότητας που τα media υπερπροέβαλλαν – πολλές φορές επισκίαζε την επιστημονική του συμβολή. Αυτό είναι κάτι άδικο για τον άνθρωπο που ανακάλυψε αυτό που μπορεί να αποτελέσει το κλειδί για να μάθουμε τη θεωρία των πάντων, που προχώρησε την κατανόηση του χώρου και του χρόνου, συνέβαλε στον προσανατολισμό της φυσικής τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες και η σκέψη του συνεχίζει να αποτελεί εφαλτήριο προόδου για τη θεμελιώδη φυσική σήμερα.
Έναρξη με τη μεγάλη έκρηξη
Η ερευνητική καριέρα του Hawking ξεκίνησε με μια απογοήτευση. Φτάνοντας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge to 1962, προκειμένου να ξεκινήσει το διδακτορικό του, έμαθε ότι ο Fred Hoyle, τον οποίο είχε επιλέξει για επιβλέποντα, ήταν ήδη πλήρης από διδακτορικούς φοιτητές. Ο πιο διάσημος Βρετανός αστροφυσικός εκείνη την εποχή, ο Hoyle, αποτελούσε μαγνήτη για τους πιο φιλόδοξους φοιτητές. Ο Hawking όμως δεν τα παράτησε. Αντιθέτως, επρόκειτο να συνεργαστεί με τον Dennis Sciama, έναν φυσικό για τον οποίο δε γνώριζε τίποτα. Την ίδια χρονιά ο Hawking διαγνώστηκε με αμυοτροφική πλευρική σκλύρυνση, μια ασθένεια που οδηγεί σε μικρό χρονικό διάστημα τους ανθρώπους στην ανικανότητα να κινήσουν τους μύες τους. Τότε έμαθε ότι έχει ακόμα δύο χρόνια ζωής.
Αν και το σώμα του Hawking αδυνάτισε, το μυαλό του παρέμεινε το ίδιο κοφτερό. Ήδη μετά από δύο χρόνια στο διδακτορικό, είχε αδυναμία να περπατήσει και να μιλήσει, αλλά ήταν εμφανές ότι η ασθένεια προχωρούσε πιο αργά απ’ ότι οι γιατροί είχαν διαγνώσει. Την ίδια στιγμή, ο δεσμός του με τη Jane Wilde, με την οποία αργότερα απέκτησε 3 παιδιά, ανανέωσε το ενδιαφέρον του να εργαστεί για την πρόοδο στη Φυσική.
Το γεγονός ότι εργαζόταν με τον Sciama είχε τα πλεονεκτήματά του. Η φήμη του Hoyle σήμαινε ότι ήταν σπάνια στο εργαστήριο, τη στιγμή που ο Sciama ήταν εκεί και πάντα διαθέσιμος για συζήτηση. Αυτές οι συζητήσεις διαμόρφωσαν την επιστημονική προσέγγιση του νεαρού Hawking. Ο Hoyle ήταν αντίπαλος της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης (στην πραγματικότητα αυτός την ονόμασε έτσι – big bang – θέλοντας να την κοροϊδέψει). Ο Sciama, από την άλλη, ήταν χαρούμενος βλέποντας τον Hawking να θέλει να ανακαλύψει την αρχή του χρόνου.
Το βέλος του χρόνου
Ο Hawking μελετούσε το έργο του Roger Penrose, που απέδειξε ότι αν η γενική θεωρία της σχετικότητας του Einstein, είναι σωστή, στο κέντρο κάθε μαύρης τρύπας θα πρέπει να υπάρχει ένα σημείο όπου ο χώρος και ο χρόνος καταρρέουν – μια μοναδικότητα. Ο Hawking αντελήφθη ότι αν το βέλος του χρόνου ήταν ανεστραμένο, το ίδιο επιχείρημα θα έπρεπε να ισχύει για ολόκληρο το σύμπαν. Υπό την ενθάρρυνση του Sciama, δούλεψε πάνω στα μαθηματικά που μπορούσαν να αποδείξουν κάτι τέτοιο: ότι το σύμπαν σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας ξεκίνησε από μια μοναδικότητα.
Ο Hawking, γνώριζε καλά, ωστόσο, ότι ο Einstein δεν είχε τον τελευταίο λόγο επί του ζητήματος. Η Γενική Σχετικότητα, η οποία περιγράφει το χώρο και το χρόνο σε μεγάλη κλίμακα, δεν παίρνει υπόψη της την Κβαντομηχανική, η οποία περιγράφει την περίεργη συμπεριφορά της ύλης σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Κάποια άγνωστη “θεωρία των πάντων” χρειαζόταν προκειμένου να ενώσει αυτές τις δύο. Για τον Hawking, η μοναδικότητα στην προέλευση του σύμπαντος δε σηματοδοτούσε το γκρέμισμα του χώρου και του χρόνου, αλλά την ανάγκη για μια κβαντική βαρύτητα.
Ευτυχώς, η σύνδεση μεταξύ της θεωρίας του Penrose για τη μοναδικότητα και η μοναδικότητα στη Μεγάλη Έκρηξη, προσέφεραν ένα στοιχείο κλειδί για να βρεθεί μια τέτοια θεωρία. Αν οι φυσικοί ήθελαν να καταλάβουν την προέλευση του σύμπαντος, ο Hawking τους έδειξε ακριβώς που πρέπει να κοιτάξουν: σε μια μαύρη τρύπα.
Οι μαύρες τρύπες ήταν ένα θέμα που δε θεωρούνταν σοβαρό προς διερεύνηση στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ακόμα κι αν ο Karl Schwarzschild είχε βρει τέτοια αντικείμενα ανακατεύοντας τις εξισώσεις της θεωρίας της σχετικότητας, το 1915, οι θεωρητικοί φυσικοί τις αντιμετώπιζαν ως μαθηματικές ανωμαλίες και ήταν δύσπιστοι όσο αφορά την πραγματική τους ύπαρξη.
Παρά το γεγονός ότι είναι τρομακτικές, η δράση τους είναι αρκετά απλή: οι μαύρες τρύπες έχουν τόσο ισχυρό βαρυτικό πεδίο που τίποτα, ούτε καν το φως, δε μπορεί να ξεφύγει. Η ύλη που πέφτει σε μία μαύρη τρύπα είναι για πάντα χαμένη στον εξώτερο κόσμο. Αυτό, ωστόσο, είναι μια μαχαιριά στην καρδιά της θερμοδυναμικής.
Θερμοδυναμική απειλή
Ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής είναι ένας από τους πιο καλά εδραιωμένους νόμους της φύσης. Ισχυρίζεται ότι η εντροπία, ή ο βαθμός αταξίας σε ένα σύστημα, αυξάνει μόνιμα. Ο δεύτερος νόμος παίρνει μόρφή στην παρατήρηση ότι οι κύβοι πάγου θα λιώσουν σε ένα λάκο, αλλά το νερό στο λάκο δεν πρόκειται ποτέ να ξανασχηματίσει κύβους πάγου. Όλη η ύλη περιέχη εντροπία, έτσι λοιπόν, τι συμβαίνει όταν αυτή πέφτει σε μια μαύρη τρύπα; Χάνεται και η εντροπία μαζί της. Αν ναι, τότε η συνολική εντροπία του σύμπαντος θα πρέπει να μειώνεται και οι μαύρες τρύπες θα πρέπει να παραβιάζουν τον δεύτερο νόμο.
Ο Hawking πίστευε ότι αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα. Τον έκανε ευτυχισμένο η απόρριψη κάθε ιδέας που εμπόδιζε το δρόμο προς τη βαθύτερη αλήθεια. Και αν αυτό σήμαινε και τον δεύτερο νόμο, ας ήταν!
Ο Bekenstein και η μεγάλη ανακάλυψη
Αλλά ο Hawking γνώρισε το έτερόν του ήμισι στη φυσική σε ένα θερινό σχολείο στο γαλλικό θέρετρο για σκι, Les Houches, το 1972. Ο υποψήφιος διδάκτορας του Princeton, Jacob Bekenstein, πίστευε ότι ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής θα έπρεπε να ισχύει και στις μαύρες τρύπες. Ο Bekenstein μελετούσε το πρόβλημα της εντροπίας και κατάφερε να προτείνει μια πιθανή λύση χάρη στην προηγούμενη προσέγγιση του Hawking.
Μια μαύρη τρύπα κρύβει τη μοναδικότητά της με ένα πέπλο, ένα όριο, που είναι γνωστό ως ορίζοντας των γεγονότων. Τίποτα που διαπερνά τον ορίζοντα των γεγονότων δε μπορεί να επιστρέψει από το εξώτερο. Το έργο του Hawking έδειξε ότι η επιφάνεια του ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας δε μικραίνει με το χρόνο. Επιπλέον, όταν ύλη πέφτει μέσα στη μαύρη τρύπα, αυτή η επιφάνεια μεγαλώνει.
Ο Bekenstein αντελήφθη ότι αυτό ήταν το κλειδί για τη λύση του προβλήματος της εντροπίας. Κάθε φορά που η μαύρη τρύπα καταπίνει ύλη, η εντροπία της εμφανίζεται να χάνεται, αλλά την ίδια στιγμή, ο ορίζοντας των γεγονότων μεγαλώνει. Έτσι, ο Bekenstein αναρωτήθηκε αν – προκειμένου να διατηρήσει το δεύτερο νόμο – η επιφάνεια του ορίζοντα γεγονότων είναι από μόνη της μέτρο της εντροπίας.
Ο Hawking άμεσα απέρριψε την ιδέα, ως και θύμωσε, καθώς η δική του δουλειά είχε χρησιμοποιηθεί για να στηριχτεί μια τόσο ελαττωματική πρόταση. Με την εντροπία έρχεται η θερμότητα, αλλά η μαύρη τρύπα δε θα μπορούσε να εκπέμπει θερμότητα – τίποτα δεν ξεφεύγει από τη βαρύτητά της. Κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από τις διαλέξεις, ο Hawking μαζί με τους συναδέλφους του Brandon Carter, επίσης διδακτορικό φοιτητή του Sciama και τον James Bardeen, από το Πανεπιστήμιο της Washington, αντιμετώπισε τον Bekenstein.
Η διαφωνία πείραξε τον Bekenstein. “Αυτοί οι τρεις κύριοι. Εγώ μόλις είχα τελειώσει το διδακτορικό μου. Ανησυχείς αν είσαι απλά ηλίθιος και αυτοί οι τρεις γνωρίζουν την αλήθεια”, έλεγε αργότερα αναφερόμενος στο γεγονός.
Πίσω στο Cambridge, ο Hawking βάλθηκε να αποδείξει ότι ο Bekenstein ήταν λάθος. Αντιθέτως όμως, ανακάλυψε το ακριβές σχήμα και τη μαθηματική σχέση μεταξύ της εντροπίας και του ορίζοντα της μαύρης τρύπας. Αντί να καταστρέψει μια ιδέα, την επιβεβαίωσε. Αυτή ήταν η σπουδαιότερη ανακάλυψη του Hawking.
Η ακτινοβολία του Hawking
O Hawking πλέον συμφιλιώθηκε και υιοθέτησε την άποψη ότι η θερμοδυναμική λειτουργούσε και στις μαύρες τρύπες. Οτιδήποτε έχει εντροπία, έλεγε, έχει επίσης και θερμοκρασία – και οτιδήποτε έχει θερμοκρασία μπορεί να ακτινοβολεί.
Το αρχικό του λάθος, όπως ο ίδιος αντελήφθη, ήταν ότι έλαβε υπόψη του μονάχα τη γενική σχετικότητα, η οποία λέει ότι τίποτα – ούτε σωματίδια, ούτε θερμότητα – μπορούν να ξεφύγουν από τη μαύρη τρύπα. Αυτό αλλάζει όμως όταν μπαίνει στη συζήτηση η κβαντομηχανική. Σύμφωνα με την κβαντομηχανική, φευγαλέα ζεύγη σωματιδίων και αντισωματιδίων εμφανίζονται σταθερά από τον κενό χώρο, μόνο για να εξουδετερωθούν και να εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού. Όταν αυτό συμβαίνει στην περιοχή του ορίζοντα γεγονότων, ένα ζεύγος σωματιδίου-αντισωματιδίου μπορεί να διαχωριστεί – ένα πέφτει πίσω από τον ορίζοντα και το άλλο δραπετεύει, αφήνοντάς τα για πάντα ανίκανα να ξαναβρεθούν και να εξουδετερωθούν. Αυτά τα ορφανά σωματίδια ρέουν μακριά από τα όρια της μαύρης τρύπας ως ακτινοβολία. Η τυχαιότητα της κβαντικής δημιουργίας γίνεται τυχαιότητα της θερμότητας.
“Πιστεύω ότι οι περισσότεροι φυσικοί θα συμφωνήσουν ότι η μεγαλύτερη συμβολή του Hawking είναι η πρόβλεψη ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία”, λέει ο Sean Carroll, ένας θεωρητικός φυσικός του California Institute of Technology (Caltech). “Καθώς δεν έχουμε ακόμα πειραματική επιβεβαίωση ότι η πρόβλεψη του Hawking είναι ορθή, σχεδόν κάθε ειδικός πιστεύει ότι έχει δίκιο”.
Πειράματα προκειμένου να ελεγχθεί η πρόβλεψη του Hawking είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν, καθώς όσο μεγαλύτερη σε μάζα είναι μια μαύρη τρύπα, τόσο πιο χαμηλή είναι η θερμοκρασία της. Για μια μεγάλη μαύρη τρύπα – το είδος που οι αστρονόμοι μπορούν να μελετήσουν με ένα τηλεσκόπιο – η θερμοκρασία της ακτινοβολίας της είναι πολύ ασθενής για να μετρηθεί. Όπως ο ίδιος ο Hawking συχνά έλεγε, αυτός ήταν και ο λόγος που ποτέ δεν πήρε το Nobel. Ωστόσο, ακόμα κι η πρόβλεψη ήταν αρκετή για να του δώσει μια επιφανή θέση στο πάνθεον της επιστήμηες και τα κβαντικά σωματίδια στην άκρη της μαύρης τρύπας να είναι γνωστά για πάντα ως “ακτινοβολία Hawking”.
Κάποιοι έχουν προτείνει ότι θα πρέπει πιο σωστά να ονομάζεται ακτινοβολία Bekenstein-Hawking, αλλά ο ίδιος ο Bekenstein το έχει απορρίψει. “Η εντροπία μιας μαύρης τρύπας λέγεται εντροπία Bekenstein-Hawking, το οποίο νομίζω ότι είναι σωστό. Το έγραψα πρώτος, ο Hawking βρήκε την αριθμητική τιμή της σταθεράς, έτσι μαζί βρήκαμε τον τύπο όπως είναι σήμερα. Η ακτινοβολία είναι καθαρά δουλειά του Hawking. Δεν είχα ιδέα πώς μια τρύπα θα μπορούσε να ακτινοβολεί. Ο Hawking το περιέγραψε τόσο καθαρά. Έτσι θα πρέπει να λέγεται ακτινοβολία Hawking”.
Η θεωρία των πάντων
Η εξίσωση της εντροπίας Bekenstein-Hawking είναι αυτή που ο Hawking ζήτησε να γράφεται στον τάφο του. Αντιπροσωπεύει την πιο προηγμένη σύνοψη των φυσικών επιστημών, καθώς περιλαμβάνει τη σταθερά του Newton, που τη συνδέει με τη βαρύτητα, τη σταθερά του Planck, που βάζει τη κβαντομηχανική στο παιχνίδι, την ταχύτητα του φωτός, το κόσμημα της σχετικότητας του Einstein και τη σταθερά του Boltzmann, του Προμηθέα της θερμοδυναμικής.
Η παρουσία αυτών των διαφορετικών σταθερών οδηγούσε στη σκέψη για μια θεωρία των πάντων όπου όλη η Φυσική ενώνεται. Ακόμα περισσότερο, επιβεβαιώνει έντονα την αρχική αντίληψη του Hawking για το γεγονός ότι η κατανόηση των μαύρων τρυπών θα αποτελέσει το κλειδί για την ανακάλυψη αυτής της θεωρίας.
Η σπουδαία ανακάλυψη του Hawking μπορεί να έλυσε το πρόβλημα της εντροπίας, αλλά ανέδειξε ένα άλλο ακόμα πιο δύσκολο πρόβλημα. Αν οι μαύρες τρύπες μπορούν να ακτινοβολούν, τότε ίσως μπορούν να εξατμίζονται και να εξαφανιστούν. Αυτό συμβαίνει αντίστοιχα και με όλη την πληροφορία που πέφτει μέσα σ’αυτές. Εξαφανίζεται άραγε κι αυτή; Αν ναι, τότε αυτό παραβαίνει ένα βασικό πυλώνα της κβαντομηχανικής. Από την άλλη μεριά, αν αυτή δραπετεύει από τη μαύρη τρύπα, παραβαίνει τη θεωρία της σχετικότητας του Einstein. Με την ανακάλυψη της ακτινοβολίας της μαύρης τρύπας, ο Hawking έβαλε τους κορυφαίους νόμους της φυσικής αντιμέτωπους. Το παράδοξο της απώλειας της πληροφορίας της μαύρης τρύπας, είχε γεννηθεί.
Ο Hawking ανέλυσε τη θέση του σε ακόμα μία σπουδαία και ακόμα πιο περιεκτική εργασία, που είχε τίτλο “Η σπουδαία ανακάλυψη της προβλεψιμότητας στη βαρυτική κατάρρευση” και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Physical Review D, το 1976. Υποστήριζε ότι όταν μια μαύρη τρύπα ακτινοβολεί τη μάζα της, ρουφάει όλη την πληροφορία που έχει μέσα της – παρά το γεγονός ότι η κβαντομηχανική απαγορεύει ρητά την απώλεια πληροφορίας. Σύντομα, άλλοι φυσικοί θα έπαιρναν θέση, υπέρ και κατά αυτής της ιδέας, σε μία αντιπαράθεση που συνεχίζεται ως σήμερα. Όντως, πολλοί αισθάνονται ότι αυτή η απώλεια πληροφορίας είναι το πιο πιεστικό εμπόδιο στην κατανόηση της κβαντικής βαρύτητας.
“Το επιχείρημα του Hawking του 1976, ότι οι μαύρες τρίπες χάνουν πληροφορία είναι ένα εξαιρετικό επίτευγμα, ίσως μία από τις πιο πομπώδεις ανακαλύψεις στη θεωρητική φυσική, από τότε που ανακαλύφθηκε ως αντικείμενο”, λέει ο Raphael Bousso, από το Πανεπιστήμιο Berkeley της California.
Υποχώρηση
Στο τέλος της δεκαετίας του 1990, τα αποτελέσματα που εμφανίζονταν από τη θεωρία των χορδών έπεισαν τους περισσότερους επιστήμονες ότι ο Hawking έκανε λάθος όσο αφορά την απώλεια της πληροφορίας, αλλά ο Hawking, γνωστός για το πείσμα του, επέμεινε στη θέση του. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2004 προκειμένου να αλλάξει γνώμη και το έκανε με ένα δραματικό τρόπο, εμφανιζόμενος σε ένα συνέδριο στο Δουβλίνο, όπου παρουσίασε την επικαιροποιημένη θέση του: οι μαύρες τρύπες δε μπορούν να χάσουν πληροφορία.
Σήμερα, ωστόσο, ένα νέο παράδοξο είναι γνωστό ως το τείχος προστασίας, που έβαλε τα πάντα σε αμφιβολία. Είναι καθαρό ότι το ερώτημα που έθεσε ο Hawking είναι στον πυρήνα της αναζήτησης της κβαντικής βαρύτητας.
“Η ακτινοβολία της μαύρης τρύπας εγείρει σοβαρούς γρίφους πάνω στους οποίους δουλεύουμε πολύ σκληρά για να καταλάβουμε”, λέει ο Carroll. “Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ακτινοβολία του Hawking είναι το μοναδικό και μεγαλύτερο στοιχείο που έχουμε για την τελική συμφωνία της κβαντομηχανικής με τη βαρύτητα και πιθανώς το μεγαλύτερο στοίχημα της θεωρητικής φυσικής σήμερα”.
Η κληρονομιά του Hawking, λέει ο Bousso, είναι ότι “έβαλε το δάχτυλό του στην δυσκολία-κλειδί της έρευνας για τη θεωρία των πάντων”.
Ο Hawking συνέχισε να επεκτείνει τα όρια της θεωρητικής φυσικής με έναν ασυνήθιστο και φαινομενικά απίθανο τρόπο στη συνέχεια της ζωής του. Πρόσφερε πολύτιμη συμβολή στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η κβαντομηχανική εφαρμόζεται στο σύνολο του σύμπαντος, ανοίγοντας το δρόμο για ένα πεδίο που ονομάζεται κβαντική κοσμολογία. Η εξέλιξη της ασθένειάς του τον οδήγησε στο να επιλύνει προβλήματα με καινοτόμους τρόπους, που συνέβαλαν και στη συμβολή του επί του συγκεκριμένου θέματος. Καθώς έχασε τη δυνατότητα να γράφει μακρές και περίπλοκες εξισώσεις, ο Hawking βρήκε νέες μεθόδους να λύνει προβλήματα στο κεφάλι του, συνήθως με το να τα φαντάζεται σε μια γεωμετρική μορφή. Όμως, όπως και ο Einstein νωρίτερα, ο Hawking ποτέ δεν παρήγαγε κάτι τόσο επαναστατικό όσο το νεανικό του έργο.
“Το πιο σημαντικό έργο του Hawking έγινε τη δεκαετία του 1970, όταν ήταν νεότερος”, λέει ο Carroll, “αλλά είναι εντελώς φυσιολογικό, ακόμα και για φυσικούς που δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μια εξουθενωτική ασθένεια”.
Hawking εσύ, superstar!
Την ίδια στιγμή, η δημοσίευση του “Χρονικού του Χρόνου” έφερε τον Hawking στο κοινωνικό στερέωμα και έδωσε μια νέα εικόνα, ένα νέο πρόσωπο στη θεωρητική φυσική. Ποτέ δεν έμοιαζε να τον νοιάζει. “Μπροστά στην κάμερα ο Hawking έπαιζε το ρόλο του Hawking. Έμοιαζε να το διασκεδάζει με την αναγνωρισιμότητά του”, λέει η Hélène Mialet, ανθρωπολόγος από το Πανεπιστήμιο Berkeley της California. που δημοσίευσε το 2012 το βιβλίο “Hawking Incorporated”. Μέσα σ’αυτό ανέλυε τον τρόπο που οι άνθρωποι γύρω από τον Hawking τον βοήθησαν να χτίσει και να διατηρήσει τη δημόσια εικόνα του.
Αυτή η δημόσια εικόνα αναμφίβολλα έκανε τη ζωή του ευκολότερη απ’ότι θα ήταν διαφορετικά. Καθώς η ασθένεια προχωρούσε, τεχνολόγοι και μηχανικοί προσέφεραν γενναιόδωρα περίπλοκες μηχανές που του επέτρεπαν να επικοινωνεί. Αυτό, την ίδια στιγμή, του επέτρεπε να κάνει αυτό για το οποίο θα τον θυμόμαστε για πάντα: ΕΠΙΣΤΗΜΗ!
Για το άρθρο αντλήθηκαν πληροφορίες από τις ιστοσελίδες New Scientist και Nature
Be First to Comment