Γαλλία και Ιταλία, σε διπλωματικό θέατρο του παραλόγου

Οι δύο χώρες ήταν περισσότερο γνωστές στην ιστορία για τα επαναστατικά κινήματα που έσεισαν τη γερασμένη φεουδαρχική Ευρώπη, στα τέλη του 18ου και το 19ο αιώνα. Ωστόσο, στον 21ο φαίνεται η παλιά τους δόξα να έχει δώσει τη σκυτάλη σε ένα ιδιότυπο πολιτικό τσίρκο, αστικής βεβαίως προέλευσης και αντιδημοκρατικού προφανώς χαρακτήρα.

Οι “Ιακωβίνοι και οι Καρμπονάροι” λοιπόν βρίσκονται πλέον μόνο μέσα στα βιβλία της ιστορίας και η σύγχρονη εποχή διαμορφώνεται από τον “απολιτικο-κεντρωο-υπερδεξιο-φιλελεύθερο” Μακρόν, τον σχεδόν φασίστα Σαλβίνι, τα “Κίτρινα Γιλέκα” και το “κίνημα” των 5 αστέρων. Βεβαίως, οι εξελίξεις που οι λαοί και των δύο χωρών μπορούν να περιμένουν από όλο αυτό το συρφετό μόνο θετικές δε μπορούν να είναι.

Οι κυβερνήσεις των δύο χωρών έχουν ένα παρόμοιο πρόγραμμα επιθετικότητας σε ό,τι έχει μείνει όρθιο από εργατικά δικαιώματα, συμπιέζοντας προς τα κάτω το επίπεδο διαβίωσης εντός των συνόρων τους, με μέτρα λιτότητας, αρκετές φορές αντιδημοκρατικές πρακτικές (ο Μακρόν όχι απλά αρκετές φορές, τακτικότατα παραδίδει μαθήματα πλέον) με αύξηση της ανεργίας, μείωση των κοινωνικών παροχών και άλλα όμορφα για να αντιμετωπιστεί η υποβάθμιση των οικονομιών του λεγόμενου “ευρωπαϊκού νότου” (όπου βρίσκονται και οι δύο με σχεδόν κοινά συμφέροντα).

Αν και μοιράζονται λοιπόν κυβερνήσεις με παρόμοια πολιτική, με θέση στους ισχυρούς, ή έστω στην προμετωπίδα του ενός πόλου, της ΕΕ, με ισχυρή παρουσία στο ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς τους, στις δύο χώρες γίνεται το εξής.

Στη Γαλλία κυβερνάει ο Μακρόν, όπου αντιμετωπίζει αντιδημοκρατικά τις “αυθόρμητες” λαϊκές εξεγέρσεις, όπως αυτές εκφράζονται μέσα από το “κίνημα” των Κίτρινων Γιλέκων εδώ και κανένα τρίμηνο. Ως τώρα έχει στείλει μερικές δεκάδες χωρίς μάτια, άλλους τόσους χωρίς χέρια, από την κρατική καταστολή, ενώ μερικές εκατοντάδες βρίσκονται ως πολιτικοί κρατούμενοι σε φυλακές χωρίς τη δυνατότητα να εξαγοράσουν, να αναστείλουν ή να ασκήσουν έφεση για την ποινή τους.

Στην Ιταλία κυβερνάει ο Σαλβίνι, που τα έχει βάλει με κάθε λογής κατατρεγμένο του κόσμου, έχει σκληρύνει την αντιμεταναστευτική πολιτική, με σκοπό να επιτεθεί σε κάθε εργατικό δικαίωμα, εκπροσωπώντας φυσικά εκείνο το πιο μαύρο κεφάλαιο του ιταλικού βορρά (βλέπε LEGA στο σήμερα) που γέννησε παλιότερα και ό,τι πιο μαύρο γεννήθηκε στην Ευρώπη.

Ο Σαλβίνι, ωστόσο, συγκυβερνάει με κάτι “απίθανους” τύπους, που λέγονται “5 αστέρια”, που συνθέτουν τον αστερισμό του λαϊκισμού στον πολιτικό ορίζοντα της γειτονικής χώρας. Αυτοί είναι τα πάντα, από αριστεροί μέχρι δεξιοί, αλλά πάνω απ’ όλα αμόλυντοι – κι ας έχουν από μερικές κατηγορίες και καταδικαστικές αποφάσεις για εγκλήματα κοινής διαφθοράς κάμποσα ηγετικά στελέχη τους.

Οι συνεργάτες του Σαλβίνι λοιπόν, με προεξάρχοντα τον αναπληρωτή πρωθυπουργό, Luigi Di Maio, υποστηρίζουν τα …Κίτρινα Γιλέκα. Επειδή όμως τα Κίτρινα Γιλέκα είναι ο “μεγάλος εχθρός” του Μακρόν, η γαλλική κυβέρνηση δεν αρέσκεται τόσο σε αυτά τα …σούρτα φέρτα και κυρίως στη συνάντηση που είχε ο Di Maio την περασμένη Τρίτη με εκπροσώπους (που δεν έχουν εκλεγεί κάπως, αλλά είναι εκπρόσωποι) των Κίτρινων Γιλέκων.

Πάμε μια σύνοψη λοιπόν: στη Γαλλία ένας δεξιός αντιδημοκράτης κυβερνάει, στην Ιταλία ένας φασίστας κάνει τα ίδια, συγκυβερνάει με ένα “κίνημα” που αυτό το “κίνημα” βρίσκει ένα άλλο γαλλικό “κίνημα” για να συμμαχίσει σε διεθνές επίπεδο. Έχει τόσα εισαγωγικά αυτή η φράση όσα και η πολιτική ιστορία της εποχής που ζούμε.

Έχει ένα ενδιαφέρον να δει κανείς ποια συμφέροντα του γαλλικού και ιταλικού κεφαλαίου βρίσκονται πίσω από την κόντρα των δύο κυβερνήσεων, αλλά για το αρχείο καλό θα είναι να αναφερθεί ότι πριν από λίγα λεπτά: η Γαλλία ανακάλεσε τον Πρέσβη της στη Ρώμη, διακόπτοντας διπλωματικές σχέσεις με την Ιταλία!!!